Mam 23 lata i jestem bardzo samotna:(

Przyjaciele studiujący w innych miastach, rodzice pochłonięci własnymi sprawami, godziny spędzone na rozmyślaniu w ciszy, rozmaite fobie i kompleksy... Dlaczego mając 23 lata muszę żyć w takiej pustce?

Czasem czuje sie jak ty naokoło tylu ludzi a nie ma do kogo gęby otowrzyc komu zaufać komu coś powiedziec

No właśnie. Dlaczego tyle osób wokół, a ja ciągle sama i sama? Czemu nie jest mi dane być taka, jak moi rówieśnicy, żyć jak to młodym przystało?

musisz zaczac od siebie... nic sie samo nie wydarzy, zycie to nie jest bajka.

tez sam i ciagle przegrywam jestem skazany na porazke mam za malo testosteronu i jestem niemeski moja twarz chociaz ma juz zmarszczki to ciągle przypomina chlopca

To czułem sie tak samo, teraz mam 5 więcej i nadal jestem sam ale mam dużo zajęc wiec nie jest smutno :) Bucie początkującym starym kawalerem nie jest takie złe ;)

Ja też mam sporo zajęć, na studiach w końcu nauki nie brak, dodatkowo jeszcze indywidualne dokształcanie się w różnych dziedzinach... Teoretycznie mam co robić. Ale ileż to można chować się przez światem w czterech ścianach?

Jestem jakaś dziwna. Nieśmiała, zakompleksiona, fobiczna, nie umiem się otworzyć przed ludźmi. Nigdy nie miałam chłopaka i chyba nie będę mieć...

Skąd jesteś?

Katowice

Ja też. To może podałabyś mi maila. Bardzo potrzebuję co najmniej koleżanki. Może to Ty się nią okażesz.

biglebovska@wp.pl :)

Strasznie chciałabym poznać jakichś fajnych ludzi, wyjść z kimś wieczorem, skorzystać z przywilejów, jakie daje młodość i życie studenckie. Do tej pory nic takiego w moim życiu nie było i stąd ta apatia, poczucie samotności... Choć staram się dobrze organizować sobie czas, to i tak często dopada mnie dołek i nie robię nic. Potrzebuję kogoś, kto zaakceptuje mnie taką, jaką jestem, sprawiając, że na nowo się zmotywuję.

Może ktoś powie, jak to zmienić?