jak się pogodziliście z myślą,że nie mieszkacie już z rodzicami?

To nie jesteś samodzielna, skoro czujesz się jeszcze dzieckiem. W tym roku mam 23 lata, ty pewnie też, ale nie czuję się dzieckiem, może dlatego, że wymagano ode mnie zachowywania się adekwatnie do wieku... Szanuję rodziców, z ojcem uwielbiam rozmawiać, a z mamą piec ciasta, ale bez przesady, chcieć być z nimi non stop? To, że nie myślisz teraz o zamążpójściu nie znaczy, że nigdy tak nie będzie, więc gdybać można.

Co swoje to swoje mialam na mysli, ze mieszkajac na wlasny rachunek w jakims sensie pania domu jestes teraz ty. ty decydujesz co chcesz zjesc i kiedy zjesc, kiedy isc spac lub kiedy wziasc prysznic np o 2 w nocy. Jakby nie bylo mieszkajac z rodzicami sa pewne reguly. Ja np. poczulam ulge kiedy moglam sbie wrocic do mojego nowego domku nawet o 3 w nocy i przygotowac jedzonko. w domu z rodzicami to owszem wracalam kiedy chcialam, ale musialam byc cicho by domownikow nie obudzic.

ja juz nie mogłam sie doczekać samodzielnosci! W moid domu wszytsko bylo ok.. dobrobyt, wspaniali rodzice, ale zawsze chcialam jak najdalej! Moje starsze siostry tak samo jak najdalej.. jedna w londynia i druga w poznaniu, a ja warszawa. Wkoncu nikt nademną nie wisi!!! mama mnie tylko wkurwiala... w sumie sie nie wtracala za bardzo, ale teraz czuje kompletny LUZ

Dokładnie to to, arrista. Sama ustalasz sobie pewne reguły, w domu jednak musisz się dostosować do reguł rodziców.