jestem smutna, muszę się wygadać

Hej ! Nigdy wcześniej tego nei robiłam. Nie mówiłam na forum o tym jak się czuję. Nigdy nie korzystałam z forum. Ale dziś jest taki dzień, że już nie wytrzymam, potrzebuję komuś się wyżalić! Jestem na diecie już bardzo długo, prawie dwa miesiące. Wszystko idzie ok, czasem mam jakiś napad, jestem byłą bulimiczką. Ale poza tym ok. Schudłam, trzymam się. Dziś już nie mogłam i zjadłam chyba z 6 kanapek z masłem i keczupem. Doskonale wiem, że to wszystko nic, ale głowa mi się rozsadza już. Mimo, że wiem, że nie przytyję, a nawet jeśli ,to minimalnie, to ciągle się boję. Siedzę, próbuję się uczyć i nie mogę. Ciągle rozmyślam, wymyślam jaki by tu kupić środek wspomagający. Masakra. Błagam, niech ktoś powie coś magicznego, co mnie uspokoi! W zasadzie wiem, czemu tak się najadłam. Chodzi o to, że bardzo podoba mi się wykładowca. Już nie mam z nim zajęć na szczęście. Byłam u niego na konsultacjach i bardzo miło nam się rozmawiało (przynajmniej ja tak sądzę) i umówiliśmy się, że jak trafimy na coś ciekawego to damy znać. Minęło trochę czasu. No i napisałam mu mejla, ale on nie odpisał. Po prostu wszystko mnie denerwuje, podoba mi się facet (pierwszy raz od niepamiętnych czasów wreszcie trafił się ktoś na poziomie) a tu nic. Chciałabym się zakochać na wiosnę. Brakuje mi miłości. Brakuje mi kogoś z kim bym się nie nudziła. a dziś faceci to jakiś dramat. Zero ambicji, zero myślenia, albo ja się nie podobam. do bani. chyba trochę chaotycznie to opisałam ,ale to nie przypadek - dokładnie tak wygląda moja głowa. Mam nadzieję, że przeczyta to jakaś wyrozumiała osoba :) Naprawdę bardzo potrzebuję słów otuchy :) pozdrawiam serdecznie !!