za parę miesięcy będę miała 30 lat, pomocy..

masakra... nie mogę się do tego przyzwyczaić... piszę tego posta bo czasami czuję się jak gówno mam fajnego mężczyznę, jesteśmy razem od 4 miesięcy ... Jak widać : niedawno go poznałam, jest kochany, dobry i przystojny:) Sama też jestem atrakcyjną kobietą ... ale bywają momenty że nie mogę na siebie patrzeć, chociaż jestem szczupła , ważę 49 kilo.. Najbardziej wkurwia mnie że mam beznadziejną robotę, mój mężczyna jest po przejściach, jest po rozwodzie i ma małego synka.. ja jestem bezdzietna i wolna, mam za sobą jeden niedoszły związek:O:O:O Chodzi o to ze kiepsko sobie radzę w kontaktach z małymi dzieciakami, mam w sobie coś z książkowej starej panny: lubię koty i jestem kociarą a na małe dzieci mam alergie... całe szczęscie że mój mężczyzna akceptuje mnie taka jaka jestem i powiedział że jak będę kiedyś chciała to mogę mieć z nim dziecko... Znajduję się w takim etapie życia który nazwę wciąż "zawieszony" ... marzę o odnalezieniou własnej przystani... Może ktoś mi zasadzi jakiegoś konkretnego kopa w tyłek i napisze coś sensownego na temat

30 to nie dużo

pogadamy jak bedziesz miec 50lat

Myslę, ze ja za 7 lat napisze tutaj identycznego posta. Pomóc Ci nie pomożemy, to może stać się w Twojej głowie. Może, acz nie musi.

mam to samo, tyle że nie mam faceta no i jestem rok młodsza od ciebie :O

i takmasz lepiej niz wiekszosc. moze beznadziejna, ale masz prace jestes szczuplutka (a dzisiaj to rzadkosc) skoro masz faceta to pewnie niebrzydka nie szukaj problemow na sile