nienawidze swojego dziecka

Nie napewno nie ja, ja swojego jeszcze nie ucze sikania do nocnika, jest za mały

czy ty pottrafisz rozdzielac osoby tylko na matki polki i pozbawione uczuc wyrachowane matki? sa jeszcze normalne kobiety ktore sa po prostu chca szczescia swojego dziecka. inna postawa jest dla mnie nienaturalna i wynaturzona. skoro ty jestes nieszczesliwa majac dziecko to ja nie widze wogole powodu dlaczego mialabys z nim zostawac? oddaj je ojcu!

może wywołasz uczucia , dziecko umiera na twoich oczach , co czujesz myslać o takiej wizji ?

Chyba nic bym nie czuła, moze tylko jakis strach, co bedzie dalej. Mi wystarczy pare godzin bez dzieciaka bym czuła, jakbym Go nigdy nie miała

Rodzina i znajomi by mnie zjedli gdybym dzieciaka zostawiła. Przed wszystkimi udaje dobra mamusie, a gdy jeste z nim sama to wole zajmowac sie wszystkim tylko nie nim. Niestety, ale jestem chyba nienormalna. Nie wiem z czego to wynika. Siedze w domu całymi dniami SAMA. Z nikim nie gadam, z nikim nie mam kontaktu. Nie wychodze, no moze tylko na zakupy. Schudłam, ale dbam o siebie, chociażby dla tego faceta z którym sie spotykam. Rutyna i szarosc kazdego dnia mnie zabija od wewnątrz, mam napady niekontrolowanej złosci agresji, mysli samobójcze ...

nie mam źle, ale sama ze sobą juz sie nie radze

depresja poporodowa ? najlepiej zlinczować kobiete puste łby ! moze prościej poszukac przyczyny ?

Weź no ty zostaw któregoś dnia dziecko jego tatusiowi, wyjdz i juz nigdy nie wracaj.... Przestaniesz wszystkich gnebic

po pierwsze ile ty masz lat. po drugie czy ktokolwiek ci przy nim pomaga? ja miałam 3 małych dzieci. chwilami wydawało mi si e, ze zwariuje. poproś o pomoc kogoś z rodziny.

Zamknijcie gęby puste durne idiotki, cholerne matki Polki. Dziewczyna ma ciężką depresję poporodowa, przechodząca już w psychoze. Choroba!!! Jej potrzebna jest pomoc, jak najszybciej!!! A nie szczekanie bezmozgowe pudła! Autorko, biegiem do psychiatry, dzisiaj, ajutro, szybko! Przeszłam sama depresję poporodowa, z objawami takimi samymi jak Twoje, na szczęście mieszkam w kraju, gdzie takie sprawy lekarze potrafią szybko wyłapać i zacząć leczenie. Straciłam tylko i aż 2 miesiące, a teraz kocham mojego chłopczyka bezgranicznie. A było tak źle, że siedziałam na schodach, z dzieckiem, spakowana torbą z jego rzeczami i czekałam na kogoś, kto będzie przechodził. Miałam plan oddać dziecko, i skończyć ze sobą. W kuchni na blacie zostawiłam mężowi list pożegnalny. Ale na szczescie mój anioł pojawił się wcześniej: pielęgniarka, która przyjechała na domową wizytę. To ona mnie uratowała, dzwoniąc od razu do lekarza, do męża, który zabrał mnie na pogotowie, gdzie przeszłam ewakuację, od razu spotkanie z psychologiem i antydepresanty. Po miesiącu brania Lexapro mój świat zmienił się o 180 stopni, moje dzieciątko jest dla mnie skarbem największym (ma 6 lat). Autorko, szukaj pomocy, jak najszybciej, te czarne chmury, ta niechęć, nienawiść do dziecka mija, kiedy wraca sie do normalności. Powodzenia i sciskam Cię mocno, trzymaj się kochana!!!

To oznaki deprezji. Ja wprawdzie dziecka nie mam, mam chad - obecnie faze depresji i gdyby nie leki byłoby już po mnie. Biegiem do psychiatry, zobaczysz jak sie zmieni Twpje zycie po lekach, ja żałuje że tak póxno poszłam