Like a Virgin

Pan Brązowy: Pozwólcie, że powiem wam, o czym jest „Like A Virgin. Jest o dziewczynie, którą kręci facet z wielkim chujem. Cała piosenka. To metafora wielkich chujów. Pan Blond: Nie, nie. To jest o dziewczynie, która jest bardzo wrażliwa. Została wydymana parę razy. I wtedy spotyka gościa, który jest naprawdę wrażliwy... Pan Brązowy: Ej, ej, ej, ej, ej... Po czasie. Opowiadaj takie jebane pierdoły turystom. Joe Cabot: Toby... Kto to, kurwa, był Toby? Toby... Pan Brązowy: „Like A Virgin nie jest o miłej dziewczynie, która spotyka miłego faceta. O tym jest „True Blue i tu zgoda, nie przeczę. Pan Pomarańczowy: Które to „True Blue? Grzeczny Eddie: „True Blue było zajebistym hitem Madonny. Nawet się nie interesuję tym popowym gównem, ale przynajmniej słyszałem o „True Blue. Pan Pomarańczowy: Słuchaj, dupku, nie powiedziałem, że nie słyszałem o tym. Pytałem tylko jak to idzie. Wybacz, że nie jestem największym fanem Madonny na świecie. Pan Blond: Osobiście nawet dobrze mi bez niej. Pan Niebieski: Lubiłem jej wczesne piosenki. Wiecie, „Lucky Star, „Borderline, ale kiedy weszła w tą swoją fazę „Papa Don't Preach, nie wiem, rzuciłem to. Pan Brązowy: Hej, panowie, przez was tracę wątek. Mówiłem o czymś, co to było? Joe Cabot: A, Toby to była ta Chineczka, jak ona miała na nazwisko? Pan Biały: Co to? Joe Cabot: Znalazłem ten stary notes z adresami w kurtce, której od dawna nie nosiłem. Jak ona miała na nazwisko? Pan Brązowy: O czym ja, kurwa, mówiłem? Pan Różowy: Mówiłeś, że „True Blue jest o gościu, o wrażliwej dziewczynie, która spotyka miłego gościa, a „Like A Virgin jest metaforą wielkich chujów. Pan Brązowy: Pozwólcie, że powiem wam o czym jest „Like A Virgin. Jest o lasce, która jest prawdziwą ruchającą machiną, mówię wam, rano, wieczór, we dnie, w nocy, chuj, chuj, chuj, chuj, chuj, chuj, chuj, chuj, chuj. Pan Niebieski: Ile to jest chujów? Pan Biały: Wiele. Pan Brązowy: Któregoś dnia spotyka tego skurwiela Johna Holmesa i wtedy jest, o, maleńka, to znaczy ten sukinkot jest jak Charles Bronson w „Wielkiej Ucieczce, on kopie tunele. Teraz, kiedy zostaje porządnie wypierdolona, czuje coś, czego nie czuła od dawien dawna. Ból. Ból. Joe Cabot: Chew? Toby Chew? Pan Brązowy: To boli. To ją boli. Nie powinno tak być, wiecie, z jej pipą powinno być wszystko w porządku, ale gdy ten sukinkot ją rucha, to boli. Boli jak za pierwszym razem. Jak widzicie ból przypomina ruchającej machinie jak to było, gdy była dziewicą. A więc „Like A Virgin. Joe Cabot: Wong? Pan Biały:(zabiera Joe'mu notes) Dawaj to gówno. Joe Cabot: Co ty sobie do cholery wyobrażasz? Oddaj mi mój notes! Pan Biały: Rzygać mi się chce, jak tego, kurwa, słucham, Joe, oddam ci to, jak będziemy wychodzić. Joe Cabot: Jak to oddasz mi, jak będziemy wychodzić, oddaj to teraz. Pan Biały: Przez ostatnie piętnaście minut mamrotałeś jakieś imiona. (przewraca kartki) Toby? Toby Wong. Toby Wong? Toby Wong. Toby Chung? Jebany Charlie Chan. Lewym uchem wyłazi mi wielki chuj Madonny, a Toby Japonka... Jak Jej Tam wyłazi mi prawym. Joe Cabot: Oddaj mi ten notes. Pan Biały: A przestaniesz? Joe Cabot: Będę robił co mi się, kurwa, zachce. Pan Biały: To niestety będę go musiał zatrzymać. Pan Blond: Hej, Joe, chcesz, żebym zastrzelił gościa? Pan Biały: Kurde... Choćbyś strzelił do mnie nawet we śnie, lepiej obudź się i przeproś! Grzeczny Eddie: Słuchaliście „Przebojów lat 70 K Billy'ego w ten weekend? Pan Różowy: Tak, było zajebiście. Grzeczny Eddie: Uwierzyłbyś, co puszczali? Pan Różowy: A wiesz co kiedyś słyszałem? „Heartbeat, It's A Lovebeat małego Tony'ego DeFranco I Rodziny DeFranco. Nie słyszałem tej piosenki od jebanej piątej klasy. Grzeczny Eddie: Jak się tu wybierałem, puścili „The Night the Lights Went Out in Georgia. Nie słyszałem tej piosenki, od kiedy przestała być hitem, a kiedy była, słyszałem ją milion miliardów, kurwa, razy. Ale po raz pierwszy uświadomiłem sobie, że dziewczyna, która śpiewa, to ta, która zastrzeliła Andy'ego. Pan Brązowy: Nie wiedziałeś, że Vicki Lawrence zastrzeliła Andy'ego? Grzeczny Eddie: Myślałem, że to ta jego niewierna żona go zastrzeliła. Pan Blond: Jest o tym na końcu piosenki. Grzeczny Eddie: Wiem, skurwysynu, słyszałem. Właśnie o tym mówię. Musiałem wcześniej zamyślić się przy tej części. Joe Cabot: Dobra, zapłacę rachunek. Wy zrzućcie się na napiwek. Wypada dolar od łebka. A co do ciebie (zwraca się do Pana Białego) jak wrócę, będę chciał mój notes. Pan Biały: Wybacz, to teraz mój notes. Joe Cabot: (do Pana Blonda) Hej, zmieniłem zdanie. Mógłbyś zastrzelić tego gnoja?(Pan Blond udaje, że strzela) Grzeczny Eddie: Dobra, wszyscy dają po zielonym dla panienki. (wszyscy sięgają do kieszeni, Pan Różowy siedzi bezczynnie) Dorzuć się. Pan Różowy: Nie ma mowy. Nie daję napiwków. Grzeczny Eddie: Nie dajesz napiwków? Pan Różowy: Nie, nie wierzę w to. Grzeczny Eddie: Nie wierzysz w napiwki? Pan Niebieski: Wiesz, ile te babki zarabiają? Gówno zarabiają! Pan Różowy: Nie pierdol. Jeśli jej za mało, to może odejść. Grzeczny Eddie: Nie znam nawet Żydka, który by tak powiedział. Wytłumacz mi to: Nigdy nie dajesz napiwków? Pan Różowy: Nie, bo społeczeństwo sądzi, że tak trzeba. No dobra, jeśli ktoś zasłuży, naprawdę się postara, coś mu dorzucę. Ale automatyczny napiwek to jakieś jaja. Z tego co wiem, one tylko wykonują swoją robotę. Pan Niebieski: Hej, ta laska była miła. Pan Różowy: Była w porządku. Nie zrobiła nic szczególnego. Pan Niebieski: Co szczególnego? Miała obciągnąć ci na zapleczu? Grzeczny Eddie: Za to bym jej jeszcze dopłacił. Pan Różowy: Słuchaj, zamówiłem kawę. Byliśmy tu zajebiście długo i przez ten cały czas dolała mi trzy razy. Kiedy zamawiam kawę, to chcę sześć dolewek. Pan Blond: Sześć dolewek? Może ma ostry zapierdol? Pan Różowy: Hasło „ostry zapierdol nie powinno znajdować się w słowniku kelnerki. Grzeczny Eddie: Wybacz, Panie Różowy, ale następny kubek kawy to ostatnia jebana rzecz, jakiej potrzebujesz. Pan Różowy: Przecież te babki nie umierają z głodu. Dostają minimum socjalne. Kiedy ja pracowałem za minimum socjalne, nikt nie uważał mojej pracy za godną napiwku. Pan Niebieski: Czyli masz w dupie, że one liczą na twój gest, by przeżyć? Pan Różowy: Wiesz co to jest? (pociera środowy palec kciukiem) Najmniejsze skrzypeczki świata grające tylko dla kelnerek. Pan Biały: Nawet nie wiesz, co mówisz. Ci ludzie wypruwają sobie żyły. To ciężka praca. Pan Różowy: Tak samo pracują w McDonaldzie, ale nie czujesz potrzeby dawania im napiwków. Karmią cię, mógłbyś im dać. Ale nie, społeczeństwo mówi „Tym dawać napiwek, ale tamtym nie. To jakieś pierdoły! Pan Biały: To najczęstszy zawód dla kobiet bez studiów w tym kraju. Jedyny, który kobieta może dostać i z którego może wyżyć. Tylko dzięki napiwkom. Pan Różowy: Jebać to! Pan Brązowy: Jezu Chryste! Pan Różowy: Przykro mi, że rząd opodatkował im napiwki. To skurwysyństwo. Ale to nie moja wina. Kelnerki są jedną z wielu grup regularnie dymanych w dupę przez rząd. Słuchaj, jeśli poprosisz mnie, żebym podpisał jakiś papier, żeby rząd tak nie robił, podpiszę go, poprę, będę za tym głosował, ale nie będę tańczyć, jak mi zagrają. A na to pieprzenie o braku studiów mam dwa słowa: opanuj, kurwa, komputer, bo jeśli liczysz, że pomogę ci z czynszem, to się, kurwa, zdziwisz. Pan Pomarańczowy: On ma rację. Oddawaj mojego dolara. Grzeczny Eddie: Hej, zostaw dolce w spokoju. Joe Cabot: Dobra, wędrowcy, pora na wędrówkę. (zabiera napiwek) Chwila, kto się nie dorzucił? Pan Pomarańczowy: Pan Różowy. Joe Cabot: Pan Różowy? Dlaczego? Pan Pomarańczowy: Nie daje napiwków. Joe Cabot: Nie dajesz napiwków? Pan Pomarańczowy: Nie wierzy w to. Joe Cabot: Zamknij ryj. Co to ma znaczyć, że nie wierzysz w napiwki? Dawaj dolara, ty skąpy kutafonie. Zapłaciłem za twoje zasrane śniadanie. Pan Różowy: Postawiłeś śniadanie, to się dorzucę. Ale normalnie w życiu bym tego nie zrobił. Joe Cabot: W dupie mam, co byś normalnie zrobił. Po prostu daj mi tego pieprzonego dolara, jak wszyscy. (zabiera Panu Białemu notes) Dzięki.