chcę mu zaufać, a nie potrafię.

3 lata jakichś tam kontaktów. przez ten okres ja robiłam sobie nadzieje.. on robiąc mi nadzieje krzywdził mnie. życie potoczyło sie tak, że jesteśmy teraz razem. poznaliśmy się i w zasadzie czuję, że to miłość mojego życia. nie powiem tego na glos, nikomu. ostroznie dobieram słowa, bo boję się, ze znow potraktuje mnie jak kiedys, choc nic w zasadzie na to nie wskazuje. powiedz mi, jak zzaufac? jak przestac myslec o tym co zle i skupic sie na dobrym? dlaczego nie potrafie cieszyc sie tym, ze spelnilo sie moje najwieksze marzenie?

nie zaufasz, zaufanie mozna miec od poczatku albo nie...bedziesz sie meczyc...

ale ja tak bardzo chce ufac! ufam.. tylko te mysli. one wracaja.

i beda wracac, jakis czas mozesz sie sama oszukiwac ale dlugo nie wytrzymasz...

To nie życie się potoczyło, że jesteście razem, tylko dokonaliście takiego wyboru. Bądź konsekwentna, albo daj spokój. Ja bym nie potrafiła zaufać drugi raz. Ja daję na początku może zbyt duży kredyt zaufania, ale jak ktoś go nadużyje, to potem już raczej nie ma szans go odbudować.

"dlaczego nie potrafie cieszyc sie tym, ze spelnilo sie moje najwieksze marzenie?" Wyjaśnienie jest proste. NIE O TYM NAPRAWDĘ MARZYŁAŚ.