facet mnie olewa, a ja nie umiem odejść.

jestem pierdoloną miękką dupą, wkurwiam się dzień w dzień, bo wraca do domu 3h po czasie, przestał się starać kompletnie, jak go nie ma to jestem jebanym wulkanem i czekam na wybuch kiedy wróci do domu, żeby go wyjebać na zbity pysk z mieszkania i zakończyć tą abstrakcję jaką stał się nasz związek przeżarty rutyną i jego ciekawszymi zajęciami w ciągu dnia i wieczorem, a wystarczy że pojawi się w drzwiach, uśmiechnie się na mój widok i mnie przywita, a ja mięknę i cała złość przechodzi mi jak ręką odjął. ja pierdolę, jak mam to zmienić, ja nie chcę tak żyć

dobra, chyba jednak ten skok będzie najlepszym rozwiązaniem, zwłaszcza że jego dalej nie ma i zaraz rozpierdolę samą siebie. niech bóg mi dopomoże dzisiaj, amen

dzięki za podbicie tematu, ale chyba nie ma potrzeby. i tak przylezie, a ja zmięknę, do tego pierdolnie jakąś wymówkę, w którą nie uwierzę, ale nie będę miała serca się gniewać. boże, po jaką cholerę ja istnieję w ogóle.