Moja OBOJETNOSC na wszystko rujnuje mi zycie

Sama rujnuje sobie życie! Jest mi wszystko obojętne :( Nie chodze do szkoły, olalam wszystkich "przyjaciół" tak , że teraz jestem sama całkowicie.. mogę siedziec na dupie cały dzien i nic nie robić i wcale mnie to specjalnie jjuz nie obchodzi ze mogę nie miec wykształcenia, pracy i całej reszty.. kompletnie nie mysle o przyszlosci swojej - bo według mnie nie mam żadnej przyszłosci.. kurde przeciez tak nie moze byc! czy ktoś tak ma? jak mam z tego wyjść? boje sie ze wkoncu do mnie dotrze jak wiele sama zniszczyłam!

depresja albo prokrastynacja

W Twoim wieku to szczegolnie niebezpieczne, bo jestes na etapie podejmowania decyzji rzutujacych na reszte swojego zycia. Wez sie w garsc!

czyli totalne zniechęcenie do wszystkiego ,mam podobnie

w Twoim wieku? tzn w jakim? ciekawe.......

prowo i sama sobie odpowiada,wydalo się

mialam to samo, ale wyszlam z tego przynajmniej na dzien dzisiejszy pierwsza sprawa to psychotropy ,druga sen nie za dlugi i nie za krótki u mnie jest ok 8 h

szkolnym, tyle chyba mozna wywnioskowac z pierwszego posta

no ale jak nie bedziesz miala za co kupic jedzenie to co zrobisz? musisz miec jakakolwiek prace bo inaczej umrzesz z glodu przeciez

baju baj

chodze do liceum:/ "chodze"..

Masz pewnie deprechę jak cholera. Ja w twoim wieku też tak miałem, może w mniejszym natężeniu, rodzice mnie pilnowali i miałem jakieś resztki poczucia obowiązku. Do dziś mam problemy wynikające z takich depresyjnych stanów, a mam 40 lat. Radzę ci wybrać się do psychologa, psychiatry i powiedzieć z czym masz problem. Człowiek, któremu się nic nie chce, nic go nie obchodzi, nic nie cieszy, nic nie martwi, jest jak martwy za życia. To jest stan chorobowy i to się daje leczyć. Ja się za to zabrałem bardzo późno. TY zrób to wcześniej, nim zmarnujesz sobie kawałek życia, stracisz rozmaite życiowe okazje, szanse, nawet ich nie zauważysz. Udaj się do specjalisty i zacznij leczyć, zanim twoje życie zamieni się ciężki worek problemów, zaniechanych spraw, goryczy, niezadowolenia, złości, rozpaczy. Przemyśl to :)

dzięki, za odpisanie. Ja już kompletnie się zatraciłam.. nic nie daje jak ktoś mi mowi zebym sie wzięła, że jestem leniem i w ogole.. tata nie moze sobie ze mna poradzić.. chciałabym zeby mi ktoś w ten pusty łeb coś wbił :/ bo ja sama sobie ze sobą nie radze już.. nie mam motywacji w ogóle, najchetniej spałabym caly czas albo w ogole najczesciej mam ochote sie zabic, bo mam dosyc:/

Co robimy? Oddalamy sie od siebie, a wyglada to dokladnie tak jak u Ciebie, ja ciagle jestem rozdrazniony, czepiam sie kazdej pierdoly, w glowie mam milion mysli na minute, rowniez o zdradzie/romansie. Niestety nie potrafimy o tym porozmaiac na spokojnie, wiec brniemy w to dalej, ale ile wytrzymam jeszcze tego nie wiem. Tak mysle o rozwodzie, bo szkoda mi swojego zycia, ktore przecieka mi przez palce :(

wrrr, nie ten watek