Czy czujecie się niekochani jako któreś już z kolei dziecko rodziców?

Ja jestem takim właśnie dzieckiem. Uważam, że mnie tak naprawdę nie powinno już być. Nie wystarczyło już dla mnie miłości, zainteresowania, akceptacji i zrozumienia. Sama nie planuję mieć dzieci, bo nie chcę, żeby przechodziło przez to, co ja przechodziłam, a nie ukrywajmy, że niestety czasem powiela się błędy wychowawcze swoich rodziców....

ja jestem tym kojenym i ponoc wg starszego rodzenstwa jestem najbardziej kochana, a nie oni.

U mnie nikt nie uważa, że jestem bardziej kochana niż reszta i ja tez tak nie uważam, bo tak nie jest, A żeby było tragiczniej, to niedawno dowiedziałam się, że i ja i moje rodzeństwo mieliśmy zostać usunięci, do czego to moją mamę namawiały jej "fantastyczne"szwagierki. Dla mnie to szok dosłownie, ale tłumaczy mi to, że to, jak się czuję, to prawda.

wspólczuje Ci. Olej to i zyj swoim zyciem.

a poza tym jedak was nie usunela - czyli jednak was chciala

Nawet nie wiesz, jak bardzo bym chciała. Przez dzieciństwo i w ogóle życie w takim przeświadczeniu, uważam, że nie można mnie kochać i paradoksalnie tkwię w takim właśnie związku. Wydawałoby się - związek - więc i miłość, ale tak nie jest. Czy nie jest tak, że jak czegoś brakuje nam już od samego początku, to nigdy się tego dostaje? Ja do takich wniosków niestety dochodzę.

Mama może i tak, ale ojciec już nie. Ale co mogła sama zrobić? Jedno dziecko, dwa, trzy...ale więcej to już przesada..... No bo jak niby każdemu poświęcić wystarczającą ilość czasu, uwagi i zrozumienia???