Po rozstaniu z nim:gdzie ta wiara,gdzie to szczęscie,i co teraz?

Pół roku temu rozstałam się z facetem po 4latach związku. Przez jakiś czas mieszkaliśmy ze sobą, ale wyprowadził się ze względu na odległość do pracy. Muszę przyznać, że relacja między nami była mocno toksyczna. Kłótnie, wyzwiska, rękoczyny, manipulacja psychologiczna, zdrady, rozstania i powroty. W końcu zebrałam w sobie siłę i wszystko zakończyłam. Dzisiaj mam 22 lata, studiuję medycynę, mieszkam z rodzicami i jestem pełna obaw. Z jednej strony boję się związku, z drugiej myślę, że nigdy nie zdołam się zakochać. Stara się o mnie 2 facetów. Jeden i drugi bardzo wartościowy, do tego mądrzy i przystojni. Pogarszają jeszcze mój zamęt w głowie, a gdyby tego było mało, mama mi dokłada ciągle mówiąc o jednym z nich, a drugiego krytykując, bo inne pochodzenie. Pojawiły się kolejne obawy, że ze względu na strach przed związkiem mogę utracić kogoś bardzo wartościowego. Zależy mi bardziej na tym, krytykowanym przez matkę, doskonale się dogadujemy, czego od niego zapragnę w każdym momencie mam, wspólne tematy, zainteresowania, rozmowy przez tel do rana. Zostawić to wszystko i po prostu się uczyć? Czy słuchać matki? Czy iść za cichym głosem serca? I co jeśli kiedyś potrafiłam być szczęśliwa, a teraz potrafię być tylko mądra...

to czemu matka krytykuje go? co w nim nie tak?

Nie jest ani polakiem, ani katolikiem. Wierzy w Boga,ale nie wierzy w religie. Nie obchodzi jej to nawet jak doskonale jest wyksztalcony, jakie ma pasje, zainteresowania, jaka posade w pracy. Nie opowiadam jej jak mi z nim jest, bo spotkalaby mnie tylko fala ironicznego smiechu i wyzwisk.

uuupp