Przechwałki dzieckiem

Piszę tu, bo nie wiem jak to wygląda z perspektywy obok i co tym myślicie: czy to ja przesadzam czy oni? Mianowicie chodzi mi o to, że rodzina męża strasznie lubi się przechwalać naszą córką, aż do przesady. Ale już ostatnio to był dla mnie szczyt wszystkiego. Była mała impreza rodzinna, na której byliśmy też my, oraz m.in. dalsza rodzina, mieszkająca po sąsiedzku. Małżeństwo koło 40, które swoje dzieci też ma. Przyszli i chcieli być mili, więc wiadomo, wzięli małą na kolana, żeby się pobawić, etc. Ale nie, to nie wystarczyło teściowej i szwagierkom, bo zaczęły tych biednych ludzi zasypywać milionem informacji, które pewnie tych ludzi guzik obchodziły. W ruch poszły zdjęcia wszelakie i, o zgrozo, nagranie małej, gdy tańczy (na którym również ja się wydurniam, ale nie w tym rzecz). Kocham moje dziecko i uważam, że jest najwspanialsze na świecie, ale było to dla mnie strasznie żenujące. Po prostu siedziałam i nic się nie odzywałam, bo mi było głupio za te przechwałki, jakby to był 8 cud świata. Nie wiem czy powinnam przywiązywać do tego uwagę czy rzeczywiście wyolbrzymiam i po prostu olać, bo wszyscy tak robią. Jak sądzicie?

up

nic nudniejszego, nize opowiesci o wlasnym dziecku i wlasnym psie. rozumiem,ze sie jedno i drugie kocha i chce sie o nim w nieskonczonosc mowic , wiec ok - mowmy o tym z rodzicami, dziadkami, z mezem- wszysyc beda szczesliwi .Ja tak robię.

Ja też staram się tak robić. A ta szopka to była normalnie porażka. Najgorsze, że oni myślą chyba, że ja się cieszę, że się tak chwalą. Wiem, że to śmiertelnie nudne. I jeszcze to zmuszanie do oglądania zdjęć i filmów. Boże, co za żenada. Aż mi głupio przed tymi ludźmi.

Wypowie się ktoś jeszcze?

Dla takiej babci czy mamusi to dziecko jest najwazniejsze i najlepsze i one nawet nie zdaja sobie sprawy z tego, ze kogos moga nudzic opowisci o wnuczce czy coreczce itd. Czasem zwracam uwage mojej mamie, ktora tez tak opowiada o swoim wnuku, a to, ze cos powiedzial, albo cos zbroil, albo zrobil itd. Nie kazdy ma ochote sluchac opowiesci o cudzych dzieciach i masz calkowita racje.

podnoszę

z tesciowa i szwagierkami na ten temat porozmawiac? :O Na kafe to co i jedna pyszcza jak opetane a we wlasnych domach to ciche i zagonione mysze :D

Ja mam ten problem z moim psem. Tzn ja potrafie o nim gadać non stop, nie on:P Fakt że jest totalnie szurnięty i wyczynia takie rzeczy, że mózg w poprzek staje, ale może faktycznie, nie-psiarzy to nie interesuje. Hm. Do przemyślenia na weekend. hm. A teraz mam synka i się sama z siebie pilnuję:P Bo dla mnie faktycznie 8 cud świata, ale dokładnie pamiętam moje odczucia, jak ktoś opowiadał mi o swoim dziecku. Oscylowały mniej więcej wokół refleksji na temat: "Przestań nudzić baranie, guzik mnie to obchodzi":P Na razie dobrze mi idzie i nie zanudzam:) Alleluja i do przodu:)

Novomowa, to teraz wyobraź sobie gadkę ze mną (maleńka córcia i 3 ukochane, szajbnięte psy :D )

Gadać można co się chce, byle zauważać ewentualne oznaki znudzenia. Osobiście wolałabym słuchać o czyimś dziecku lub psie niż wydarzeniach w polityce, emeryturach, problemach zdrowotnych czy czym tam jeszcze. Ogólnie wymyślanie tematów do rozmów to trudna sprawa i przydaje się taki "samograj" jak dzieciaki. Poza tym są ludzie którzy o piasku na plaży będą mówić w sposób fascynujący, i tacy którzy opowiadaniem o spotkaniu z nieodkrytym, ludożerczym plemieniem zanudzą na śmierć. I i tak we wszystkim warto zachować umiar.