Mam tyle do zrobienia ze sobą, że nie wiem od czego zacząć

Otóż, nienawidzę siebie i swojego, naprawdę i szczerze to mówię. Od małego byłam nielubiana przez wszystkich, nie miałam koleżanek ani kolegów, tak jest do teraz. Zawsze byłam gruba i od małego się odchudzałam. Nikt mi nie pomógł, nawet mama. Popełniłam ogromne błędy-jedzenie 500 kcal na dzień, głodówki, głupie diety no i schudłam przez miesiąc 10 kg!! Niestety mój organizm był tak wycieńczony, że wpadłam w ciąg, żarłam wszystko całymi dniami, od wstania do późnej nocy, potem ból brzucha, którego nie da się opisać. Wpadłam w bulimię, wymiotowałam prawie wszystko. Do teraz a minęły prawie 2 lata, jak za dużo zjem mam odruch wymiotny i mogę zwrócić wszystko tak o, bez pomocy palca. Przez ten efekt jojo i rozciąganie i kurczenie się skóry dostałam rozstępów na całym ciele. Żeby tego było mało, mam okropne żyły od małego na nogach, za kolanem największą, oraz miliony popękanych naczynek. Noszę szklany, bo ze wzrokiem też u mnie kiepsko. Obgryzam paznokcie też od małego, to wszystko z nerwów jakie przeżywałam, stąd wynika kolejny problem-krzywe zęby. Myślicie, że za bardzo przejmuję się wyglądem, nie jestem do tego cholernie nieśmiała i ..dzika. Boję się świata i ludzi, wstydze się wyjść z domu, przez to siedzę w swoim pokoju jak w klatce...Za 3 miesiąc idę na studia i muszę do tego czasu choć trochę uporządkować swoje życie. Chcę rozpocząć nowy rozdział i nie myśleć o mojej chorej przeszłości i beznadziejnym życiu, jakie do tej pory prowadziłam. Chcę stać się inną osobą, ale te wszystkie problemy tak strasznie mnie przytłaczają, że nie wiem jak zacząć. Wiem, że wygląd jest ważny, przynajmniej dla mnie. Chcę sie dobrze czuć we własnym ciele, bo do tej pory nie wiem jak to jest być piękną, albo chociaż ładną. Nie wiem jak to jest,kiedy chłopak się na ciebie patrzy, nigdy nie miałam nikogo, ikt na mnie nie spojrzy. I choć niektóre mankamenty można ukryć pod ubraniem, to moja nieśmiałość i strach nie dają mi się otworzyć i zaryzykować. Muszę jakoś posprzątać w głowie i w życiu. Pogubiłam się, codziennie płaczę, ale to nic nie daje, bo każdy dzień jest taki sam. Muszę schudnąć, to po pierwsze. Muszę iść do lekarza w sprawie żył, potem aparat na zęby, w międzyczasie zajmę się rozstępami. Wiem, że ich nie usunę, ale przynajmniej troszkę zmniejsze. Nie wiem skąd wytrzasnę pieniądze. Jetem taką osobą, która wierzy w naturalne leczenie, może surowa dieta, podobno leczy wszystko. Muszę iść na jakąś imprezę, gdzieś gdzie spotkam ludzi. Musze się jakoś odważyć, nie wiem, bo się boję. Mam te plany, ale ja nigdy nie realizuje niczego, bo mam wrażenie, że moje życie jest na tyle beznadziejne, że nawet nie warto się starać.. Przepraszam za taki dłuugi wpis i tak nie opisałam moich żalów i pretensji do siebie i do świata.