Ile bylibyście w stanie poświęcić dla realizacji marzeń?

Nawet nie wiem czy warto... A muszę się zdecydować "poświęcić" nie mając gwarancji że cokolwiek zyskam. Mogę nie próbować i pluć sobie w brodę przez resztę życia że stchórzyłam - albo że spróbowałam i wszystko zniszczyłam. Zrobilibyście to? "COŚ" czego bardzo pragnęliście ale po czym najpewniej zostaniecie sami, bez przyjaciół, bez nikogo - i alternatywa w postaci słuchania przez najbliższe lata, że (jeśli zrezygnuję) tylko wymyśliłam sobie tą szansę, stchórzyłam i w ogóle do niczego się nie nadaję.

właśnie jestem w trakcie i nie idzie łatwo nie wiem, czy się uda, ale przynajmniej próbuję i Tobie też radzę

wiem jedno trzeba spełniać swoje marzenia a nie suchać ludzi,nie robić czegoś żeby im się przpodobać bo to twoje życie i szczęście a oni czy ci się uda czy nie zawsze coś wynajdą żeby gadać

jesli to prawdziwe pragnienie to wiele byłabym w stanie poświęcić

Prawdziwe. Marzyłam o tym odkąd byłam małą dziewczynką i nadal tego chcę. Jeśli mi się uda to pewnie będą mnie podziwiać (niespecjalnie mi zależy), jeśli nie to naprawdę zostanę z niczym, nawet nie będę miała dokąd wracać. Pytanie powinno brzmieć raczej: czy poświęcilibyście WSZYSTKO dla marzenia? Mam narzeczonego, kocham go, mieliśmy brać ślub (chciałam tego, nadal chcę), przyjaciół, pracę, kota... A musiałabym wyjechać. Na długo, co najmniej na rok: zwolnić się z pracy, zostawić mieszkanie, sprzedać wszystkie rzeczy (których nie mam gdzie zostawić), kota albo ciągnąć na drugi koniec świata albo zostawić u siostry lub u faceta. Nie ma możliwości, żeby on (narzeczony) pojechał razem ze mną ale mówi mi że skoro tak bardzo chcę (wie jak bardzo) to powinnam spróbować. Mówi, że mi pomoże i że będzie czekał (ale nie wierzę w związki na odległość). Zdecydowaliśmy się na dziecko, nawet zaczęliśmy próbować, on był wniebowzięty (nie jestem w ciąży) i nagle pojawiła się ta możliwość... Czuję się strasznie podle. I nie wiem co mam robić. Znajomi pukają się w głowę (bo tu spalę za sobą mosty a tam przecież i tak nic nie osiągnę) ale teraz... Cieszyła mnie wizja małżeństwa i dzieci - teraz czuję, że byłabym wściekła na niego i na to niewinne dziecko za to, że stchórzyłam i nie wybrałam tego co mogłam, nie spróbowałam...

ja bym się nie zastanawiała, lepiej teraz się poświęcić niż całe życie tęsknić do marzeń.