Rok temu o 8:25 pożegnał sie ze swiatem

Mój ukochany dziadek ;((( wtedy było słonce...było tak pieknie,cieplo...i ta wiadomosc :(:( a teraz ciemno,pochmurno....

jesli cierpial to tak bylo dla niego lepiej

codziennie ktoś umiera przecież

no i ?? strac kogos bliskiego a potem powiedz to samo :)

U mnie w grudniu upłyną 3 lata od śmerci mojego taty, też o nim stale myślę. Zmarł po drugim dniu pobytu w szpitalu, w nocy, a jeszcze o 21.00 byłam u niego, mogłam zostać, gdybym się uparła. Panowała wtedy świńska grypa i odwiedziny były wogóle zabronione, ale wyprosiłam 5 minut. Nie miałam nawet katarku, byłam w 3 miesiącu ciąży. Do dziś żałuję, bardzo żałuję, że nie byłam dość przeidująca, co ja mówię, że byłam tak głupia, że nie widziałam, ze to koniec. Był w zapaści, biały, zimny i spocony, przytomny tylko przez moment, kiedy mnie zobaczył, potem znów odpłynął. Do końca życia nie wybaczę sobie, że nie byłam przy nim w chwili śmierci.

Współczuję. Mój ukochany dziadek odszedł bladym świtem 9 lipca 2003 roku i dalej tęsknię. Tata zmarł 11 października 2005, byłam na szkolnej wycieczce, następnego dnia wracałam do domu i czułam, ze coś się stało, nie myliłam się. Najgorsza jest ta świadomość, ze za mało czasu się razem spędziło, że jeszcze tyle tematów do rozmowy zostało, ze gdzieś z tyłu głowy była pewność, ze przecież oni zawsze będą, że będzie czas...

Współczuję, to najbardziej podłe na tym świecie, że każdy z nas ( a przynajmniej większość) doświadczy śmierci bliskich osób prędzej czy później. Potem zostaje tęsknota i świadomość, ze popełnionych błędów nie można już naprawić.