Właśnie po 15 latach sięgnąłem ponownie po Nanę i dostrzegłem...

... potwierdzenie pewnej ciekawej teorii Zwykle uwagę przy okazji tej lektury zwraca się na te wszystkie miazmaty toczące bogatych paryskich panów, takiemu też wrażeniu całkowicie uległem pierwszym razem. O ile dobrze pamiętam oczywiście. Gdy kolejno upadali i poniżali się bracia Hugonowie, Muffat, Steiner i reszta zdemoralizowanych, liberalnych bydląt, jeden z nich tylko oparł się "musze z podmiejskiego śmietnika która zarażała fermentem społecznego rozkładu mężczyzn, na których siadała". Tak, tak cwele. Tym jedynym stabilnym okrętem dryfującym po morzu rozpusty, zdziczenia i wszelkiego upadku był nie kto inny jak Fontan Zola już w XIX wieku wiedział, że kobiety lubią być traktowane jak szmaty. Często powielane przez jeebaków-teoretyków komunały, jakoby kobiety potrzebowały silnego samca zamiast rozlazłego fircyka, znajdują tutaj potwierdzenie. Fontan pokazuje nam, że więź rodzinną, miłość, zaufanie i wierność nie buduje się czułością ani pieniędzmi! Najlepszym panaceum na niestabilność emocjonalną kobiety i jej wybryki jest stare, dobre zdzielenie w mordę Czego nie wywarły bogactwa możnych Paryża, zbytki i służalczość, wywarł solidny wpierrdol. Znana od zarania dziejów mityczna siła fizyczna, i tylko ona, potrafiła ujarzmić najbardziej spaczoną loretkę Ta sama kobieta która śmiała się prosto w oczy tym, którzy się jej oświadczali i wyznawali miłość, błagała na kolanach o odrobinę uwagi człowieka który wielokrotnie skapiszonował jej mordę Autor dostrzega tutaj tę ważną zależność i daje do zrozumienia co naprawdę liczy się w związku, jak należy o kobietę dbać. Dlatego nie bójmy się otwarcie mówić o biciu szmat. To ważny element naszej kultury i tożsamości, probierz człowieczeństwa