smutno mi, przykro, niefajnie

Mam 28 lat. Nie mam faceta ani nikogo na horyzoncie. Chcialabym zalozyc rodzine,urodzic dzieci, stworzyc dom, byc matka, zona, opiekunka. Moja rodzina od kilku dobrych lat tez napiera na mnie w tej sprawie, zarówno ta bliższa, jak i dalsza -przy jakichs spotkaniach. Wcale mi nie jest z tym dobrze, ze jestem sama. A kilka miesiecy temu 20letni chlopak z mojej rodziny "wpadl" z 16 latka. Dzisiaj maja 2 miesieczna coreczke. Jak sie o tym dowiedzialam to zal mi serce scisnal. Wczoraj ich spotkalam. I poczulam zal, rozgoryczenie, zazdrosc i poczucie niesprawiedliwosci zyciowej. Dlaczego jednym sie udaje a innym nie ulozyc zycie? Czemu niektorzy musza zdechnac w samotnosci? Mimo ze tak bardzo pragna miłosci, bliskosci itp? :(:(:(

Bo taka jest kolej rzeczy. Ja mam 24, marze o tym, żeby mnie ktoś pokochał, chciałabym się chociaż dowiedzieć jak to jest, kiedy mężczyzna jest mną zainteresowany, kiedy pragnie, kiedy chce spędzać czas. Ale pewnie nigdy się nie dowiem. Też zdechnę w samotności. Życie.

albo odpowiedziec na jakieś ?

nie jesteś sama...

jeżeli bachor ma być synonimem udanego życia, to dziękuję bardzo

jesli dla ciebie dziecko jest bachorem, to ja dopiero dziękuje bardzo;/

up

up