Musze się wygadac, a nie mam komu.

Nie mam przyjaciółki, a najbliższe mi osoby nie powinny wiedzieć. Jest mi źle, szczególnie dzisiaj. Mam rodzinę: męża, dzieci. Kocham ich, ale tęsknie do kogoś innego. Do miłości z przed lat o której nigdy nie zapomniałam. On ma żonę, wyjechał z kraju. Zresztą nigdy nic nas nie łączyło. To była moja wielka niespełniona miłość i jest nadal. Oglądam nasze zdjęcia i czuje że zaraz coś we mnie pęknie. Tak mi smutno.

Gdzieś to już słyszałam.

myślisz ze więcej ludzi ma takie problemy? Kurcze zazwyczaj nie odczuwam tego tak silnie. Zajmuje się dziećmi, praca, dom. Czuje się szczęśliwa. Ale raz na kilka miesięcy mnie dopada taki dół że wszystko w środku mnie woła o pomoc, a nie ma nikogo kto mógłby mi pomóc. I sama sobie dokładam cierpienia. Jak tylko otwieram oczy to oglądam jego zdjęcia, przed snem tak samo, a potem jeszcze śni mi się w nocy i to jest najgorsze bo nie chcę się budzić.

Przecież to zupełnie jak moja matka. A on faktycznie jest takie cudowny?

Moim zdaniem to co łączy Ciebie i męża najwyraźniej nie jest wielką, jedyną miłością. W przeciwnym razie nie szukałabyś poza swoim związkiem szczęścia

*taki Moja matka ma niemal identycznie. Jej dawna miłość także wyjechała za granicę z żoną.

To ja wspolczuje jej mezowie mam nadzieje ze mi sie taka nie trafi nigdy.

z jakiegoś powodu jednak z tą dawną miłością nie jesteś prawda?? możesz go kochać, to nic złego, kochać można wiele osób. ale to niekoniecznie jest powód, żeby z tymi osobami wiązać swoje życie. ja też kocham mojego byłego, ale to nie stoi w sprzeczności z faktem, że kocham też mojego męża i to jego wybrałam jako towarzysza życia.

jacy ludzie są nieszczęśliwi??? do Koreii Północnej wyjedz! tam odzyskasz sens życia ;-) wszystkie dylematy znikną :-D

Nie to żadna miłość. Tzn kocham go jako człowieka. Bo jest przy mnie, pomaga, opiekuje się mną i jest bardzo dobrym człowiekiem. Za to mu jestem wdzięczna. Ale nie budzi we mnie żadnych wielkich uczuć. Na sam widok tego drugiego po prostu brak mi tchu. W przypadku męża, no cóż. I to nie to ze coś się wypaliło. Tak zawsze było. Ja bardzo cierpiałam po tym jak on wyjechał. Za bardzo. Nie radziłam sobie z niczym. Trafiłam do psychiatryka z silną depresją. Jak wyszłam to poznałam męża i kilka miesięcy później byliśmy już małżeństwem. Nie rozumiem teraz czemu to zrobiłam. A potem urodziły się dzieci i nie ma odwrotu. Zresztą do czego ten odwrót? Do człowieka który mnie nie chce?

No, to jednak nie jest to sytuacja zbieżna z sytuacją mojej matki. Poszukaj kogoś na giegiaczu i mu się pozwierzaj, takich rzeczy lepiej nie podawać na forum.

Wiesz..., nie obraż się. Rozumiem, że może być Ci smutno, ale chyba sobie problemy wymyślasz :-0 Mąż Cię kocha? Dzieci zdrowe? Na życie Wam starcza? No chyba, że tak bardzo Ci źle, że sensu bez niego nie widzisz... Wówczas zostaw dzieci i męża i jedź za granicę i walcz o swoje szczęście ...

Współczuję i Tobie i Twojej rodzinie :(

A co czujesz do męża i dzieci?

Mam tak samo powiem jedno to nie przejdzie dopuki nic z tym nie zrobisz.,

Mąż mnie kocha, dzieci zdrowe, finansowo jest ok. Wiem, ze nie powinnam, ale to silniejsze ode mnie. Nie zostawię dzieci. To mój nr 1 w życiu i dla nich mogę poświecić wszystko i chyba poświeciłam. I ta myśl mnie dobija. To ze już nie będę miała drugiej szansy, drugiego życia. Po prostu zamknęłam drzwi na zawsze i dopiero wtedy zorientowałam się że to co chciałam zostało po drugiej stronie.

wolalabym zostac stara panna niz wyjsc za maz bez milosci....

Nigdy nic was nie łączyło - nie znasz go więc , nie wiesz jaki jest w roli męża, w roli ojca. Żyjesz marzeniami - cos w stylu marzeń o wybawcy na białym koniu. Zacznij mysleć realnie - jak o człowieku z wadami, przestań gdybać w stylu "co by było gdyby..." A jak masz dołek - to przytul się do męża (nie tylko Ty miewasz "takie" dołki i "takie" mysli

kur­wa! babie to zawsze jest źle! zawsze!!!! wiecznie nieszczęśliwe! by cie tamten napier­dalał po łbie i i tak byś go kochała! dobry mąż jest nie dobry bo z tamtym to napewno byłoby ekstra! Wszystkie z was należy w psychiatryku pozamykać bo inaczej to długo ten świat nie pociągnie!!!

A co mogę z tym zrobić? Nie mogę do tego nie wracać bo mnie ciągnie jak ćmę do światła. Najgorsze że w jakiś sposób on też o mnie pamięta bo np w każde urodziny dostaję SMS z życzeniami. Czasem maila z pytaniem co u mnie. I wtedy się zaczyna moje udręczenie. Czasem bez żadnego sygnału z jego strony po prostu zaczynam tęsknić. Najgorsze jest to ze mam fizyczne objawy. Czuje ze wariuje. Boli mnie brzuch, czasem mam mdłości, moje serce też się dziwnie zachowuje. Mam ochotę wyć. Powinnam chyba udać się do psychiatry, ale co mu powiem? żeby mi dal lekarstwo na moje spieprzone życie? Tak masz racje powinnam być sama.

Moja koleżanka też tak miała :( Zostawiła męża i wyjechała do Warszawy do faceta, którego wcześniej znała (i chyba kochała). Tamten zostawił dla niej dziewczynę. Rozwiodła się, urwała kontakt z rodziną i zanomymi. I... po d 2 latach tamten ją zostawił :( Ona rzuciła dla niego WSZYSTKO, a on powiedział, że męczy go i nudzi i ją zostawił. Teraz żyje sama w Warszawie. Nie ma nikogo. Pogodziła się z rodzicami . I tyle. Smutne.

A co ma takiego tamten facet czego nie ma Twój mąż? Za co go tak kochasz?

Ma coś. To coś nieuchwytnego. Sama się nad tym zastanawiałam. Może to taki spokój i siła, zawsze jest zdecydowany, opanowany, może to ten uśmiech, a może te oczy z takimi iskierkami. Mogłam tak godzinami siedzieć i patrzeć w te oczy. Ale myślę, ze to coś takiego w nim, coś co sprawia ze ludzie się z nim liczą, a ja przy nim się czułam jak wybranka Bogów. Mój mąż? W sumie trochę tego w sobie ma, ale tego czegoś nieuchwytnego nie posiada. Jest silny psychicznie, ale muszę przyznać ze potrafię sobie go owinąć dookoła palca i to jest strasznie irytujące tak na dłuższą metę. Też jest inteligentny jak tamten. Z tamtym ludzie się liczą, mojego męża ludzie lubią. Ma inne podejście do życia. Często żartuje i droczy się ze wszystkimi. I mam wrażenie że zupełnie mnie nie rozumie. Nie mam mu tego za złe. Mnie ciężko zrozumieć, ale on rozumiał.

Żal mi Ciebie bardzo :( Smutne masz życie :(

Najzabawniejsze jest to jak spotykam się ze znajomymi i one wykrzykują z zachwytem 'Och jaka ty jesteś szczęśliwa. Tak Ci zazdroszczę', a ja im zazdroszczę bo nic ich nie dręczy, na wszystko jeszcze mają czas i mają szanse zbudować sobie wszystko tak jak trzeba. Zazdroszczę jak opowiadają że tak bardzo kochają swoich mężów czy tam chłopaków, że uwielbiają się z nimi całować, przebywać w ich towarzystwie. Ja się z moim mężem prawie wcale nie całuję. Nie cierpię tego wiec on już też nie nalega.

Mam nadzieję że nigdy nie poznasz dokładnie tego faceta, w którym sie kochasz bo pewnie większość jego zalet to tylko Twoja wyobraźnia i tylko byś sie zawiodła.

Tylko ja go znam dokładnie. Trochę czasu razem spędziliśmy wiem jaki jest tak na co dzień, że chrapie w nocy i jest rozczochrany nad ranem (nie, nie spaliśmy ze sobą tylko obok siebie) że zamiast śniadania pije kawę, że musi mieć zawsze wyprasowaną koszulę i nie chętnie to robi samodzielnie (chociaż potrafi. Mój mąż nie potrafi, zawsze jest jeszcze bardziej wymięta niż była wcześniej). Że ma czasem gorsze humory. Czar nie pryśnie, niestety.

Nie mam komu się wygadac:( chodzi o mojego męża. Od jakiego czasu przestał zwracać uwagę na to co robię jak się ubieram. Ciągle tylko narzeka. Przeciesz ja to robię dla niego... Zupełnie nie wiem co mam robić:(

"A potem urodziły się dzieci i nie ma odwrotu. Zresztą do czego ten odwrót? Do człowieka który mnie nie chce?" Tak najlepiej powiedzieć i tkwić w związku bez większych emocji. Do czego odwrót? Może do faceta, który je w Tobie wywoła. Dobijasz siebie i swojego męża. Bliskości mu nie dajesz, bo cośtam, bo tak naprawdę myślisz o innym facecie. To jest chore, ale dla pocieszenia - wiele osób tak postępuje, nie Ty jedna.

Rozumiem Cię... tak dobrze, że aż boli. Ten sam scenariusz, żyję z dnia na dzień, bez radości, bez nadziei. Gram swoją rolę, chyba nawet dobrze, ale kiedy jestem sama ...