brzydkie kaczątko

aha, ale nie od razu miałam tą pracę co teraz, na początku robiłam troche prostsze, np. przepisywanie danych do komputera itd... powoli do celu, zaczynałam właściwie od zera, ale teraz mam pracę którą lubię, zajmuje się tłumaczeniami i jestem koordynatorem zespołu

swddskm też się czułam jak śmieć, jak sobie przypomnę te moje niebieskie spodnie w których chodziłam prawie zawsze :( tyle że u mnie wynikało to raczej z biedy całej rodziny, nie z egoizmu rodziców.. współczuje Ci ale pamiętaj, że to ile masz teraz ubran nie ma wpływu na to co osiągniesz kiedyś poza tym może w liceum spotkasz tak jak ja, chociaż 2-3 życzliwe i miłe osoby, które jakoś Ci pozwolą przetrwać ten czas życze Ci żebyś spotkała kogoś tak jak ja - kto Ci pomoże uwierzyć w siebie

okay, dzięki za wpisy, idę oglądać film chciałam tylko pokazac, że nawet kozły ofiarne mogą wyjść na ludzi miłego wieczoru papa

Podziwiam cie, ze tak latwo znalazlas prace. Musisz byc jednak pewna siebie, bo przeciez musialas dzwonic, chodzic na rozmowy itp.

pewności siebie nauczył mnie mąż, już w czasach gdy studiowałam, stopniowo a rozmowy nie były takie złe, właściwie to do tej pracy, którą mam teraz, przyjęli mnie bez oficjalnej rozmowy, bo potrzebowali pilnie kogoś z językiem polskim do przepisywania danych, a stopniowo pokazując co umiem - awansowałam nic, lecę, pa

pa

dziękuje Ci :*

@swddskm Olac ich trzeba. Nie ma co sie przejmowac opinia innych, powaznie. Kiedys mialem taka kolezanke w liceum, super dziewczyna, tylko byla poprostu biedna. Inni sie nabijali z jej ubran, ja pamietam zawsze stawalem po jej stronie. To wszystko minie, trzeba skupic sie na nauce:P