Dzisiaj zrozumiałam co jest w życiu ważne (uwaga - esej !)

Życie większości ludzi jest takie: lezą już z samego rana ponurzy do pracy, potem ponurzy wracają z pracy, której tak nawiasem mówiąc nie cierpią! Gęby smutne, miny tragiczne jakby w myślach przeżywali dramat życia. Idą bezmyślnie, śpieszą się nie wiadomo po co.. Byle dres / bezdomny / pijak / żebrak się pojawi na horyzoncie to zmieniają się w spłoszone stado bądź potulne baranki. Głównym celem życia większości ludzi jest zrealizowanie planu podstawowego: zdobyć KASĘ, założyć RODZINĘ. I każdy kłopot, problem, który przeszkadza w realizacji tych dwóch rzeczy traktują jak armageddon ! Studiują jakieś nie wiadomo co służące nie wiadomo czemu, setki przyswojonych informacji, które i tak ulecą w pizdu. No i oczywiście jeszcze trzeba wpaść w amok wyszalenia się, wypieprzenia z kim się da za wszystkie czasy i wychlania czego się da też nie wiadomo po co. A potem baby biorą sobie byle kogo za mąż byle poczuć bezpieczeństwo czy coś, potem tylko ciągle łypią okiem czy jej mąż nie zdradza, faceci biorą sobie żonę i jej ślubują różne piardy po czym zdradzają na lewo i prawo stając się niesłownymi. Pojawiają się dzieci, których nikt nie umie wychować i wkrótce te dzieci stają się bachorami, które terroryzują rodziców. Po kilku latach (miesiącach?) rozwód, alimenty, a jeśli nawet nie to i tak jakieś posrane kredyty zaciągnięte na 100 lat. Po to tylko by nie kisić się w gotowym już wypielęgnowanym domu, bo przecież z teściową nie idzie się dogadać. W międzyczasie jeszcze chęć chwalenia się przed innymi większą od nich pensją, przed sąsiadami, znajomymi.. Bleeeee!!! Rzygam! Jak chcecie to sobie tak żyjcie - takim nieinspirującym życiem.

10/10

A jak ty żyjesz ? Bardzo podobnie już odpowiadam za ciebie.

jescze mozna by tu dopisac parę rzeczy ale to mniej więcej tak własnie wygląda

Po prostu urodziliśmy się niewolnikami i zdechniemy jako niewolnicy .

Długo nad tym myślałaś?ile masz lat?ja też nie znoszę takich posępnych min i to zauważam,że chyba do końca się ktoś z losem nie pogodził

I bardzo dobrze, że nie pogodził się z losem . Tylko ciekawe co robi w tym kierunku ?

hahaha uśmiałam się, dzięki za poprawienie humoru :D:D:D

Ja w pracy mam dobry humor. W domu zazwyczaj też, każdy czasem się czymś martwi, ale moim zdaniem w swoim opisie zwyczajnie przesadzasz.

ja zrozumiałąm to już dawno temu i nadal się z tym faktem pogodzić nie potrafię kurva :O

Ja czułam już od dawna, że takie życie jest kijka warte, ale co miałam robić? Popadłam w ten durny schemat. Człowiek boi się straty, boi się braku kasy, bezpieczeństwa, śmierci, zmarnowanego życia, tego co ludzie mówią, cieszy się nie z tego co powinien. Ile jest osób, o których możecie pomyśleć - ten to fajnie żyje... I nie chodzi mi o to, że ma fajne życie, o nie! Właśnie o to, że fajnie żyje.

mnie moi rodzice próbują na siłe wepchać do tej schematycznej foremki i wyprodukować kolejną kopie samych siebie i miliona innych ludzi. nie chcę i nie będę szła śladami tymi, które wydeptali inni. chciałabym mieć w sobie jeszcze tą wiarę i marzenia, które miałam kiedyś.. ze rzucę wszystko, będę dorabiac tylko na potrzeby niezbędne i podróżować po świecie :D ahh

czytalas "potęgę teraźniejszości" albo "przebudzenie" ? jeśli nie, to polecam. autorzy poruszają tego typu tematy :)

Ja czytałam i czytam nadal dużo książek i od jakiegoś czasu niczego nowego się nie dowiaduję. :)

w takim razie doskonale wiem o czym prawisz :) a możesz polecić coś o podobnej tematyce ?

A co to za pesymistyczny scenariusz? Myślisz, że ludzie tak żyją? Może część, tych najsłabszych, najmniej indywidualnych osób. Ale większość jednak stara sie żyć tak, jak chce, a nie tak, jak wypada czy jak wygląda schemat. Na przykładzie swoim i wielu swoich znajomych mogę powiedzieć, że życie moze być fajne, inne, indywidualne. Ja mam fajną pracę, wstaję z rózną miną, zależnie od wielu czynników, jadę kawał do niej, ale potem śniadanko smaczne, pogaduchy, w miarę przyjemna praca, do domciu, jakieś domowe zajęcia, pogadychy, obiadek, potem juz swoje, książki, koty, kwiatki, tv. Nie śpieszę się, nie gonię za niczym, żyję po swojemu, nie boję sie życia. Może to z wiekiem przychodzi? Nie wiem, ale życzę Ci tego, autorko - życia wg własnych potrzeb.

Nie bardzo, bo ja wyłuskuję z różnych książek fragmenty, które są właśnie o sensie życia. Z Bułhakowa, Dostojewskiego, Sienkiewicza, Kinga, Palahniuka i tak dalej i dalej i dalej. Ehh..... Zarabiać kasę tylko po to, żeby nigdy nie przestać chcieć jej więcej. Kupić sobie dom po to, żeby leżąc w łóżku nie móc zasnąć. Wziąć ślub po to, żeby srać po nocach ze strachu przed rozstaniem. Po co się tak zamartwiać? Wiecie jakie życie jest krótkie? Zdajecie sobie z tego sprawę? Co to za WIELKA RZECZ, że będziecie mieli dom, samochód, emeryturę, lodówkę, telewizor, pralkę, że znajdziecie kogoś i razem spłodzicie dzieci, które będą miały dom, samochód, emeryturę, lodówkę, telewizor, pralkę... Cywilizacja by upadła, gdyby tego nie było? Mierzi mnie ta konwencjonalność ludzi. I ci, którzy się nie uważają za konwencjonalnych, czyli tzw. buntownicy, tak naprawdę też są konwencjonalni. Ubiorą się / umalują / zachowają tak jak inne grupy, punki czy inni.

a ja nie mam parcia na kase, chce zwykly domek, ogrodek, zdrowe dzieci, kurki, swoje jajko na sniadanie, i zrozumienie od czasu do czasu , pomoc komus jesli sie da, i bardzo nie chcialabym umrzec w samotnosci :( a pieprzenie , imprezowanie, chlania, studia to juz przerobilam, to czasy glupich mlodzienczych lat, mysle ze zartujesz piszac o doroslych ludziach

generalizujesz można zarabiać kasę po to, żeby sobie życie ułatwiać (np. pralka czy zmywarką czy samochód) oś ciekawszego, albo zarabiać kasę po to, żeby coś miłego/ciekawego/emocjonującego przeżyć, coś poznać, czegoś doświadczyć, komuś/czemuś pomóc - niekoniecznie zarabia sie więcej i więcej

Prawdziwe to co napisałaś zapraszam na relaks niżej >> http://www.youtube.com/watch?v=SXjKv0VOjhA&feature=related

mądrze prawisz autorko. ludzi boją się rzucić w nieznane, utracić poczucie bezpieczeństwa, dlatego zamykają się w tych chorych schematach. szczęście wiążą tylko z dobrami materialnymi, a przecież szczęście to stan ducha, uczucie, a uczucie towarzyszy nam bezwzględu na to czy posiadamy jakąś materialną rzecz, lub wyśnione bezpieczne życie czy też nie. ludzie martwią się o przyszłość, zupełnie zapominając o chwili, która trwa teraz, chwili, w której mogą być przecież szczęśliwi. kurwa :(

Tak sobie czytam i myślę, że kafe to jednak dobre odwzorowanie życia. :D Właśnie tacy są ludzie.