Czy osoby niepełnosprawne są skazane na samotność?

Warto dla komfortu osób niepełnosprawnych zafundować odpowiedni sprzęt, który ułatwia funkcjonowanie. Ze swojej strony mogę polecić sprawdzoną firmę http://schodolaz.eu/

Ja mam 32 lata. Jestem sam, i żyję sam. Po prostu- jestem niepełnosprawny. Moja niepełnosprawność jest dość widoczna. Mam przez to poważne problemy z chodzeniem, nie mówiąc już o wyglądzie. Co tu kryć- to dyskwalifikuje u każdej kobiety. Znałem wiele kobiet (z niektórymi kontakt utrzymuję do dzisiaj), ale żadna z nich nie zdecydowała by się na związek z osobą niepełnosprawną. Szybko to zrozumiałem i pogodziłem się z tym. Czysty darwinizm- biologia- jednostki słabe muszą odpaść. Wszyscy którzy mówią, że każdy ma szansę znaleźć swoją drugą połówkę, nie wiedzą co mówią. Są mężczyźni którzy niestety odpadają na przedbiegach zawodów, i tak po prostu ma być.

Osoby niepełnosprawne na pewno nie są skazane na samotność, istnieje wiele różnych stowarzyszeń, ciekawych miejsc i portali, gdzie na pewno osoby te mogą się spotkać, porozmawiać o swoich problemach. Do takich miejsce na pewno należy portal dla niepełnosprawnych http://www.rampa.net.pl/ , mamy tu forum gdzie możemy porozmawiać na każdy temat :)

Samotności trzeba zapobiegać, a temu może pomóc chociażby taka winda dla niepełnosprawnych http://pokonaj-bariery.pl/winda-dla-niepelnosprawnych/ Trzeba tylko chcieć - osoba, która chce na pewno sobie poradzi z formalnościami. Zawsze można zapytać specjalistów o to co trzeba zrobić. Nic, tylko działać! :)

Jako osoba głucha czuję się trochę odcięta od społeczeństwa. Ciężko nawiązać relacje, gdy nie można nor lnie rozmawiać. Na szczęście uczę się w instytucie instytut-gluchoniemych.waw.pl w Warszawie. Tam poznałam osoby, takie jak ja.

Czy niepełnosprawny musi oznaczać samotny? Nie, Nie i jeszcze raz Nie. Jestem niepełnosprawny,  Mam 35 lat i puki co jestem sam a mimo wszystko nie podobają mi się te wypowiedzi. Im więcej czasu mija, tym bardziej rozumiem o co w tym chodzi.  Największym problemem jest..... strach.... Jeśli jesteśmy niepełnosprawni, ale umysłowo zdrowi- zdajemy sobie sprawę z naszych ograniczeń.  Bardzo chcemy być z kimś, ale jednocześnie nie chcemy być dla drugiej osoby ciężarem. Chcemy relacji a nie opiekuna. Skutek jest taki, że często jak jest ktoś z kim chcielibyśmy być - sami się skreślamy - zostajemy na relacji znajomych i boimy się powiedzieć tej osobie co tak naprawdę czujemy.. Z drugiej strony pewnie często jest tak, że ta druga - zdrowa osoba też się boi. Chce ale nie wie jak to wyjdzie - czy wyjdzie...... Sam wiem, że nie wykorzystałem co najmniej dwóch szans. Bałem się powiedzieć co czuje. Myślę jednak, że los ma dla nas jeszcze dużo niespodzianek. Nie tylko smutnych. Musimy starać się przełamywać strach i choć okoliczności często  nie są sprzyjające.

Nie bujny się uwierzyć w siebie, Nie bójmy się mówić co czujemy - nawet za cenę wyśmiania. Mimo wszystko będzie lżej.