Jestem beznadziejna:(

Mam slaba wole,pale jak smok, nie mam swojego zdania,jestem ulegla i naiwna.Nie mam prawdziwego przyjaciela,garstka znajomych. Jestem niesmiala nie potrafie sie zabawnie zachowywac w towarzystwie, pewnie kazdy mysli,ze jestem sztywna - tak nie jest,ale boje sie otworzyc, zeby mnie nie wysmiano. Jak mam to wszystko w sobie zmienic?Nie mam juz sil.

Chyba zaraz się zabije.

Przecież wiele osób tak ma. normalne problemy, jak będziesz miałą wystarczajaco samozaparcia to sobie z tym poradzisz.

W ogóle nie pomagasz, idę się ciąć.

A dziwisz się jeśli sama tak o sobie myślisz ? Najpierw musisz zmienić swoje myślenie i nastawić się pozytywnie do życia a przede wszystkim przestać bezustannie się zamartwiać tym co inni o Tobie powiedzą.

ja tak ma ,że się zamartwiam co inni o mnie powiedzą, i do tego krytykuje siebie.

Mam tak,ze np.wychodze gdzies fajnie sie ubiore- podoba mi sie jak wygladam,ale juz jak jestem w towarzystwie to sie krepuje wydaje mi sie, ze beznadziejnie wygladam i zle sie ubralam. Wiem,ze to glupie.

To brzmi jakby to była fobia społeczna. Poczytaj o tym.

a jam mam tak ze czuje sie nie chiany mam wrazenie ze maja pretensje ze tu przeszlem ze wogle pomyslalem ze ktos chcialby mnie tu wiedziec

Jestem w towarzystwie i ktos i np.wszyscy sie z czegos smieja, a mnie to nie smieszy ale udaje na sile- wydaje mi sie wtedy, ze kazdy to widzi(ze udaje) i tylko czekam kiedy skonczy sie ten wieczor. Chcialabym sie otworzyc ale nie wiem jak?chcialabym znalesc przyjaciela.

Wogole to chyba nie jestem szczesliwa:(

już jestem martwa

Hmm a czy w jakimś stopniu nie lubisz tej cechy u siebie? Chodzi mi o to, że jesteś cicha, nie odzywasz sie w towarzystwie. Ja zawsze czułam presje, że musze to zmienić, ale pewnego dnia coś we mnie pękło, wiesz? Akceptuje siebie taką jaką jestem. Jedni są głośni i towarzyscy, inni są introwertykami, i to właśnie jestem ja. I nie chce tego zmieniać. Zarąbiście szczęśliwa nie jestem z życia, ale czy to mus? ta cala pogoń za szczęściem, z każdej strony wyszczerzeni, śmiejący sie ludzie na okładkach gazet. Ja chyba nie chce brać udziału w tym szaleństwie. Autorke pozdrawiam i nic nie radze, bo życie jest nieprzewidywalne i dziwne, może jedynie tyle, żeby żyła w zgodzie ze sobą