Straciłam znajomych bo mąż nie pozwala mi sie z nimi spotykać

Przed ślubem często wychodziliśmy ze znajomymi, z jego znajomymi bo moi mu nie pasowali. Teraz nie pozwala mi spotykać sie z nimi

Gratuluję

jestem facetem i powiem ci tak on nie jest twoim panem i nie ma prawa zabraniac ci spotykania sie z twoimi znajomymi chcez odreagowac to wyjdz i powiedz mu ze jak mu sie nie podoba to to zawsze moze sie z toba rozwiesc nie daj soba pomiatac pozdrawiam :)

to też swiadczy niestety o Twojej słabości, że do tego dopuściłaś. Nie ma prawa Ci niczego zabronić, musiałaś mu na to pozwolić skoro do tego doszło, gdybyś była silna i się przeciwstawiła to nawet by nie odważył się niczego Ci zabraniać.

no nie przesadzajcie z ta wolnoscia i znajomymi :-P

A kim jest Twój mąż, że decyduje z kim się możesz spotykac i czy w ogóle mozesz??? Chore, nie rozumiem dlaczego sie na to zgadzasz.

właśnie to był mój błąd, że pozwoliłam sobie na takie zachowanie. Teraz jak się sprzeciwiam to moje zdanie i tak nie ma znaczenia :(

ale co to znaczy ze nie ma znaczenia? nie jest kimś wazniejszym niż Ty i nie moze byc tak ze jego zdanie jest wazniejsze. Bez przesady, a duzo w tym jest Twojej winy. Po prostu umów się ze znajomymi i oznajmij mu ze wychodzisz/wychodzicie. Jak się nie zgodzi to powiedz mu ze jak chce to niech zostanie w domu bo Ty masz znajomych i wychodzisz. Raz drugi się wkurzy i w koncu zrozumie a jak dalej bedziesz słaba i bedziesz dawała sobą rządzić to będzie gorzej.

umów się i wyjdż, gdzie jest problem? W domu Cie zamknie, czy jak?? :)

Moj tez na poczatku probowal mi wmowic ze moi znajomi to debile i ze mam sie z nimi nie spotykac ... ale postawilam na swoim i tak wychodzilam , wychodze i bede wychodzic no i on nie ma juz nic przeciwko ze wyjde do swoich znajomych ... Nie jestes jego niewolnica !

Postaw się, za pierwszym razem zrobi ci awanturę, za drugim będzie "fuczał" za trzecim się nie będzie odzywał, za czwartym już powinno być ok ;) Oczywiście żartuję, ale w końcu jak zaczniesz stawiać na swoim to on to przyjmie do wiadomości.

jestem wiele, wiele lat po ślubie Tak właśnie pozwolilam na początku i tak zostało do dziś. Mąż mial w tym cel. Odciął mnie skutecznie od znajomych, a teraz śmiało pomiata, bo wie, ze nikomu się nie pozalę. Nikt do nas nie zagląda, wszyscy poszli w zapomnienie, a mężowi w to graj. Nie zrób podobnego błędu

Nie mozesz mu tez we wszystkim przytakiwac i wogole bo on pozniej o zdanie ciebie nie zapyta wcale :)

Na początku mój mąż po wyjściu znajomych z naszego domu robił mi karczemne awantury. Nikomu o tym nie mówiłam, ale przestalam zapraszać kogolwiek do nas.

Nigdy nie zapomnę awantury, kiedy spóźniłam się z pracy ok. pól godziny. Nie zapomnę...a było to 20 lat temu.

Tak, a on taki punktualny ?

Dziś jestem tratowana jak ubezwłasnowolniona. Zdrowie psychiczne wysiadło. Czuję się więźniem własnego domu.

No to rzuc go i znacznij zyc wlasnym zyciem i rob cos dla siebie.

U mnie to trochę inna historia, bo z biegiem lat okazało się, że mąż ma zapędy psychopatyczne. Stałam się ofiarą psychopaty, a lęk przed nim hamował mnie przed dzialaniem. Teraz już za późno.

Nigdy nie jest za pozno zeby zmienic cos w swoim zyciu. Do konca zycia chcesz zyc tak jak zyjesz ? pod jednym dachem z mezem psychopata ? Rozumiem, ze nie jest latwo, ale chyba masz rodzine ktora moglaby ci pomoc.

weLive Jestem uzalezniona od niego również finasowo. Po 18 latach pracy zostałam zmanipukowana do odejścia z niej, a zajęcia się dziećmi. Teraz jestem bez grosza dochodu, na łasce pana. O to właśnie jemu chodziło. Córki namawiają mnie do odejścia, ale nie mam gdzie zamieszkać, a i w moim wieku nie znajdę pracy. Trzeba ciągnąć ten wóz:(

Jedyne, co mogę zrobić, to ostrzegać młode dziewczyny, by nie popełniały podobnych błędów i jaką cenę się za nie płaci.

Życie ma się jedno... Może znajdziesz pracę, zacznij szukać...

Uwierz, ze nie trzeba. I popatrz sama nawet twoje dzieci namawiaja cie do odejscia.. a praca zawsze sie jakas znajdzie chocby chwilowa ale zawsze na poczatek by zaczac wszystko od nowa i odetchnac z ulga ze ma sie normalne zycie. Jesli sie chce cos osiagnac lub zmienic to sie to zrobi chocby nie wiem w co. Znajdz w sobie sily i zrob to!

W moim miescie na pewno nie znajdę, jestem nawet zarejestrowana w Urzędze Pracy, gdzie o pytanie o jakąkolwiek propozycję pracy patrzą na mnie jak na wariatkę (wiek). Do innego miasta w ciemno boję się ruszyć. Wszędzie jest trudno z pracą, nie mają jej nawet młodzi. Boję się tego ryzyka, a wiem, że po wyjeździe powrot nie jest mozliwy.

Marzę o jednym roku zycia w spokoju, a potem niechby i potop...