Nie lubię dzieci:/

Kiedyś tak nie było...Nie wiem co mi się stało,że jak widzę małe dzieci to czuję irytacje.Mam męża i on chciałby mieć dziecko za parę lat,ale ja siebie kompletnie nie widzę w roli matki.Mojego męża brat ma 2,5 letniego syna,jak się spotykamy to nawet nie mam ochoty podejść do tego małego i się z nim przywitac:O jeszcze jak słyszę zachwyty nad dziećmi to mnie mdli,te wszystkie zdrobnienia itd.Myślicie,że to minie?:O

ja tez nie lubię dzieci. denerwują mnie. nie chcę ich nigdy mieć. nic w tym dziwnego, nie kazdy musi lubić dzieci. gorzej będzie natomiast w wyjasnieniem tego męzowi

mam to samo :P unikam towarzystwa dzieci jak ognia

ja lubię dzieci, ale taki dzidziusie, które jeszcze nie potrafią mówić. A takie kilkuletnie, pyskate to już mnie wkurwiają niesamowicie :pChcę mieć kiedyś dzieci, bo wiem, że swoje tak wkurwiać nie będzie:)

minąć może nie minąć ale co maż na to ?

Myślę,ze dodatkowo potęguje to fakt,że pracuję w centrum handlowym.Jak mi wlatują te dzieciaki do sklepu i robią burdel to mam ochotę je powystrzelac:O Najbardziej nie nawidzę ja przyjeżdza męża brat z tym małym i do mnie: no mów coś do niego,przywitaj sie z nim:O ja piepszę:O

może ci sie odmieni jak będziesz mieć swoje.

Też nie lubię dzieci i jak jakieś widzę, to od razu mnie cofa. Ale moja rodzina już się pogodziła z faktem, że nigdy się wnuków nie doczeka.

Mąż mówi tylko,że mi to minie,że coś mi się ubzdurało bo kiedyś lubiłam dzieci:O

może usiaz z meżem i pogadaj szczerze bo mam wrażenie że on bagatelizuje problem i jakoś w nim nie masz wsparcia

Ja tez nie lubie dzieci i nie uwazam, ze mam jakis problem. Swoich miec nie zamierzam, a cudzych unikam. Z "dzieciatymi" znajomymi spotykamy sie bez ich pociech (w koncu oni tez potrzebuja przerwy na kilka godzin raz na jakis czas). Kazdy ma inne priorytety i fakt, ze ktos ma macice i piersi nie znaczy, ze musi sie rozklejac nad kazdym dzieckiem!

Mnie też irytują dzieci coraz bardziej! A co najśmieszniejsze - pracuję w przedszkolu! I te moje, przedszkolne, w godzinach pracy uwielbiam! Realizuję się i dzieci i rodzice są zadowoleni. Ale każde dziecko poza pracą doprowadza mnie do szału (choć nie wiem czy bardziej dzieci czy ich rodzice :P). Kiedyś tak nie miałam, na starość mi się tak porobiło. Kiedyś planowałam też własne, teraz myślę, że byłaby to największa kara... A tu jeszcze wszystkie świeżo rozmnożone koleżanki chciałyby żeby się zachwycać ich "niuniami". I się obrażają, że nie odwiedza się ich tak często jak kiedyś. Ale cholera, kiedyś mówiło się normalnym językiem - nie zdrobnieniami, normalnym głosem - nie szeptem i wchodziło się normalnie do domu - nie na paluszkach. I rozmawiało się na milion innych tematów, a nie tylko o tym, że Jadzia główkę podniosła... Ja wiem, że matki to cieszy i bawi, ale jeśli chcą mieć koleżanki, to muszą wrzucić na luz. Dziecko w centrum wszechświata to ja mam w pracy. Po pracy chcę się wyluzować.

jak słyszę te zdrobnienia to zbiera mi się na wymioty: chodź do mamuni zjedz bananeczka zjedz obiadeczek chcesz kupeczkę:O ja pierdole:O

A już najgorzej jest przy okazji jakiegoś wydarzenia, typu wesele. Moim zdaniem wesele to nie miejsce dla dzieci i koniec kropka. A tu nie dość, że pod nogami się te szkraby pałętają, że trzeba uważać w tańcu żeby nie nadepnąć, a ich rodzice dumni jak pawie, bo małe tak uroczo pląsa... Kurde, od pląsów dla dzieci to jest bal karnawałowy w przedszkolu - zapraszam - a nie wesele! I jeszcze obraza koleżanek: "ciocia jest przedszkolanką, ciocia się zajmie na chwilę..." - ooooo, niedoczekanie!!! Ciocia się zajmuje dziećmi profesjonalnie, przez 5 godzin dziennie, za pieniądze. A nie na weselu, gdzie ma ochotę w końcu pobyć, porozmawiać i napić się alkoholu z dorosłymi!!!

Boże dzieci to masakra i strata czasu na nie