serce mi peka

do niedawna myslalam ze gdyby nie dziecko zostawilabym mojego meza, teraz mysle ze dlaczego zawsze to ja musze placic ta najwieksza cene za codze szczescie, czy mnie w zyciu nie moze spotkac szczescie tak, od tak. Nigdy tego nie mowilam nie umiem mowic o tym co czuje na prawde pewnie to dlatego ze sie tego wstydze. Ale chyba sie juz lamie, potrzebuje bliskosci i wsparcia. Dlaczego zawsze to ja mam dawac cos z siebie? mi nikt nie dal.. raz w zyciu kochalam faceta mialam 17 lat on 30 tak strasznie go kochalam ze to zostalo do dzis... on jedyny dal mi tyle ciepla i czulosci.. pamietam to bardzo dobrze, nie moglismy byc razem chcialam sie zabic, wyladowalam w szpitalu przychodzili do mnie psychatrzy i patrzyli jak na idiotke, czulam wtedy tylko wielki bol. Jak wrocilam do domu postanowilam zapomniec o nim podobno czas leczy rany ale ja nie moglam czekac.. wykorzystalam strategie dobrze znana w moim domu. zaczelam szukac pocieszenia u innych facetow. I naprawde super metoda, mialam wszystko w dupie, chodzilam od jednego do drugiego i czulam sie z tym switnie. Az napotkalam mojego meza, zaszlam w ciaze.. to tez u nas rodzinne.. nie chcialam brac z nim slubu, ale nie wiedzialam jak mu to powiedziec.. urodzilam dziecko myslalm ze juz bedzie ok ale nie bylo. Teraz po 2 latach wracam do puntku wyjscia. Nie chce robic z siebie jeszcze wiekszej nieudacznicy i nie bede pisac jakie sa mnoje relacje z mezem i jak mnie traktuje. Ale jest mi cholernie ciezko.. tylko ze tym razem nie moge sie pocieszyc, isc do innego i zapomniec o rzeczywistosci