Dlaczego tak wiele kobiet rozpacza po poronieniu?

Kobieta po poronieniu czuje się winna, obwinia siebie, stąd stany depresyjne. Oglądałam o tym jakiś program i według badań 90% kobiet po poronieniu ma stany depresyjne. Ludzie tego nie rozumieją i rzucają tekstami typu: "Zrobisz sobie następne". To najgłupsze co można usłyszeć i to właśnie najczęściej taka kobieta słyszy. I nawet jeżeli obiektywnie to prawda, że "zrobi sobie" to czasami warto ugryźć się w język. Problem polega na tym, że to dziecko zaistniało w świadomości swoich rodziców, ale nie w świadomości ich otoczenia. Stąd tyle niezrozumienia.

A co Cię obchodzi, jak ktoś przeżywa? Mnie urodziło się zdrowe dziecko z pierwszej ciąży. Miałam szczęście. Wiem jednak, że gdybym poroniła to byłaby to dla mnie ogromna strata, z którą bardzo ciężko byłoby mi się pogodzić. Wiedziałam o ciąży tuż po 3 tyg. i od razu było to dla mnie dziecko a nie płód czy zlepek komórek. Powiem Ci więcej. 2 lata temu umarł na raka mój pies, którego traktowałam jak członka rodziny. Do dziś płaczę, jak o nim pomyślę. A to, co Ty o moich uczuciach myślisz, obchodzi mnie tyle co g****o w przeręblu.

Wiele też zależy od wieku. Ja straciłam ciążę w wieku 32 lat i potem przy kolejnych staraniach każdy miesiąc zakończony okresem to był strach, że WTEDY to mogła być moja pierwsza i ostatnia szansa na dziecko, bo kto wie ile zajmą kolejne starania i czy będą skuteczne. Gdybym miała tak o 10 lat mniej to być może moje podejście byłoby inne. Po 30-stce nagle nic nie jest już takie oczywiste jak z perspektywy podlotka.

Zanim mnie to spotkało to myślałam, że każda ciąża kończy się szczęśliwie, a poronienia to jakiś znikomy procent. Wiesz, że to spotyka co trzecią? Człowiekowi wydaje się, że zdrowe dziecko i donoszona ciąża to oczywistość. Tak nie jest. Po poronieniu potrafiłam wysiąść nie na swoim przystanku, bo nie byłam w stanie popatrzeć w oczy dziecka z którym matka właśnie wsiadła do autobusu, dusiłam się, miałam takie wahania nastrojów, że do dziś zastanawiam się jak ukochany ze mną wytrzymał. Jednocześnie miałam potrzebę by o tym mówić, bo to nic wstydliwego i nie będę z tego tytułu chować się po kątach, żeby innym humoru nie popsuć.

a to tobie autorko gowno do tego co kto i ile rozpoacza, zajmij się swoim życiem a nie trujesz d**e

poroniłam w 6 tyg. i wcale nie rozpaczam

Wiele zależy od tego czy chce się tego dziecka, czy zdążyło się przywyknąć do myśli, że będę matką i od tego jak dużo kobietę kosztowało, by w ogóle w tę ciążę zajść. Czasami to są lata starań, lata leczenia, mnóstwo pieniędzy i nagle poronienie. To potrafi załamać.

Bo to było ich dziecko! W większości wypadków kobiety, które ronią, są w upragn ionej ciąży.I jeśli widziały już wcześniej bijące serce lub nawet ruchy dziecka, to jego śmierć może być szokiem.Dziecko nienarodzone co najmniej od 6 tygodnia ciąży nie jest żadnym "zlepkiem komórek"! Z każdym dniem coraz bardziej przypomina człowieka i jest żyjącą istotą.Skoro ludzie płaczą po śmierci psa czy kota, czemu nie mogą opłakiwać dziecka, które zmarło, nim przyszło na świat? To ich święte prawo.

Bo się starają i bardzo chcą tego dziecka. Jestem w trakcie 3 poronienia i to boli - znowu nadzieja na dziecko się oddaliła, znowu nic z tego, znowu ... Wszędzie wokół mamusie z brzuszkami, a Ty ronisz, ronisz i ronisz ... Trzeba być osobą bez uczuć, by nie zareagować.

ja jak zrobiłam test ciążowy to jeszcze nie umiałam uwierzyć w to że jestem w ciąży. Nie czułam ruchów, nie było mi widać brzucha, żyłam jak wczesniej z miesiączką. Też tego nie rozumiem. To tylko dwie kreski na teście, jeszzcze nic nie widać - poprostu przyszła spóźniona miesiączka a tu takie szopki odstawiają , że szok.

- bo sie nakrecają - bo potrzebują atencji od otoczenia - bo im sie wmawia ze musza rozpaczac bo jak ie to sa jakies dziwne i bez uczuć