Psycholog + pacjentka? Czy taki związek jest w ogóle możliwy i zgodny z etyką?

zaufanie w profesjonalizm psychologa, w jego wiedze i wiare w wyleczenie tak zaufanie to duze slowo, zaufac mozna i powinno sie najblizszym

Twoje słowa świadczą o braku dojrzałości pozdrawiam

chyba twoje niedpjrzalosc, najpierw proponuje poczytac o dojrzalosci zanim zaczniesz wypowiadac sie na ten temat. u ciebie widac brak odpowiedzialnosci i chodzenie na skroty

Hmm pożegnam się pozdrawiam raz jeszcze

prawda w oczy kole;) mam nadzieje, ze partaczy bedzie jak najmniej w takim zawodzie i nie beda pchac sie tam osoby z niwyleczonymi problemami

/może kto wie

to jest bardzo zły kierunek jak kat i ofiara.....

Trzeba skorzystać z dobrej porady psychologa, ja osobiście jestem z Warszawy i tutaj korzystam z porad dobrego psychologa i zarówno psychortapeuty z firmy maturitas http://www.maturitas.pl/kontakt/ bardzo dobry psycholog.

Takie związki są niezwykle rzadkie. Przede wszystkim należy zacząć od tego,że psychoterapeuta musi najpierw wyjść z roli, a pacjentka przejść do innego specjalisty. Związek powinien się zacząć nie wcześniej niż po roku lub dwóch. Muszą oboje widzieć siebie nawzajem na równi-nie może mieć miejsca ogromna przewaga,która jest po stronie terapeuty (on wie o niej bardzo dużo,zna jej czułe punkty, a o sobie nie mówi nic) i zależność po stronie pacjentki (w związku musi ona wspierać mężczyznę,być partnerką, a nie wiecznie wymagającą pomocy osobą). Tyle w temacie. Domyślam się,że wątek stworzyła osoba zakochana w terapeucie.

Dopuszczalność bliskiej relacji (w tym seksualnej) psychoterapeuty z pacjentem określają jasno kodeksy etyczne psychoterapeuty - różniące się między sobą w zależności od szkoły psychoterapii. Niektóre nie dopuszczają możliwości takiego kontaktu nigdy, inne najwcześniej po dwóch latach od zakończenia terapii (nie mylić z rozpoczęciem...). I pewnie wielu psychoterapeutów do tego się stosuje, ale też życie pokazuje, że nie wszyscy (choćby znany wszystkim przykład Wojciecha Eichelbergera). Druga sprawa, że psycholog to wciąż jeszcze nie psychoterapeuta. Czasem korzysta się z pomocy psychologa w różnych doraźnych sytuacjach (interwencja psychologiczna po wypadkach komunikacyjnych, po wszelkich sytuacjach kryzysowych typu powodzie, pożary, strata mienia, strata członka rodziny, itp. ). Trudno porównywać takie wsparcie do psychoterapii, często długotrwałej, osób z zaburzeniami osobowości czy słabo radzącymi sobie z życiem. I trudno zalecać tak samo długą karencję. Kodeks kodeksem, a ilu psychoterapeutów miało romanse ze swoimi pacjentami, to pewnie nikt nie wie. I na pewno takie rzeczy się dzieją (nie mylić ze stałym związkiem) i będą działy. Ale to zawsze na psychoterapeucie spoczywa wina za złamanie kodeksu. I dla dobra pacjenta oraz sensu całej terapii powinien się tego kodeksu trzymać. P.S. Nie tak dawno był w radiu wywiad z jakimś polskim muzykiem, który po skończonej terapii AA ożenił się ze swoją terapeutką.

znam takie przypadki, chyba dwa. Między pacjentem , a psychoterapeuta uzależnień. jedni są małżeństwem...