dawajcie jakis powazny problem

mamy zajęcia nawet z jedna Panią psychiatrą jest psychoterapetuką w szpitalu w Gnieźnie o ile się nie mylę nawet miła tylko nieraz straszy, ze do szpitala weźmie jak ktoś coś mówi nie tak, nie wiem czy żartuje czy nie póki co to chyba jedyna osoba jest w jakiś sposób obok mnie chociaż to tylko wykładowca i nie wypada raczej a co do cięcia teraz niestety są biale blizny na nadgarstku ale gdyby po cięciu nie było blizn to robilabym to często bo nie daje rady, rozkręcalam tęperówke ale skończylo sie na płaczu, nieraz mam napady smiechu a na wypisie jednym i drugim ze szpitala to chyba najbardziej rzuca mi się w oczy niedostosowany afekt, tak jest do dziś jak nie gorzej, nie wiem czy to się wogóle leczy, czy jest to do końca życia nie rozumiem tego zaburzenia nawet

pegi-felek- a jaka satysfakcja z dokonanego zamiaru.Maz bedzie mial cel, do ktorego bedzie dazyl.To doda mu skrzydel , Tobie zreszta tez.Rodzice z pewnoscia beda dumni z zapobiegliwych dzieci , a i to ze bedziecie blisko , zapewni im poczucie bezpieczensta.Powodzenia.

"nikt nie kocha Ciebie i na nic dobrego nie zaslugujesz" ja tak myślę odkąd pamiętam że żyję a rany raz zauważyła ginekolog to mnie ochrzaniała i że to jest demonstracyjne czy jakos tak, wstyd mi bylo, zareagowałam smiechem nie wiem dlaczego, ciągle reaguje nieadekwatnie do sytuacji, jestem nieufna i podejrzliwa na wypisie tez to było:((( a co to znaczy myślenie życzeniowe??

psychiarta , jesli stwierdzi zagrozenie zycia , poprzez wypowiedz chorego, ma prawo skierowac do szpitala.Z pewnoscia Pani Psychiatrze o to chodzi. To nie sa strachy a troska o bezpieczenstwo pacjenta.

dlatego myśli suicydalnych starałam się nigdy nie zdradzać ale nieraz chcialam nieżyć, łykałam tabletki, chcialam się w zeszlym roku rzucić po pociąg jak straciłam pracę w ktorej myślalam że się utrzymam, w sylwestra to samo 3 w nocy a ja już chciałam ubierać się i iśc na pkp, teraz też zbytnio nie mam ochoty żyć bo wiem, że nic nie zrobie ze swoimi problemami bo nie ma wyjścia, nie mam nikogo, fakt mieszkam u chlopaka z którym jestem 3,5 roku ale to nie ma sensu, nie tak wyobrażalam sobie związek, nie ciągle kłótnie, uzależnienie jego od komputera, wyciąganie słownie i krzykiem wszystkiego żeby łaskawie sie odezwał, boje sie, że powielam schemat bo mój ojciec też jest uzależniony ale od alkoholu, matka podobno też była raz w szpitalu, nie mam rodzeństwa, nie mam nikogo czuje sie sama ze swoimi problemami, nie wiem co robić, będąc wśród ludzi wyłączam sie kompletnie, izoluję, nie rozmawiam, siedzę cicho skulona i czekam aż będę mogła iść od tych ludzi czy uciec nie wiem jak to określić

myslenie zyczeniowe-twoja wyobraznia ma byc ukierunkowana na pozytywne myslenie, ktore da dobry rezultat, dobre wybory zyciowe maja sie dokonac .

Mimi - musisz częściej ssać męskie członki!

dlaczego taka jestem? skąd to się bierze? czy to jest wyleczalne czy już na stałe? czy ja to nadal mam? co zrobić żeby bylo inaczej? nie lubie siebie takiej i czuje sie ze sobą źle

Mimi-twoj problem jest bardzo zlozony.Oczywiscie, ze powielasz schemat wyniesiony z domu, ale jak go masz nie powielac, jak znasz okreslone schematy tyllko. Budujesz dom z tych samych klockow Lego , jakie mialas w domu. Mysle, ze masz przede wszyskim depresje .Taka ze wszystkimi symptomami .Zagrazasz sobie samai moze to prowadzic do destrukcji calkowitej. Sama nie poradzisz sobie , musisz zanlezc fachowca, ktory pomoze Ci . Najlepszym wyjsciem byloby uciec od toksycznego chlopaka, bo dokladac sobie tylko problemow . Ty jestes problemem dla siebie, chlopak jest problemem za duzo stanowczo.

Mimi -sklonnosc do autodestrukcji ( rozne podloza) moze byc dziedziczna. Na to rady nie ma , ale psychoterapia, leki i praca nad soba daje efekty. Ale trzeba wokol miec pozytywnych ludzi, w zadnym razie wampirow energetycznych , czy toksykow.

ale jak go znaleźć? ja nie widzę nawet sensu bo nie dam rady wstawać w dzień (aktualnie leżę w łóżku z laptopem), u psychiatry skończy się na lekach i jak ja mam je brać skoro nie wstanę rano bo nie dam rady się nawet obudzić? a jak mi się odwidzi brać te leki? u nas w mieście od jednej psychiatry przeniosłam się do innego i teraz już mi nikt nie został, przeciez ja ciągle okłamywałam, przecież mi nie uwierzy w to wszystko bo zawsze staram się jak juz wyjdę trzymać dobry fason

często chodzę ubrana na czarno bo czuję się jak w żalobie, zawsze mam makijaż bo się boje realnej siebie i zawsze mam mocno pomalowane oczy bo myslę, że odstraszę innych i żeby nikt w nie nie patrzył, sama mam problem aby patrzeć innym w oczy, dlaczego? dlaczego ja się tak boję i czego ? bo ja nie wiem!

Mimi - nie po wszystkich lekach spi pacjent.WWlasciwi lek dobrany pozwala na wlasciwe funkcjonowanie.Ludzie nawet ze schizofrenia pracuja, wychowuja dzieci i ciesza sie zyciem.Wazne -dobrac wlasciwie lek. Nie znam mozliwosci twego miasta , moze warto znalezc z polecenia jakiegos dobrego psychiatre i terapeute. Droga do powrotu optymizmu, wiary i sily jest dluga i kreta.Walka jednak oplaca sie, bo stawka jest zycie. Nie zatracaj sie autodestrukcji , bo sa mozliwosci pomocy sobie duze. Pamietaj, ze depresja jest choroba duszy i najczesciej choruja na nia jednostki bardzo wrazliwe , ktore czesto nie pasuja do brutalnosci tego swiata. To sa ludzie o cudownym sercu .Nie zrobia nikomu krzywdy poza soba . Walcz dziewczyno, chlopaka radze zmien.Usuwa sie przyczyny.

Mimi - musze sie pozegnac juz. Pozdrawiam problemowcow.Pamietajcie -kazdy problem mozna rozwiazac, wazne , by z wlasciwej strony zabrac sie za niego.

mieszkam 60 km od Poznania u nas w Nowym Tomyślu nie ma już wyboru zbytnio to na co wlaściwie ja choruję? przeraża mnie to wszystko:/ czy zaburzenia schizotypowe sa wstępem do schizofrenii?

Otóż chłopak, którego znam od roku, a zaczęłam z nim być na poważnie od 2 miesięcy okłamał mnie. Oblał rok. Ja wiedziałam o tym wcześniej i czekałam tylko aż mi to powie. Powiedział mi o tym wczoraj, z tymże to ja po prostu nie wytrzymałam i podeszłam go. Domyślił się o co mi chodzi. Prawda wyszła na jaw. Boli mnie to, bo ja go uważałam za przyjaciela i nie tylko. Mówiłam mu wszystko. Boli mnie to, że przede mną to ukrywał, bo jak mówił bał się jak ja zareaguję. Sądził, że będę wyzywała go od najgorszych.. A przecież tak nie było. Przykro mi jest, że nie mówił mi o swoich problemach. Już parę razy dawałam mu szansę. Jestem bardzo wyczulona na kłamstwa. Nie wiem co mam robić. Z jednej strony go nienawidzę za to, bo nie raz dawałam mu to, że może na mnie liczyć. Robił gorsze rzeczy, ale nie chcę o tym tutaj rozmawiać. Z drugiej strony bardzo mi na nim zależy. Nie chcę popełniać błędu, by się nie zawieść. Dać mu szansę i postawić określone warunki czy tak po prostu przekreślić to wszystko?

do ostatniego problemu -moz skupmy sie tylko na niepowiedzeniu prawdy . On Cie nie oszukal, a zatail prawde.To sa dwie rozne sprawy.Wytluaczyl powod -jest on bardzo zrozumialy i klarowny. Uwazam, ze ten konkretny fakt nie przekresla go absolutnie. Co do innych sytuacji -nie wiem. Potrzebowalabym wiecej czasu na jasnosc sytuacji twojej.

Może i masz rację.Druga opcja jest taka że możemy u rodziców zrobić poddasze i mieszkać w tym samym domu.Tyle tylko że pewne rzeczy będą wspólne-ogrzewanie,podwórko i takie tam.Więc chyba opcja domku obok wydaje się lepsza!

Uwaźam źe nastały cięźkie czasy, człowiek człowiekowi wilkiem-patologia społeczna , w sklepach w cenach promocyjnych widze same 666, mam natrętne przeczucie apokaliptycznego atakowania człowieka przez demony, itp