Widzialam dzisiaj przepiekna kobiete

A powiedz mi gdzie widziałaś ta przepiekna kobiete? w woj. slaskim ?

heh okay, a może któryś z panów jeszcze się wypowie?

Lori - Na sam widok się raczej nie zdarza. Lu - właśnie wizja tej satysfakcji jest głównym motorem napędzającym do podejmowania wysiłku, którego wiele osób nie rozumie :)

Lomu.. a Ty tak z kimś? Czy sam?

Zawsze sam. Nie znalazł się jeszcze nikt chętny, żeby się nieco pomęczyć - wszyscy z góry zakładają, że nie dadzą rady...:O

Lomu, bo to dość szalone ;) ale po drodze myślę można poznawać różnych ludzi.. cholercia, chcę coś takiego zrobić kiedyś na pewno.. a nie żyć jak jakiś szarak.

Pani w sklepie, obsług stacji benzynowych i ewentualnych, przydrożnych barów. Czasem kierowca, który zaproponuje podwózkę - tych ludzi się spotyka. Zwykle robią "wielkie oczy", słysząc, skąd, dokąd idę, ale na koniec rozmowy zawsze słyszę życzenie udanej, bezpiecznej podróży, itd. To miłe :)

Nie myślałeś by robić zdjęcia z takich wypraw? Widoków itp?

Zdjęcie w stopce jest z wędrówki Wrocław - Warszawa. Niestety nieudanej. Kiepski ze mnie fotograf, a poza tym, podczas wędrówki jestem zbyt zmęczony, żeby myśleć o tym, co widzę - myślę o tym, żeby udało się przejść kolejny kilometr, maszerować kolejną godzinę i, żeby to cholerne kolano znowu udało się wyprostować.

Aha.. ja podczas wędrówek uwielbiam podziwiać widoki - te brzydsze te ładniejsze - we wszystkim jest coś uroczego.

Pewnie dlatego, że podróżujesz z kimś. Samotne wędrówki mają to do siebie, że nie ma nic innego do roboty, poza marszem. Odpoczywa się tylko tyle, ile trzeba, a później się wstaje i dalej idzie. Nie ma czasu, ani chęci na podziwianie czegokolwiek. Chociaż przyznam, że idąc z Gdańska do Warszawy, zatrzymałem się, żeby zrobić zdjęcie Rafinerii Gdańskiej, której blask rozświetlał niebo, po którym pędziły chmury, wyglądające, jakby zmierzały właśnie ku Rafinerii :) Niestety nie noszę ze sobą aparatu, tylko komórkę która po zmroku nie robi dobrych zdjęć. Zdjęcie rozświetlonej Rafinerii , pokrytej burzowymi chmurami, przez które przebijał blask Księżyc, wyszło jak czarna plama, pod jasną plamą :o

Hmm jesteś typem samotnika? Ja nie wyobrażam sobie marszu dla samego marszu.

Chyba jestem... Ale wybrażasZ sobie zdobywanie szczytów, dla samego ich zdobyawnia

Gdybym miała zdobyć szczyt na pustyni bez drzew ani nic, to nie wyobrażam. Jestem w dużym stopniu wzrokowcem. ;)

Dla mnie wyzwaniem jest przemaszerowanie kilometrów - w lipcu lub sierpniu (zależy kiedy będę miał urlop) zamierzam przejść ze Świnoujścia do Warszaw - ponad 720 km. Niedawno wpadłem na pomysł, żeby powiesić na ścianie mapę Polski i zaznaczać na niej markerem trasy, które przemaszerowałem. Kiedyś to będzie fajna pamiątka.

Daj spokój, ja się nie przejmuję tymi pokrakami z kafe ;) Zgłosiłam już tamten temat do usunięcia. :) Pamiątkę powinieneś mieć, pokażesz to dzieciom swoim jeśli kiedyś będziesz miał... ;)

O bezbarwnych postaciach nie zakładają tematów ;) A, co do mapy, to myślałem raczej, że jak już będę sławny, to opchnę ją na jakiejś charytatywnej aukcji ;)

Hehe, myślisz, że będziesz sławny? :) To bardzo możliwe, bo chyba nie ma takiego drugiego jak Ty.. czy jest?

Jakiś czas temu było głośno o Litwinie, który w 8 dni przeszedł 2000 km (dwa tysiące !) Z czystej matematyki - musiałby maszerować 10 km/h przez 8 dni, bez przerwy (a opowiadał, że ludzie go karmili i nocowali po drodze) - i własnego doświadczenia wynika, że to bujda na resorach :P jest więc nadzieja i dla mnie :) Dzieci nie planuję, ale jestem otwarty na różne scenariusze.

Hm, to nie dobrze, że tak ściemniają :o Życzę Ci powodzenia :)

Dzięki :) A pisząc o zdobywaniu szczytów, miałaś na myśli wspinaczkę?

Tak wspinaczkę właśnie. Ale nie często mam okazje, by wyjechać w góry. Ale udało mi się tej zimy i to był taki bardziej survival, gdyż chodziliśmy trochę w ciemno, momentami było niebezpiecznie, a ja na dodatek byłam raptem 3 miesiące po zdjęciu gipsu z nogi - ale nie mogłam przegapić takiej sprawy. Na samo wspomnienia o tym ogrania mnie miłe uczucie, to było cudowne! Tylko wtedy czułam, że na prawdę żyję! Marzę znów o takiej wyprawie. Szara codzienność sprawia, że tak jakby obumieram.