właśnie leci KLAN dzisiaj ponoć śmierć Ryśka

Luty 22, 2012

oglądajcie! wiecie co będzie później? jak przeżyje to Grażynka? Mnie się wydaje, że zwiąże się z tym taksówkarzem!

Luty 22, 2012

Odkąd pamiętam, zawsze byłem fanem Alana, dlatego gdy tylko dowiedziałem się o tragedii w nocnym klubie, w tym trudnym dla jego i jego rodziny czasie, postanowiłem choć trochę ulżyć milczącemu w cierpieniu, przykutemu do szpitalnego łóżka młodemu chłopakowi, któremu w mgnieniu oka Świat dosłownie runął pod nogami. Przyczajony pod cieniem usychającej paproci pamiętającej splendor czasów Gierka w zakątku oddziału neurochirurgicznego jednego z Warszawskich szpitali, z zapartym tchem i sercem bijącym niczym Maciejowi Orłosiowi w dniu śmierci Papieża-Polaka obserwowałem mojego idola, przy którym krzątał się stary konował z kaprawym ślepiem i rozczapierzona purchawa (ale, a jakże, z makijażem jak u luksusowej kurtyzany z placu Pigalle), która wnioskując po ubiorze mogła być nawet uznana za pielęgniarkę. W kazamatach swego umysłu od lat karmionego kryminałami Agaty Christie, thrillerami Deana Koontza oraz poradnikami Adama Słodowego, powoli ułożyłem plan działania. Sutanna była nieco za długa, a koloratka latała luźno wokół mojej chudej, koguciej szyi, jednak wiedziałem, iż jak to na każdego szanującego swą profesję lekarza, da się oczarować czarnej sukience, miałkiej gadce o zbawieniu nieśmiertelnej duszy i tym podobnym dyrdymałom rodem z plemiennych wierzeń mieszkańców Czarnego Kontynentu. Rozczapierzona purchawka łypała na mnie podejrzliwie, próbując wysondować moją wiarygodność pytając o takie terminy jak "apokatastaza", czy "kratofania", ale szybko ją zbyłem krótkim warknięciem i obietnicą pochówku w grobie przy płocie, skoro wątpi w siłę sprawczą słowa namiestnika Boga na Ziemii. W końcu, zostaliśmy sami. Spoglądałem na spokojną twarz, przy drugim spojrzeniu wyrażającą jednak tylko głęboką pustkę. Pustkę, którą obecnie odzwierciedlić mogła jedynie ta czarna, zimna jama, gdzie kiedyś biło moje serce; otchłań wydrążoną we mnie niczym zardzewiałym skalpelem przez los nie znający znaczenia słowa "litość". Stałem wpatrzony w jego nieruchome ciało godne samego Adonisa, z niedowierzaniem odtwarzając w pamięci cedzone przez krzywe ślepię w kitlu słowa; lekarze nie dawali mu szans na wyjście ze śpiączki, a nawet jeśli by się tak stało, pozostałby na zawsze świadomością zamkniętą w obumierającym w bezruchu mięsie, konsumowaną przez postępujące w sposób wykładniczy szaleństwo. Nie mogłem na to pozwolić. Jedyną rzeczą, jaką mogłem ofiarować Alanowi nim moja maskarada zostanie przejrzana, była choć chwila, w której mógłby wciąż realizować swą największą życiową pasję. Szybko chwyciłem go za nogi, po czym poderwałem je w powietrze w rytmy gorącej samby odgrywanej przez me serce wyrwane na chwilę ze stuporu rozpaczy i zrezygnowania, by następnie spleść się z nim w wysublimowanym tańcu towarzyskim, delikatnie przylgnąwszy do jego szyi ustami. Modern jazz porwał swą energią i lekkością nasze młode ciała, bez opamiętania złączając je ze sobą w symultanicznych ruchach i iście wulkanicznemu rozognieniu. Gdy miałem już szczytować, wyciągnąłem błyskawicznie rurkę do oddychania z jego ust, i wpakowałem ociekającego mieszaniną odchodów i płynu do USG, pulsującego z podniecenia kutasa prosto w pyzate usta mego słodkiego księcia. Z kącika oka Alana popłynęła łza. "Trwaj piękna chwilo" - zacytowałem w myślach Fausta. Nie jestem pewien tego co widziałem gdy zdjąłem już poduszkę z jego twarzy; umysł człowieka o złamanym przez okrutny los sercu potrafi zniekształcać rzeczywistość, jednak mógłbym przysiąc, iż na jego spokojnej twarzy mojego śpiącego aniołka widniał uśmiech wdzięczności za ten ostatni, wspólny taniec.