A miało byc tak pieknie:(

Poznaliśmy się przypadkiem w kawiarni , od razu mi się spodobał . Rzuciła go wtedy dziewczyna , a on usiłował to naprawić ciągle wydzwaniał do niej , imponowało mi to chciałam żeby o mnie ktoś tak walczył . Byliśmy z sąsiednich miejscowości więc kiedy zostaliśmy na imprezie po wracaliśmy razem parę kilometrów na nogach dużo rozmawialiśmy razem ja mu radziłam co zrobić żeby odzyskać dziewczynę . Rozdaliśmy się jako znajomi , jednak los zetkną nas ponownie ze sobą przypadkiem na dyskotece .Byliśmy każdy w swoim towarzystwie ale po imprezie wracaliśmy znów razem pieszo było fajnie znów dużo gadaliśmy , postanowił że mnie odprowadzi do domu zgodziłam się . Umówiliśmy się na randkę , nie traktowałam tego poważnie , był młodszy od mnie 2 lata , mi to trochę przeszkadzało , ale to on twierdził że jemu to nie przeszkadza , po jakimś czasie poprosił mnie żebym była jego dziewczyną , zgodziłam się choć gdzieś z tyłu głowy ciągle dźwięczała mi ta różnica wieku. Chodziliśmy z sobą 4 lata , a ja coraz bardziej zakochiwałam się w nim , było cudownie . Byłam bardzo atrakcyjną dziewczyną czułam to na każdym kroku , faceci oglądali się za mną na ulicy znajomi mojego chłopaka zazdrościli mu nawet w moim towarzystwie .Kiedy poprosił mnie o rękę bez wahania się zgodziłam choć jego rodzice nie chcieli mnie za synową . Ślub zrobiliśmy sobie sami było ciężko ale myślałam że razem damy rade wszystkiemu , ale jakże się myliłam.Miesiąc po naszym ślubie został wypowiedzenie z pracy po trzech był bezrobotnym , mieszkaliśmy u mnie w małym pokoiku . Mój mąż jadąc po zasiłek potrafił się za to upić w zawsze wracał późno . A ja czułam się jakby ktoś ciągle wylewał na mnie kubeł zimnej wody , awantury , przestawałam go poznawać . Dziewięć miesięcy po naszym ślubie urodziła się nasza córka , a za dwa lata syn a on ciągle nie pracował ja po urodzeniu dzieci wracałam do pracy z płaczem że muszę zostawić takie maleństwa które karmiłam . To trwało 4 lata , ja utrzymywałam całą swoją rodzinę , wracałam zmęczona z pracy a on już na mnie czekał ubrany gotowy do wyjścia , szedł do swojej rodziny na resztę dnia a ja zabierałam się do obowiązków domowych jak pieluchy . Byłam wycieńczona w takim stopniu że swoje zęby zostawiałam w jedzeniu. dziś po 13latach znalazłam zaczętą paczkę prezerwatyw w kieszeni kurtki ze mną ich nie zużył . Ma pracę za 1200 zł i tyle wpływa na konto uważa że on swoje obowiązki już wypełnił , całymi dniami siedzi i ogląda telewizor ,albo patrzy w komputer , wiem że kogoś ma ale nie odejdzie bo tak mu jest wygodnie. Z naszej miłości już nic nie zostało rani mnie każdego dnia . Jeździ samochodem a ja dźwigam zakupy do domu 2 kilometry pod górę , to jest uczucie ? Wolę by mnie zostawił i odszedł i tak każdą sprawę muszę załatwić sama a ludzie mnie pytają gdzie mam męża . Postanowiłam że kiedyś będę go śledzić gdzie jeździ i jeszcze napiszę.

Podejmowanie decyzji w sumie skrajnych warunkach trwa u Ciebie w kosmicznie ślamazarnym tempie. Mija 13 lat (chyba waszej znajomości) czyli 9 lat od ślubu, dni od początku przebiegają w nieciekawej atmosferze przypominając Twoje zmaganie z zakupami do domu pod górkę a patrząc na to z boku Ty się na to godziłaś. Masz pasożyta, żywiłaś go cała sobą, więc w sumie masz na co zezwoliłaś. Chyba najwyższa pora na spróbowanie innego życia a ono istnieje tylko dla tych, którzy potrafią powiedzieć dość.

Nie ma sprawy - mowisz "nie chce juz z toba mieszkac i zyc, wyprowadzaj sie, oto spakowana walizka". To jednak na pozniej, bo teraz - calkiem slusznie piszesz - ze bedziesz go sledzic. Do listy dorzuc jeszcze szpiegowanie komputrera (keyloggery), wrzucenie podsluchu do ubrania/auta i pozniejsze odsluchy, hakowanie telefonu i przeglad jego SMSow i lokazlizacji - a wszystko po to, zeby zdobyc dowody potrzebne do rozmowu z orzekaniem o winie. Nie wygadaj sie z niczym przed mezem, dopoki nie skolekcjonujesz wystarczajacej liczby takich dowodow.

Przwegrałaś życie, zupełnie, jak ja. Chociaż nie, Ty przynajmniej masz rodzinę, w sensie dzieci.

Wiem że macie rację i dużo winy jest po mojej stronie , powinnam skończyć to już dawno , ale nic nie jest takie proste gdy się ma dzieci Zawsze starałam się to jakoś wytłumaczyć ,bo przecież trudności trzeba pokonywać , kochałam go . Ale kiedy pewnego dnia wróciłam z pracy nasz syn płakał , kiedy zapytałam co mu jest nie chciał powiedzieć . Dowiedziałam się następnego dnia że tata rozmawiał z kimś przez telefon mówił że ją kocha a słysząc że wchodzę do domu szybko skończył . Dostałam szału kazałam mu się wynosić robił to nawet przy dzieciach nie wiem czy to był sex telefon czy realna osoba to był piątek w poniedziałek byłam gotowa iść do sądu , przepraszał błagał ale ze względu na syna który się czuł bardzo winny zaistniałej sytuacji . Powiedziałam wtedy że zrobiłam to raz i tylko raz , jeszcze parę lat temu nie wybaczyłabym nigdy , ale bałam się o syna , i kiedy się to powtórzy idę do sądu i on o tym wie , dlatego myślę że teraz dobrze się kryje z tąd mój zamiar śledzenia go , tylko nie wiem jak on samochodem a ja pieszo? Nie chcę mówić znajomym to takie upokarzające. masz rację wystarczy proste dosyć tylko czasem to takie proste nie jest nie wiem czy jesteś kobietą czy facetem , ale zrobiłeś to kiedyś?Kiedyś zażądałam żeby się wyprowadził powiedział że ma takie samo prawo tu być jak ja , a mieszkamy u mnie . Mam się szarpać z nim ? Jak wy to widzicie?

Zrób sobie zdjęcie i wrzuć na fb i wszyscy będą zazdrościć, bo będą myśleli, że masz fajne życie. A poza tym pięknie to jest tylko w bajkach.

zostawi? wynajmnij detektywa, jedno dobre zdjecie jego zdrady i masz rozwod z jego winy, alimenty na ciebie i dziecko, po co sie meczyc z takim zenujacycm pajacem? ta, ktora go 13 l temu rzucila miala glowe na karku, jak teraz jakas dala sie mu urobic to niech sie z takim przegrancem meczy, tylko zalowac jej mozna, a ty jak ja poznasz nie zapomnij jej podziekowac za zakonczenie tego smetnego oczekiwania na smierc z takim patalachem ;)

Ja pierdziu co za historia

tamta jego dziewczyna wyszła dawno za mąż świetnie się jej powodzi nie klepie biedy jak ja,sprowadził mnie do parteru i nie wiem co dalej.

Powiem tylko dwa słowa "samo życie".

Autorko, szkoda Twoich nerwów.. złóż pozew o rozwód.