związek na odległość i co dalej?

Witajcie, Zapewne wielu z was był lub jest w związku na odległość. Wiadomo- trudna sprawa, ale (ponoć) do przejścia. Jestem z moim TZ około roku w związku, w którym dzieli nas prawie 700 km. Mam stałą, dobrą pracę, on w tym roku będzie się bronił. Ma zaplecze w postaci rodzinnego interesu. Dużo rozmawialiśmy o naszej przyszłości no i wychodzi na to, że to ja będę tą osobą, która zmieni swoje życie o 360 stopni i przeprowadzi się do niego. Mam świadomośc, że to nastąpi za jakiś czas, ale kiedyś trzeba będzie w końcu podjąć ten ostateczny krok. Codziennie myślę jak to będzie.On będzie miał wszystko, będzie u siebie. Ja tak naprawdę będę miała tylko jego. Zdaję sobie sprawę, że pracy tak szybko nie znajdę (mam wykształcenie typowo morskie). Zaczynam się bać, jednym słowem. No dobra- jestem przerażona....Czy ktoś z was był w podobnej sytuacji aby mógł coś doradzić? Ja myślę, że tak do końca nie ma dobrego wyjścia z tej sytuacji. W tym przypadku zawsze któraś ze stron ucierpi

a czemu on nie przeprowadzi sie do siebie? facetom prosciej o prace, ty mowisz cos o rodzinnym inetresie i morskim wyksztalceniu, 700 km to prawdopodobnie poludnie polski, i co bedziesz tam robic? on ma jakies 4 kąty? prace? milosc miloscia ale trzeba myslec o przyszlosci.

dodam tylko ze ja tez zmienilam miasto dla faceta, rodzice maja firme która miałam odziedziczyc ja, zrezygnowałam, teraz od pól roku własciwie siedze w domu i szukam zajęcia, łapie coś dorywczo. Z tego narastają z czasem mniejsze lub wieksze frustracje i konflikty. On miał dobra pracę, teraz szuka czegos nowego, tak jak widzisz, nic nie wiadomo

Ja. U nas mała odległość ,widzimy sie raz na tydzień lub co dwa tygodnie. On ma rodzinną firme. Zarabia pewnie sporo. Wymyślił sobie, że zamieszkamy u mnie. Ja jestem temu przeciwna, u niego miałabym większe perspektywy. On planuje bez konkretnych dat. Sytuacja się komplikuje, bo postanowiłam wyjechać do pracy (Niemcy, Norwegia, Holandia -nie wiem jeszcze). Skoro on taki niezdecydowany... Nie chcę na gwiazdkę z nieba czekać... A w Waszej sytuacji to nie wiem, ja bym się przeprowadziła jeśli znalazłabym pracę...

zycie ci sie raczej nie zmieni skoro to obrot o 360 stopni

Wydaje mi się, patrząc z jego perspektywy, że skoro on ma przejąć rodzinną firmę to nie ma odwrotu. Że ma wobec rodziców pewnien dług wdzięczności i jakby im oznajmił teraz, że zmienia plany to mogłobyć nieciekawie. Myślę, że właśnie ma obawy przed reakcją rodziców. Kilka razy przebąkiwał, że wszędzie, byleby razem. Ale to tylko taka gadka-szmatka. Jak zaczęłam zadawać konkretne pytania odnośnie jego ewentualnej przeprowadzki do mojego miasta to powoli schodził z tonu. Ma własne 4 kąty- jego rodzice przeprowadzili się, zostawiając dla niego mieszkanie. Ale bądź co bądź- mieszkanie zawsze można sprzedać. --->ubudubu- to prawda, że facetom jest łatwiej o pracę. Zresztą jego zawód jest na czasie i myślę, że nie miałaby większych problemów ze znalezieniem pracy. Niestety ja będe musiała zostawić to, co do tej pory z trudem, wysiłkiem i przede wszystkim bez niczyjej pomocy udało mi się zbudować. I mam obawy, całkiem zasadne zresztą, że podobnie jak Ty, po przeprowadzce do jego miasta również będę siedziała w domu, co jest dla mnie niewyobrażalne. Wiadomo- człowiek przyzwyczaił się już do niezależności finansowej. On jeszcze nie pracuje, tak jak wspominałam- broni się w tym roku.

to zacznij szukac tam pracy a jak ja znajdziesz to sie przeprowadz :o

dylematy szmaty