Moje życie jest nudne

Mam 26 lat, pracuję na pełny etat. Nic tylko praca dom praca dom. Nie mam rodziny ( nie wyobrażam sobię jej miec w obecnej niestabilności finansowej) Nie wiem do czego dąże. Wszystko wydaje mi się takie bez sensu. Chciałabym coś osiągnac ale nie wiem co. Niby mam pracę ale męczę sie w niej strasznie, nie wiem co chciałabym robic. Każdy dzień jest taki sam. Do tego męczy mnie towarzystwo ludzi. Na wyjściu umiem wysiedziec ze najwyzej dwie godziny później już się męcze. Wiadomo trzeba poznawac ludzi itd ale zaczęło mnie męczyc wychodzenie z domu byle wyjsc. Nie wiem co się dzieje, czy ktoś przeżywa taki kryzys? Jak z niego wyjsc?

a czym zajmujesz sie zawodowo? ja tez tak mialam po 5 latach pracy w tym samym miejscu, ale w zyciu mi sie pozmienialo i jest ok. a masz jakies zainteresowania? co robisz po pracy? mnie zawsze hobby pomaga :)

Pracuję w banku, w zasadzie nieco ponad rok. Ale jakoś to wszystko jest takie monottone. Mam hobby jednak czesto jest tak że ono idzie w parze z pieniędzmi, a obecnie u mnie ciężko z kasą. W zasadzie doszłam do takiego punktu gdzie nie chce mi się wychodzic z domu. A jak się to u ciebie zmieniło, dążyłaś do zmiany czy to się samo stało tak z dnia na dzień?

U mnie tez zycie kuleje, na pewno troche z powodu braku kasy. Nie chce mi sie wychodzic, szkoda mi kasy na wyjscie do pubu (30-40 zl z dojazdem) czy weekendowy wyjazd (co najmniej 100 zl). Tez meczy mnie na dluzsza mete towarzystwo ludzi, mysle ze to przez zasiedzenie. Jak przychodze z pracy do domu to jestem szczesliwa ze moge sobie usiasc przed komputerem i nic nie robic. Przychodzi weekend to ciesze sie ze moge sie wyspac i posiedziec nieumalowana w domu, nie mam ochoty na wyjscia.

cos mi wyglada na to dziewczyny, ze macie po prostu depresje... czasami magnez pomaga w takim okresie jesienno-zimowym, ale czasami trzeba cos z tym zrobic, bo moze sie poglebic. ja tak mialam, bo wszystko w zyciu zaczelo sie walic - problemy w pracy, dwulicowosc ludzi w okol mnie, rozwod, problemy rodzinne... ale postanowilam, ze sie nie poddam. mysle, ze stale zajmowanie sie czyms mnie uratowalo, a raczej pomoglo przetrwac. dbalam o to, zeby caly czas cos robic i wymyslalam naprawde rozne dziwne rzeczy ;) zeby tylko nie myslec i nie zwariowac. no a potem pojawl sie 'krolewicz', opuscilam tamto 'chore' srodowisko i jest super :) teraz tak sobie mysle, ze dawno powinnam to zrobic i sie po prostu przeprowadzic. nie ma sensu tkwic tam, gdzie jest nam zle