czy zachodząc w ciążę bałyście się, że nie będziecie się już z mężem tak kochać?

wiem, wiem....pewnie jestem monotematyczna, ale potrzebuję tego. na bank ktos jeszcze się nie wypowiedział.. czy te obawy były uzasadnione? jak się potoczyło?

jak kochac?

to po co sie pytasz?

"na bank ktos jeszcze się nie wypowiedział.." - śmiechłam

kochać emocjonalnie tak. nie tylko w sensie erotycznym. whedif- pzdr, wiem wiem, jestem urocza;-DDDD

wysłałam Ci post na Twój topic, by the way;-))

aha. niewiem bo mam partnera ale nie jest on ojcem bilogicznym corki

a mimo wszystko jak zapatrujesz się na taki temat, jeśli wolno spytać?

sie nie wydarzylo, przeciwnie, kochamy sie coraz bardziej , bo wiecej nas łączy, jestesmy jeszcze szczęsliwsi i bardziej radośni.

Mialam i nie mialo to zadnego pokrycia w rzeczywistosci, wszystkie moje obawy moglam sobie w zasadzie wsadzic w dupe. Jakos tak piszesz, jakbys oczekiwala tylko potwierdzenia dla swojej teorii i inne opinie cie nie interesowaly, takie odnosze wrazenie

prawdę mówiąc bardziej interesują mnie obiektywne wypowiedzi. juz teraz wiem, po tylu topikach, że odpowiedzi są różne, żadne nie są w większości lub mniejszości. ale i tak lubię stawiać te pytania, one mi porządkują w głowie. a skoro ktoś taki doświadczony i w ogóle bogaty wewnętrznie, to co za kłopot mi odpowiedziec?

A skad wiesz, ktore sa obiektywne, a ktore nie? Strach jest dosc malo obiektywny

nie ukrywam, że mam taki kłopot, bo pochodzę z domu, w którym dawało się odczuć faworyzowanie. uważam, że to złe zjawisko. staram się ocenić na ile jest ono częste. szukam potwierdzenia, że to co było u mnie w domu było złe. załamuję się, gdy rosną podejrzenia, że może to była norma. tracę wtedy poczucie bezpieczeństwa. nie chcę takiej normy i ją odrzucam. i chcę wiedzieć czy zakładając rodzinę biorę ryzyko wpadnięcia w podobne szambo. stąd zależy mi na potwierdzeniu mojej teorii- oznaczałoby, że równie duże szanse są na to, że może być po prostu dobrze, że ludzie kochają się i tworzą harmonię bez faworyzacji. że rodzina to Pan domu, Pani domu i źrebaczki wychowywane, by odejść w swoją stronę zostawiając rodziców w miłosnej harmonii. chcę wiedzieć, czy to się zdarza . i tyle. przepraszam, że drażnię. muszę to wiedzieć, bo mnie to nęka

To chyba zalezy w glownej mierze od rodzicow. Jesli rodzice obydwoje chca miec taka hierarchie, to raczej im sie to uda. Dzieci maja swoje potrzeby, ale rodzice dwulatka nie traktuja go jak niemowlaka, on tez nie chce juz byc tak traktowany. I im starsze dzieci, tym same chca wiecej swobody. Zycie w rodzinie jest fajne, zycie towarzyskie tez, nie trzeba wybrac albo jednego, albo drugiego. A kwestia proporcji jest do ustalenia. Moim zdaniem najgorzej jest wtedy, jak rodzice staja sie dla siebie konkurencja. Walcza o to, kogo dziecko 'woli', o to, ktore ma wieksza racje. Wtedy jest frakcja 'mama i dziecko' albo 'tata i dziecko' albo obie naraz na przemian. W takiej sytuacji ciezko o to, zeby rodzice byli druzyna. Ale jak rodzice sa druzyna, to juz beda.

no widzisz.... ja bym chciała z kimś o życiu pogadać, słyszeć takie opinie... a mi wiecznie ktoś każe się j*bać... a ja chcę tylko, by mi wytłumaczyć na spokojnie. mam niedosyt, bo mało kto na spokojnie tłumaczy.

ja sie nie bałam. I jestem bardzo szczesliwą żoną i matkę dwójki dzieci. Ludzi zblizaja do siebie wspólni znajomi, dom, poglądy, wspomnienia, plany, przyjaciele , pasje - a przeciez w dzieciach to wszystko można dodatkowo znaleźć za jednym zamachem. Ma sie to, co do tej pory plus o wiele wiecej.

i wy tak na serio uważacie, że moje zainteresowanie życiem, myślenie i aktywne próby ułożenia sobie w głowie świadczą, że jestem nienormalna?

gdy dzieci były male, wyjechalismy za granice na rok - bardzo dobre warunki, ale miejsce, gdzie nie było specjalnie jak i z kim nawiazac znajomosci, ale tez nawet nam sie nie chciało - bylismy praktycznie tylko ze soba i to był najszczesliwszy okres dla calej naszej czwórki- te wspolne zabawy, rozmowy, posilki, szaleństwa -zgralismy sie niesamowicie, to byl ogromny kapitał na przyszle zycie. Wtedy zobaczyłam, jak wspaniałą sprawa jest wlasna, stworzona przez nas w taki sposób, jaki chcelismy, rodzina. To procentuje do tej pory.

oj ty chyba chcesz załozyć rodzine i mieć dzieci ale cos jakby się boisz.tak myslę wnioskujac z twoich innych wypowiedzi.a co do samego pytania-to ja nie mieszcze się w "twoich kryteriach" bo z meżem rozstałam się 7 lat przed zajsciem w ciążę.a co do ojca dziecka to odpowiedz jest oczywista-nie, nie bałam się.