dawajcie jakis powazny problem

pomoge go rozwiazac.Smialo . Tylko prawdziwy, bo na inne szkoda czasu.

potrzebuje kogos kto mnie ogarnie

tutaj poważne problemy? haha ha ha

przedawkować czy nie przedawkować relanium? a jeżeli tak to czy 1 op 5 mg wystarczy?

Mam 25 lat i nigdy nie miałem dziewczyny.

fiku -Ty tez masz powazny problem, jedynie do Ciebie nie dociera to. Ale skoro nie potrzebujesz porady -nie musisz nic robic wiecej z soba.

zajal sie fiku a mnie olal tez mi psycholog tfuuuu

każdego dnia w samo południe otwieram okno i z wielkim zapałem odgrywam hejnał mariacki wzbudzając niebywały zachwyt wsród przechodniów

psycholog za sześć groszy

Relanium 5mg -wystarczy ,by przespac spokojnie 5-8 godzin. Psycholog nie podpowiada metod do przedawkowania.On ma ciagnac za uszy delikwenta, by walczyl z przeciwnosciami losu.

chcesz powazny to masz. Mam ochote sie zabić. Starzy sie klocą, brat alkoholik, wojny w domu, długi , moja depresja cos jeszcze? jak sie z tego wyrwac

czekam na powazny problem.

ja pytam czy jedno opakowanie wystarczy a nie jedna tabletka

w piczę, czy w kakao?

dla mnie ja i moje ja jeste powaznym problemem :(

wlurwiona- ile masz lat , jestes pod opieka psychiatry , psychologa? Masz wlasne srodki finansowe? Od tego przede wszystkim trzeba zaczac. Rodziny nie zmienisz, oni sami za siebie odpowiadaja,Ty masz znalezc wyjscie dla siebie najmniej bolesne i raniace.

czuje sie wyczerpany waszymi wyimaginowanymi problemami 20 min na przerwe, musze wciagnac nosem, lekarstwo na katar

26 lat sama sie z tym męcze, trzymam to w sobie , nikt o niczym nie wie, mam wlasne srodki finansowe ale nie stać mnie z tych marnych pieniedzy pojsc "na swoje" nie stac mnie nawet na głupi wynajem , nic...

biorę tabletki nasenne z przerwami od 4 lat, boję się ludzi, wychodzenia z domu, wczoraj prawie się poplakalam bo na parapecie myślałam że widzę robaki a to byly jakieś okruszki, ciężko mi się było opanować, nie umiem normalnie funkcjonować, wstaję popołudniu, zasypiam nad ranem, ostatnio wzięłam w dzień pół tabletki żeby się uspokoić, nie wiem co mam robić!!!

nie odpowiadam na pytania, co do trucia sie .Nie radze, bo trafisz na OIOM, mozesz zjechac sobie nerki , bedziesz pod opieka psychiatry , jako trudka i samobojca. Rozwiaz inaczej swoj problem.

To może ja. Sytuacja wygląda następująco.Jesteśmy młodym małżeństwem,mieszkamy kątem z moimi rodzicami w domku, lecz od zawsze marzył mi się domek z ogródkiem własny.Rodzice przepisali nam działkę obok i właściwie nic nie szkodzi na przeszkodzie aby się budować,tylko że moja siostra mieszka z mężem w innym mieście w bloku i tutaj nie wróci (zaznaczam że to wieś).Moi rodzice martwią się że dla kogo ten dom w którym teraz wszyscy mieszkają,dodatkowo tata jest chory-narazie czuje się dobrze ale to jest z tego typu chorób która atakuje z nienacka i nie wiadomo kiedy zaatakuje znów.Ja czuję się rozdarta bo mąż chce abyśmy mieszkali osobno bo wiadomo swoje to swoje i dodatkowo jest to za płotem . A ja???? I chcę i nie chcę.Przywiązałam się do domu rodzinnego i wydaje mi się że ich w pewnym sensie zostawię .Niewiem co robić!

wkurwiona- 26 lat to jest wiek, gdzie nalezaloby zamknac za soba drzwi w rodzinie patologicznej .Jej tak jak pisze.-nie zmienisz i nie uzdrowisz. Nie dus w sobie tego, bo zle emocje wprowadzaja Cie w gorszy stan.Nalezaloby sie otworzyc, poszukac bratniej duszy, udac sie po leki na depresje, podbudowac poczucie wlasnej wartosci.Popracowac nad odwaga i przeanalizowac ewentualna wyprowadzke np. wynajecie pokoju z kolezanka , kolega .

pegi-felek - mysle , ze twoj problem , nie jest trudny.Wazne , ze jest dzialeczka , jesc nie chce, jest to jakis pieniadz w towarze.Rodzice niepotrzebnie sie martwia, bo nawet gdybyscie podjeli decyzje o budowaniu, mieszkacie obok i w razie potrzeby jestescie w stanie szybko pomoc. Niepotrzebnie masz wyrzuty sumienia, bo w niczym nie zawinisz budujac sie na swoim.Twoj maz ma racje, swoje to swoje.Spokoj i swoboda. Domem rodzinnym kiedys mozna sie podzielic z siostra, jak rodzicow zabraknie.Cokolwiek podejmiecie , nie bedzie to zla decyzja.

a ja? co mam ze sobą zrobić?

Mimi89 -jesli szczerze napisalas , to jest to powazna sprawa.Podpada mi to pod fobie i konieczna jest wizyta w Poradni Zdrowia Psychicznego i praca z terapeuta.

ja pytam własnie czy paczka relanium 5 mg wystarczy żeby pominąc OIOM i ewentualne niedociągnięcia zdrowotne....

tak poważnie, leczyłam się w szpitalu psychiatrycznym jak miałam 18 i 19 lat bo zostałam z dnia na dzień sama bez mamy i się zalamałam, diagnoza zaburzenia schizotypowe, wyszłam ze szpitala, leków nie brałam, po każdym źle się czułam - ketrel, abilify, trilafon itd. nawet się pocięłam kilka lat temu wszystko przez to że czuję się ze wszystkim sama ale trzymam to w sobie, w dodatku ojciec wykorzystywał mnie seksualnie bo miłam byc u niego na wakacjach ale uciekłam o tym nie umiałabym nikomu powiedziec

duszę się sama ze sobą, ciągle się pocę, nieraz przez tydzień nie umiem wyjśc z domu, wstyd by mi się bylo przyznać komukolwiek do problemu bo jestem technikiem farmacji i teraz na ratownictwie medycznym a tu nie można mieć problemów ze sobą, oczywiście nie pracuję, jedynie sie uczę, boję się wszystkiego, nie umiem nic zrobić, mam niską samoocenę nieraz już to słyszałam, u psychologa leczylam się 3 lata, zapewniała mnie, że urodzę się na nowo ale mi to nie pomogło a ja w to wierzyłam dlatego już nie robię nic, do psychiatry jedynie po recepte na stilnox i papa, nie umiaabym się przyznać i też boję się tego, że pomyslałby że sciemniam bo ciąglemówiłam mu, że dobrze się czuje a tak naprawde wcale nie, tylko wtedy bylo to do opanowania a teraz juz nie jest

Mimi -trzymanie w sobie , nie jest rczej dobrym pomyslem.Poglebi u Ciebie brak poczucia wartosci i byc moze uzmyslowisz sobie, ze nikt nie kocha Ciebie i na nic dobrego nie zaslugujesz.Szkoda , ze nie dokonczylas leczenia w Poradni.To ze sie pocielas znaczy, ze chcesz sie karac i nie kochasz siebie dostatecznie mocno. Musisz znalezc osobe , ktora pomoze Ci na nowo uwierzyc w siebie, pokochac siebie i przelamac leki .Musisz odzyskac wiare w swoje mozliwosci.

Dziękuję bardzo troszkę mnie podbudowałeś /aś! Tak sobie to tłumaczę że to blisko i w razie czego jesteśmy pod ręką.A oni pewnie też będą się cieszyć że mamy coś swojego!