Czy wasze życie też zmieniło się diamteralnie między 20 a 30????

20 lat - przyjaciele, zakochanie, nadzieja na piękny zwiazek, poczatek studiów, mnostwo nowych znajomości, duzo spraw, duzo radosci, duzo zabawy, rozrywki, cuuuudne zycie 30 lat - maz, dzieci, proza zycia, znajomych coraz mniej, czasu na rozrywki tudzież.... poczucie stagnacji, brak motylkow w brzuchu.... Jak jest u was???

Jestem na półmetku:P No i jest coraz gorzej, ale nie poddaje się, przedłużam sobie studia:)

zmieniło się diametralnie, ale nie w tym kierunku, w którym poszło Twoje...

nie jestem w zwiazku, nie mam dzieci, nie mam wiekszych zobowiazan, moje zycie duzo sie nie zmienilo. narzekam na brak czasu i kiepska prace. zakochuje sie jak kiedys, choc jestem bardziej rozsadna. wiekszosc starych znajomych ma rodziny i nie ma czasu sie spotykac ale mam kolezanke i kumpla, rowniez single, z ktorymi zawsze moge gdzies wyskoczyc. w wieku 20 lat mialam marzenia o idealnym mezu i dwojce dzieci, teraz nie wiem czy kiedykolwiek sie na nie zdecyduje.

mam podobnie

przytloczylo mnie zycie, chociaz moze nie powinnam narzekac...

pamietam ten czas, kiedy jedynynm zmartwieniem bylo wstac na 8 na zajecia... a potem pol dnia zastanawiania, co bedziemy robic wieczorem...

u mnie na plus zaczęło się dziać bliżej 30tki, niż wcześniej... i fakt, zmiana diametralna, tyle że na korzyść

i pomimo tego, ze wszystko bylo tak jak zaplanowalam - studia, praca, slub, potem dziecko - to tesknie za studiami, tamtym okresem i beztroska i brakiem zyciowych problemow, jak choroba, smierc bliskiej osoby, mega harowka w pracy i kombinowanie, skad wziac wiecej kasy

u mnie kolejno wielka miłośc, związek, ślub, w miarę szczęśliwe życie ale jednocześnie otwarcie oczu i prawdziwe poznanie męża, rozwód, nowy związek, rozczarowanie, zerwanie, bycie singlem przez jakies 2 lata, kolejny krótki związek, po tym najgorsze przeżycia związane z facetem, jakich w życiu doświadczyłam, chyba nawet gorsze niż ex-mąż, potem kilka drobnych mini-związków, w sumie nic poważnego, potem w końcu dojście do wewnętrznej równowagi, zrozumienie, czego chcę od życia i nagle poznanie faceta, z którym jestem ponad rok...a teraz... nie pytajcie... nadal nie jestem w pełni szczęśliwa :/

jednym słowem wszystko zmierza ku gorszemu :-O

Noooo... a mnie już brak siły, żeby coś jeszcze zmienic :(

bez pracy, bez kasy, niesmiala 30 lat - praca, kasa, super facet, zaczynam poznawac zycie, nowych ludzi, rozwijam hobby, wyladnialam,,,

mam podobnie ale mi sie juz nie chce niewiadomo ile bawic, wyrywac kolesi itd. ja lubie swoja stagnacje :)

no pomijajac fakt ze ja majac 20 lat mialam niely burdel w zyciu, zalezna od rodzicow, jedna wielka nieznajoma, jakies glupie zwiazki no i wogole raczej nic ciekawego we mnie wtedy nie bylo, wlasciwie to dazylam do tego co mam teraz :)

ja tez wole sie jako 30-stke niz 20-stke z wygladu, raczej nic w tym dziwnego nie widze. zreszta niejeden zdorwy facet powie ci ze kobiety w tym wieku sa najlepsze - kobiece, seksowne i pewne siebie.

powiedza ci fagasy co za mlodu nie mieli brania a teraz maja :D

ale ja sama widze, zreszta w miedzyczasie naprawde podreperowalam sobie samoocene :)

Moje życie sie nie zmieniło, singlem byłem jak miałem 20 lat i teraz też jestem. Studia skończone [nigdy nie uważałem tego za jakieś wyzwanie] ale jakos rewelacji nie było, w zasadzie ostatni rok studiów to było organizowanie sobie kasy żeby mieć co jeść. Teraz praca, nie jestem zbytnio nią usatysfakcjonowany. Zastanawiam sie czy nie zacząć od nowa, nowe studia [znaleźć wreszcie to co się lubi i to robić], nowe środowisko, może inny kraj - ale czy nie jest za późno?? :(

:)