Jestem powietrzem.

Witam piszę tutaj bo szukam pocieszenia, nie mam się komu pozwierzać gdyż moja mama nie interesuję mną, z ojcem nie mam kontaktu. Mieszkam z konkubentem mojej mamy którego nienawidzę i nie rozmawiam z nim od kilku miesięcy nawet sobie dzień dobry nie mówmy ale to szczegół. Moja najlepsza przyjaciółka chodzi do innej szkoły mam z nią kontakt ale słaby. Jestem uczennicą 2 gimnazjum chodzę do szkoły prywatnej w której nie mam koleżanek ponieważ jest tak mało osób a te które mam w klasie to dzieci bez uczuć dziewczyny wszystkich obgadują a chłopaki mają własne sprawy typu papierosy tylko jeden to wyrzutek jak ja. Praktycznie nie mam z kim gadać, niektórzy znajomi z innych klas podchodzą na przerwie i pytaj czy nic mi nie jest bo wyglądam na przygnębioną, bo jetem przygnębiona i smutna ale z uśmiechem na twarzy odpowiadam im że jest ok porostu się zamyśliłam. Zainteresowań nie mam i praktycznie cały dzień z nikim nie gadam. A nie dodałam ze z mamą nie gadam bo niema jej przez cały dzień w domu przychodzi o 21 i jest zajęta pracą, a mi się wydaje że dla innych nie istnieję mogłabym zniknąć a nikt by nic nie zauważył. Proszę o pocieszenie i poradę czy jest coś co mogłabym zrobić ???

musisz sobie znalesc jakies zajecie...co cie interesuje co lubisz robic?

widzisz, akurat powietrze jest niezbędne wszystkim ludziom do zycia, więc nie jest z tobą tak źle, jak myślisz

zapisz się na jakiś wolontariat, np w hospicjum czy w schronisku dla zwierząt. Od razu przejdzie ci przygnębienie, poznasz nowych cudownych ludzi i docenisz życie