jak się pogodziliście z myślą,że nie mieszkacie już z rodzicami?

bo mi jest źle.....

Nie musiałam się z niczym godzić. Cieszyłam się, że jestem na swoim, mogę imprezować ile chcę, biegać po klubach, nie chodzić do szkoły. No, ale wtedy miałam 17 lat, byłam smarkulą i miałam pstro w głowie.

że wreszcie zacznę żyć:)

Nie smuć się, ja się czułam na początku sztywno, a teraz wspaniale. Za to jak wracam, to wszechobecne poczucie kontroli i pytanie się, gdzie idę zaczyna mnie denerwować.

moi rodzice sa fajni super i moglam chodzic na imprezy kiedy chce wiec w domu bylo suuuper a teraz jestem na studiach i jest mi zle bez nich :( mni moi nigdy nie ograniczali a widze ze wiekszosc tak....

ale ja juz 3 lata mieszkam bez rodzicow teraz leci 4 rok i nadal mi zle :(

U mnie też leci czwarty rok i dopiero teraz czuję, że żyję. Dziwię się, że się smucisz, skoro miałaś dużo swobody.

no smuce sie ze juz z nimi nie mieszkam!

dlaczego poczulas ze zyjesz? tak nagle?

Ja sie cieszylam, że jestem na swoim, mimo ze rodzicow kocham i sa fajni, to nie mialam problemow z przeprowadzka i tesknota :P

widocznie jestes mega zzyta z matka i mamisynka autorko.. a co bedzie jak wyjdziesz za maz? trudno zawsze meiszkac z mama, glowa do gory, dzwon, odwiedzaj, zapraszaj,ale i dorosnij.

po prostu u mnie w domu jest super i smieszniie moja współlokatorka ma podobnie :( tez placze jak ma jechac tutaj :(

moze znajdz znajomych,zajecia? mniej bedziesz myslala, rozpaczala. zrob tak, zeby bylo fajnie, zeby Ci sie chcialo jechac z domu. Pozytywnie sie nastaw, poza domem tez moze byc ok:):)

Dlaczego poczułam, że żyję? Nikt mi nie wisiał nad głową i nie wydawał rozkazów, nie wtrącał się i wypytywał, gdzie, z kim, o której. Musiałam sama się nauczyć dysponować czasem, pieniędzmi by na wszystko wystarczyło. Nabrałam większej ogłady i samodzielności, bo to, co nauczyli rodzice zostało zweryfikowane. Samodzielność pełną piersią.

ja mieszkajac w domu moglam robic wszystko wiec nie jest tak ze sie uwolniłam od stania nade mna i nagle moge oddychac. rodzice mi pozwalali na wiele wiec studia nie byly wymówka a przymusem :( plakalam jak wyjezdzalam myslalam ze bedzie lepiej z czasem ale nie jest :(

Nie dramatyzuj dziewczyno, nie wyjechałaś na koniec świata. mamy XXI wiek i pełno możliwości komunikacji... Ktoś już dobrze wspomniał, co będzie jak wyjdziesz za mąż? Też będziesz płakać za rodzicami? Ogarnij się dziewczyno, nie masz 5 lat, by wciąż beczeć za rodzicami.

masz chlopaka?

nie mam chłopaka widocznie wasi rodzice nie są tak fajni jak moi

studentka daleko od mamy-a mialas?

miałam niejednego nie jestem typem ciamajdy! radzę sobie potrafię wszystko załatwić jestem samodzielna itp. to ze tesknie za rodzicami nie znaczy ze jestem sierotą życiową

Można mieć najlepszych rodziców na świecie, ale czas odciąć pępowinę i być samodzielnym.

studentka daleko od mamy-to pewnie nie jestes juz dziewica?

Ja nie mialam czegos takiego, ze musialam sie godzic z mysla. po prostu poznalam faceta i po jakms czasie zamieszkalismy razem i to jeszcze za granica:)) Moi rodzice tez sa kochani, zawsze mnie wspierali, moglam sobie dowolnie imprezowac i nie siedzieli mi na glowie, ale mimo wszystko przychodzi taki moment, ze trzeba zyc na wlasny rachunek i tyle.

jestem samodzielna radzę sobie w życiu, ale po prostu lubię być w domu z rodzicami męża nie chce mieć na razie o tym nie myślę czuje się jeszcze dzieckiem i nie planuję zakładać rodziny mam dopiero 22 lata wiec bez przesady

coz to byla moja decyzja, ale na kilka tygodni przed wyjazdem wylam jak bobr nie mowiac juz o samym dniu, nie widzialam mojej mamy w takim stanie, zreszta siebie rowniez - plakalysmy cala noc, caly dzien, przy pozegnaniu darlysmy sie na cala klatke.. tesknie, bardzo tesknie, oni tez, moj tata czasem rozmawiajac ze mna przez skypa ma lzy w oczach, ale juz jest lepiej :) wiadomo gdy przyjezdzam w odwiedziny sa usciski placz radosc, gdy wyjezdzam to samo, chyba sie w zyciu jeszcze tyle nie naplakalam bylam z nimi bardzo zzyta, mialam watpliwosci ale tata zapewnial mnie ze sobie poradze, ze chce dla mnie jak najlepiej, ze mam jechac bo piskle ze swojego gniazda kiedys musi wyfrunac, ze cokolwiek by sie stalo drzwi do mojego domu stoja zawsze otwarte - mam w nich niesamowite wsparcie, mimo odleglosci, czuje ze sa blisko mnie :)

miescie studiujesz?

Ja sie wyprowadzilam z domu wlasnie majac 22 lata. Z rodzicami mam bardzo dobry kontakt ale co swoje to swoje:))

a jakie to ma znaczenie gdzie studiuje daleko od domu

co swoje to swoje..... zwlaszcza jak sie wynajmuje niee takie swoje ze nieswoje

No ale nie masz znajomych z ktorymi wyjsc, spedzic czas? W wolnym czasie siedzisz tak tylko i wyjesz? Ja rozmiem teksnote, tez tesknie za moimi tym bardziej, ze ja mieszkam za granica, ale z drugiej strny mam tu teraz moje zycie, znajomych i meza i dziele ten czas z nimi.