Wychowuję się w biedzie i patologii...

Cześć, chciałam się tutaj wygadać. Wiem, że akurat to forum to nie najlepsze miejsce, ale nie mam bliskich koleżanek, ani przyjaciół, z którymi mogłabym szczerze porozmawiać, może tutaj są jakieś osoby będące w porządku i umiejące podnieść na duchu, bo już nie mam siły na to całe życie... Mam 17 lat i mieszkam na typowym Trójkącie Bermudzkim, tzn. najciemniejszej dzielnicy miasta. Nie mam pieniędzy ani perspektyw. Mieszkam z rodzeństwem i matką bezrobotną alkoholiczką, ojciec nas zostawił, nie płaci alimentów. Mam 4 rodzeństwa. Dwóch braci i dwie siostry. Najmłodsza siostra ma 5 lat, starsza jest dwa lata młodsza ode mnie i ma sponsora, powinna być w 3 gimnazjum, jest w pierwszej, to typowa łatwa panna. Jeden brat ma 20 lat siedzi w więzieniu, do końca wyroku pozostało mu 14 miesięcy, drugi brat ma 16 lat i jest typowym chuliganem. Rozumiecie mecze, ustawki, pobicia, kradzieże telefonów itp. Są z nim straszne problemy wychowawcze. Wyszedł z domu na melanż w czwartek do dzisiaj nie wrócił...I to bardzo często się powtarza, grozi mu poprawczak. Ja całkowicie różnie się od rodzeństwa. Dobrze się uczę, nie mam problemów z nauką, jestem nieśmiała, nie mam zbyt wielu znajomych, właściwie to mam tylko jedną koleżankę nikogo więcej... W domu są kłopoty z prawem, brakiem jedzenia, pieniędzy (internet mam kradziony, bezprzewodowy, zresztą bardzo słaby i wolny, ale ważne że w ogóle jest:) ) Odkąd pamiętam nigdy nie mieliśmy pieniędzy, rzadko kiedy w domu był chleb, najczęściej cała kuchnia była zawalona butelkami po wódce. Szukałam pomocy w różnych ośrodkach, ale oni wiele nie mogą, dostałam co prawda kilka paczek z jedzeniem, ale nic więcej. Młodszy brat przynosi do domu czasami hajs z nielegalnych akcji, ale większość pieniędzy sam przewala na jakieś głupoty. Staram się dorabiać, ale nie wiele to daje, bo nie mam wolnego czasu - opiekuję się małą siostrą i uczę się w szkole. No chyba tyle, od razu mi lżej na sercu., Nie musicie tego czytać napisałam to dla siebie, pozdrawiam :)

w jakim mieście mieszkasz?

Ja też wychowałam się w patologii i niezwykłej krzywdzie a wyszłam z tego i mam życie o jakim nawet nie marzyłam bo było to tak niemożliwe, a jednak. Dlatego głowa do góry, od ciebie zależy jak je dalej będziesz prowadzić.

W Warszawie. Wiem, że niektórzy potrafią się z tego wyrwać, również chciałabym, ale nie mam pojęcia w jaki sposób to osiągnąć, co spróbuję to życie zawsze rzuca kłody pod nogi niestety, nie ma mi kto ręki nawet podać i pomóc, niekoniecznie finansowo :)

kochana,jesteś przykładem na to ,jesteś mądrą młodą kobietą,poradze ci ,świata nie zbawisz ,a swojej rodziny w ogóle,idz swoją ścieżką,ucz sie ,a będziesz kimś,tak wiem ,serce ci sie kraje i jest ci ciężko,ale jak o swoje nie zawalczysz to sie tak samo stoczysz-życze ci sukceśów i wytrwałości,bo jesteś bardzo dzielna.

a co na tp opieka społeczna,warto zawalczyć o twą małą siostrzyczke..

GHAGH jesteś beszczelny.

Dziękuję Dorotko :) Bardzo chciałabym dać radę się wyrwać z tego syfu, ale to naprawdę trudne. Tak samo chciałabym dostać dobrą pracę, ale do tego niestety trzeba mieć znajomości i perspektywy...

To znaczy chodzi ci o tą, że moją siostrę mają zabrać do domu dziecka?

szkoda twojej siostry 5 letniej czy ona ma co jesć ? każdy radzi żeby sie wyrwała , a co z tym dzieckiem się pytam ? samo ma zdobyc jedzenie ? czy to dziecko nie głoduje ? a może gnije w brudzie ?

Nie, ona nie głoduję. Zajmuję się nią jak własnym dzieckiem, bardzo ją kocham, odstępuję jej moje jedzenie, robię wszystko żeby miała jak najlepiej, pod moją nieobecność zajmuje się nią starsza sąsiadka..

kto jej pierze ubrania ? kto płaci rachunki ? za wode, za prąd ?

Ja piorę i ogółem sprzątam w domu, nikt inny tego nie robi. Rachunki najczęściej płaci sąsiadka, bardzo mi pomaga.

Współczuję..ale jeżeli się postarasz to dasz radę się wyrwać na pewno. Ciesz się, że jesteś w pełni zdrowa i nic Ci nie uniemożliwia osiągnięcia celu. Zastanów się czy malutkiej nie lepiej by było w innym domu..u rodziny zastępczej, bo urośnie i albo będzie jak Twoja młodsza siostra albo będzie się męczyła jak Ty..

Podziwiam Cię dziewczyno. Naprawdę.

narób ulotek z informacją, że szukasz pracy i poroznoś rano jak będą chodzić listonosze do skrzynek (z listonoszem łatwo wejść) Od 16r.ż. można już pracować za zgodą rodziców.

tej z ginnazjum :)

Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa :) Co do tych ulotek, ja mam pracę, pracuję na pół etatu w sklepie to mi jak na razie wystarcza. Nie ma z tego dużej kasy, ale dajemy radę. Ostatniego postu nie skomentuję, mogę ci numer do brata dać jak chcesz to on chętnie z tobą "porozmawia" :)

Wziac przyklad ze siostry i poszukac sponsora ;)

i to jak najszybciej, tj. kiedy uzyskasz pełnoletniość. Na samodzielne mieszkanie Cię nie stać, ale na pokój współdzielony z kimś już tak. Korzystne byłyby dla Ciebie studia dzienne - dostałabyś dość wysokie stypendium + dorabianie + akademik i mogłabyś znacznie poprawić swoją sytuację przynajmniej na rok.

Nie chcę się wyprowadzać, zależy mi na swoim życiu, ale nie chcę zostawić rodzeństwa niepełnoletniego z samą matką..