Zostałyśmy okradzione!

Normalnie zaraz kogoś zamorduję chyba... Mieszkałyśmy sobie we 4, po 2 w pokojach. Kilka tygodni temu moja współlokatorka oskarżyła mnie o kradzież plasterka wędliny(pisałam o tym tutaj), a wczoraj wracam po pracy a tutaj w mieszkaniu bałagan, bo ona się wyprowadza. Ok, jej wola, jak tam sobie chce. Mamusia przyjechała jej pomóc się spakować. Nie mówiłam nic, gdy buszowała po kuchni i łazience, zaglądając do każdej szafki, bo nie chciałam przeszkadzać ani żeby wyglądało, że się przyglądam.Ale chyba powinnam, bo razem z 3 pozostałymi dziewczynami odkryłyśmy, że zniknęło nam kilka rzeczy. Niby drobiazgi, bo np. pokrywka od garnka, miseczka, kubeczek, rondelek, ale kurfa, to były NASZE rzeczy a nie jej! Jak można nie wiedzieć, co się miało na stancji? Nie ma kurva 2 czy 90 lat, żeby nie pamiętać :/ I jeszcze ta jej matka wszechwiedząca, zaglądająca do każdego kąta i patrząca takim wzrokiem, że pożal się Boże :/ No wkurwiła mnie niemiłosiernie! Listę tych zaginionych rzeczy dziś zrobiłyśmy i koleżanka dostarczyła jej do pracy, to się tłumaczyła, że matka ją pakowała i mogła wziąć przypadkiem(a języka nie miała żeby zapytać...?) i to matka KAZAŁA jej poszukać nowej stancji, bo tutaj towarzystwo dla córeczki było nieodpowiednie. Toż najlepiej decydować o życiu 23-letniej kobiety :/ Normalnie mam ochotę pójść do tej jej pracy i jej teraz zapytać kto tu jest złodziejem. Sorry, musiałam się wygadać, bo mnie nosi od wczoraj.