"Tarantula" (skóra , w której żyję) Thierry Jonquet - czytamy

Witajcie. Mam misję. Nie jest jeszcze ta książka dostępna w internecie w formie e-booka, a wiem, że wielu osobom zależy na poznaniu treści książki. Poproszona przez kilkoro ludzi postanowiłam przelać treść na forum. Jeśli jesteście zainteresowani zapraszam do lektury. Książka nie jest długa natomiast bardzo wciągająca. Ja osobiście bardziej polecam książkę niż film. Film nosi tytuł - skóra, w której żyję. Natomiast książka to "Tarantula".

ale o czym to ma byc>? horror?

Zapowiedź: Kim jest piękna Ewa. z którą wzięty chirurg plastyczny, Ruchard Lafargue, pokazuje się na przyjęciach? Dlaczego Ewa czasem subtelnie się uśmiecha, a on wtedy z trudem ukrywa wściekłość i ból? Czemu są razem, skoro jest między nimi tyle wrogości? Jaka tajemnica mogła połączyć ze sobą tych dwoje? To książka w której rozpacz przenika z perwersją. Historia kata i jego ofiary.

Ruchard co za imie zachęcające do lekture

haha :D

Richard. Pisałam na szybko treść jest napisana w Wordzie bez błędów jakby to kogoś miało razić. Pierwszy rozdział jutro.

tu przepisać? :-O

Ewa to facet

Nie marszcz tu tej swojej buźki w takim beznadziejnym uśmiechu. Książka ma 140 stron. Jest już przepisana ( przynajmniej połowa) lecz dla łatwiejszego dostępu zamiast rozsyłać po mailach postanowiłam zrobić to na forum by każdy zainteresowany miał łatwy dostęp. A może i ktoś nowy się zaciekawi. Proste. Ciebie nie interesuje nie czytasz.

Skoro czytałaś to zachowaj to dla siebie. Znając sedno sprawy książka może stracić cały urok. Nie ważne zgłosiłam do usunięcia.

Bede tu zagladac:)

no cos ty ja tego ani nie czytalam ani nie ogladalam:D Pierwszy raz o tym slysze w ogole:D Tak napisalam dla jaj. Prosze cie nie pisz mi, ze zgadlam chcac sobie zazrtowac:(

ale musisz mieć nudy, że ci sie chce takie cos robic...

Powieść składa się z dwóch prowadzonych osobno wątków, które wraz z rozwojem fabuły zaczynają się jednak zazębiać, wzajemnie uzupełniać. Zamożny chirurg plastyczny Richard Lafargue prowadzi podwójne życie. Z pozoru wydaje się normalnym, choć nieszczęśliwym człowiekiem; jego żona zmarła, zaś córka Viviane straciła rozum i wegetuje w zakładzie dla umysłowo chorych. Lafargue skrywa jednak tajemnicę piękną i tajemniczą Ewę, którą przetrzymuje w zamknięciu w swojej willi. Mężczyzna zmusza kobietę do prostytucji, co wieczór narkotyzuje, zarazem jednak nie obawia się zabrać ją ze sobą na wieczorne przyjęcie. Więź między dwójką bohaterów zdaje się balansować na cienkiej granicy oddzielającej miłość i troskę od napędzanej przez agresję nienawiści. Drugi wątek przedstawia losy dwójki przyjaciół nastolatków Vincenta i Alexa. Pierwszy został porwany przez nieznajomego mężczyznę, który przez wiele tygodni więzi go w piwnicy, w milczeniu torturując psychicznie i fizycznie. Alex natomiast to niezbyt bystry rzezimieszek. Od czasu zaginięcia Vincenta popełnia błąd za błędem, co doprowadza go w końcu do zabójstwa policjanta. Chcąc uniknąć więzienia, chłopak opracowuje naiwny i niezbyt racjonalny plan: postanawia porwać Ewę i wymusić na jej mężu zabieg chirurgiczny, dzięki któremu mógłby zmienić swoją tożsamość. Tak pokrótce przedstawia się fabuła „Tarantuli. Niewielka, stustronicowa książka rozwija się w ekspresowym tempie, nie rezygnując przy tym z odpowiedniego wyeksponowania postaci. Jonquet prezentuje dość oryginalne podejście do literackiego przedstawienia relacji kata i ofiary, chociaż jego przebieg nie jest aż tak nieprzewidywalny w pewnym momencie wszystkie niejasności okazują się mieć sens, a przynajmniej autor stara się wszystko w miarę bezboleśnie wytłumaczyć, nadać pozory wiarygodności. Główne zaskoczenie fabularne wcale nie jest jednak tak szokujące czy bulwersujące, jak można by się tego spodziewać po autorze, który na okładce porównywalny jest z Sadem. Nie chcąc zdradzić zbyt wiele i tym samym popsuć przyjemności z lektury, nie będę się zagłębiał w szczegóły; dość, że najciekawszy wątek powieści napięcie pomiędzy Lafarguem a Ewą nabiera zupełnie innego wymiaru, dalece odbiegającego od klasycznej relacji damsko-męskiej. Na ile jest to czysta perwersja, na ile próba przełamania zwyczajowego myślenia o płciowości, pozostawiam do osądu czytelnikom. „Tarantula nie jest jednak w pełni satysfakcjonującą lekturą. Być może winna jest decyzja autora, który postanowił skupić się przede wszystkim na zaszokowaniu czytelnika. Znaczna część przemyśleń postaci a więc także wytłumaczenie ich działań pozostaje w sferze domysłów, przez co właściwie trudno jest ustosunkować się do dokonywanych przez nich wyborów. Może gdyby Jonquet większy nacisk położył na pogłębienie psychiki bohaterów, ich historia miałaby silniejszy oddźwięk, stałaby się czymś więcej niż tylko pokręconym i makabrycznym wymysłem autora. Z drugiej strony, fragmentaryczność całej opowieści wydaje się zamierzona, a sprowadzenie bohaterów do jednowymiarowych, marionetkowych roli służy podkreśleniu głównej myśli książki: obezwładniającej siły nienawiści, która potrafi przyjąć najdziwniejsze formy, a także przemienić się w coś skrajnie innego i zaskakującego. Akcja powieści dąży do wyczekiwanej konfrontacji, podczas której dojdzie do zamiany ról; i choć ofiara stanie się oprawcą, finał „Tarantuli zawiera mniej oczywiste przesłanie.

czytalam, ksiazka wg mnie lepsza niz film nakrecony na jej podstawie przez Almodovara (ogladalam rowniez)

czekamna ksiazke