Czy ktoś z Was choruje na agorafobię?

teraz moze ja - tak moi rodzice wiedzo własciwie to widza moje zachowanie ale uwarzaja ze mi przejdzie

ja natomiast miałam tak od dziecka...strach przed nowym. Pamiętam jak mając 8 lat zgubiłam się w ogrodzie moich dziadków :/ Dodam,że nie był on dużych rozmiarów :/ spanikowałam i nie mogłam z niego wyjść mimo, iż było 6 drzew na krzyż

ja z moimi rodzicami nie potrafię rozmawiać, ale jeśli masz w porządku rodziców to może z nimi poważnie porozmawiaj na ten temat? nic samo nie przechodzi.

babeczki w kropeczki. moze i mam ale chodzi bardziej o mnie niz o strój nawet jak sie ładnie ubiorę to czuje sie zle, ja po prostu siebie nienawidzę

tylko ze poważnie rozmawiam z mama ale ona twierdzi ze sobie wmawiam i histeryzuje nie rozumie mnie nikt mnie nie rozumie

rybka - będzie tylko lepiej ;) poczułaś ulgę jak opowiedziałaś o tym wszystkim psychologowi jeśli ten Ci nie będzie odpowiadał powinnaś sobie poszukać innego ;)

my Cie rozumiemy :)

napisz jak juz bedziesz po wizycie u psychologa:) moze i ja sie przełamie ,chyba musze bo inego wyjscia nie ma

Jeszcze piszecie? :) Ja nie mam zupełnie z kim porozmawiać o moich problemach, zresztą nie ufam w ogóle ludziom.

jak dam radę i dotrę to na pewno napiszę co i jak ;) ale będzie to dopiero 3 listopada..

wiem, że to łatwo tak się mówi, ale naprawdę wizyta u psychologa jedyne wyjście! będziecie czuły ulgę po opowiedzeniu tego :)

tez nie mam z kim porozmawiać , w ogóle czuje sie jakoś samotnie

mam tak jak wy - moja rodzina też ma dość tego, że ciągle siedzę w domu i nie pracuję :/ a gdzie będziesz pracowała od poniedziałku?

Ja mam patologicznych rodziców. Nie potrafią w żadnej sprawie dojść do porozumienia. Dziś też się pokłócili, ojciec uderzył matkę, ona mu oddała i wyszła z domu. Niedawno wróciła i chyba znowu będą się kłócić. Nie rozumiem, dlaczego z nimi siedzę.

ja też miałam w dzieciństwie bardzo nieciekawą sytuację w domu, ale odkąd ojciec się wyprowadził to jest lepiej.

W sklepie, czyli tam, gdzie nigdy nie chciałam pracować. Za dużo ludzi, kasa. Nie wiem czy dam radę.

oj będziesz sprzedawczyni? ja bym sie bała w sklepie pracować jak juz bede szukać pracy to takiej gdzie bedzie jak naj mniej ludzi

U mnie prędzej matka się wyprowadzi. Przez nią mamy spore kłopoty finansowe, a ojciec zawsze mówi, że mieszkanie jest jego i ona będzie spier...

też nigdy nie chciałam tam pracować :/ więc nic mi nie pozostaje jak tylko współczuć

Nie do końca sprzedawczynią, bo taka hurtownia, która zaopatruje sklepy. Będę raczej jakieś faktury wystawiać. Ja szukam innej pracy, ale wcześniej nie pracowałam, więc nigdzie nie chcą mnie zatrudnić.

w znakomitej wiekszosci przypadkow. Nie zawsze potrzebny jest psycholog. Moge sie o tyle wypowiedziec na ten temat, ze przed laty nagle dopadl mnie taki irracjonalny lek przed otwarta przestrzenia. Dopadal od tamtej pory co jakis czas, nie bylo to przyjemne uczucie. Pierwsze co zrobilam to przebadalam sie pod katem kardiologicznym ekg, echo, holter, mozna zrobic tez eeg. Do tego dokladne badania krwi. Bylo ok. Zaczelam "zaznajamiac" sie z ta dolegliwoscia, co to za cholerstwo i co mozna z tym robic. I wiecie co? Zapisalam sie na prawko z gory zakladajac, ze nic z tego nie bedzie. I bardzo sie pomylilam. Jak przyszlo pierwszy raz samodzielnie prowadzic samochod, wszystkie fobie musialam zostawic za drzwiami. Minelo wiele lat, dzis pozostalo tylko wspomnienie tej przypadlosci. Rozne inne cele, ktore sobie wyznaczalam, pasje zyciowe i wynajdywane zajecia okazaly sie swietnym antidotum na wszelkie streso i deprechopochodne sytuacje

mój facet jako nastolatek też miał takie krótkie epizody, trwało to może z dwa miesiące i mu przeszło. ale to było w okresie dojrzewania. gorzej jak ktoś ma problem z wychodzeniem z domu na przykład od roku, tak jak ja.

muszę niestety uciekać. zbliża się 21 i mój pies zaczyna się dopominać o spacer. chciałam tylko jeszcze napisać, że tak jak ja wychodzę tylko po zmroku czy tak jak pisała inna osoba, ciągle tymi samymi ścieżkami mało uczęszczanymi i bocznymi to też właśnie jest ten objaw agorafobii. jak wcześniej myślałam, że nie mam z tym problemu skoro przynajmniej raz dziennie wychodzę na dwór. ale właśnie gdzieś przeczytałam, że tak to też bywa. pa i trzymajcie się ;)

ale u mnie trwalo to kilka ladnych lat. Wypracowalam w sobie cos takiego, ze albo "ona" mnie albo ja "ja". Wychodzilam na dwor wbrew sobie, poczatkowo szlam blisko poltow, drzew w obawie, ze bede sie musiala oprzec lub przytrzymac. Potem pomalu zaczelam pokonywac otwarte przestrzenie. Mozna sobie pomoc ale przez krotki czas i pod scisla kontrola lekarza jakims lekiem np ziolowym. Jeszcze lepiej dziala lampka dobrego czerwonego wina (nie namawiam do alkoholizmu). Ale przede wszystkim polecam przebadac sie pod katem serca

gratuluję. jesteś wielka, że mimo tego okropieństwa dałaś sobie radę. ;)

raczej wątpię, że ktoś tu jeszcze zagląda, ale obiecałam, że napiszę, więc piszę :) byłam u tego psychologa w końcu. było ciężko nawet bardzo. ledwo zdążyłam coś powiedzieć i już się popłakałam :o no ale cóż zrobić... nie było źle... wiele by pisać, tylko nie chce mi się wszystkiego opisywać :)

o to dobrze ze poszłaś:) pomógł cos psycholog? umówiłaś sie na kolejna wizytę ?