Mam już 24 lata, a czuję się tak, jakbym

nigdy nie była młoda. Nie miałam szans na przeżycie tego okresu tak, jakbym sobie życzyła, nie było przyjaźni, szaleństw, podróży, nie ma więc co wspominać.

Czy ktoś ma podobnie i czy wg was mam szanse nadrobić braki pod tym względem?

powiedzmy że mam podobnie

Witam Cię :) Jak sobie radzisz z samotnością?

Ja mam podobnie, ale od kiedy mam partnera, nadrabiam ten czas. Wcześniej siedziałam ciągle w domu, nie miałam ani jednej koleżanki, NAPRAWDĘ. Więc byłam pewnie większym no- lifem od Ciebie :P a teraz mam 22 lata i coraz lepiej jest. Chodze z moim partnerem do muzeow, na wycieczki itd- bo samemu to tak trochę głupio. Przygarnęłam też niedawno psiaka i dzięki temu też jestem bardziej aktywna poza domem :P

Nie patrz wstecz. Niczego nie nadrabiaj. Życie jest przed nami. Za nami - tylko historia.

0 facetów, seksu, flirt tylko jeden :O - on zaczął, on skończył, jedyne co z życia to pobyt we Francji, wyjścia na I roku studiów wcześniej nigdy nigdzie chyba że do kumpeli na domówkę na wieś sporo winy ma zaborcza i nadopiekuńcza matka a ja zamiast nadrabiać to wszystko, siedzę w domu z depresją po zkryzysie nerwowym. w trakcie kryzysu. wybieram się do psychiatry

pisz pisz :D

No widzisz :) Ja niestety nie mam partnera, a z tego, co widzę, raczej mieć nie będę, ale pomyślałam, że fajnie byłoby mieć jakichś ciekawych ludków wokół. Tak się składa, że jestem wielbicielką górskich wędrówek i podróży, więc najbardziej odpowiada mi opcja sobota rano, pociąg i plecak, ale niestety ostatnio nie mam z kim jeździć. Ludzie patrzą na moje pomysły jak na jakieś fanaberie. Łatwo powiedzieć. Oni przynajmniej się wyszumieli :P

7snack a gdzie poznalas chlopaka?

tgerka- na forum o psach, gdzie był też kącik do adopcji, bo szukałam psa dla siebie od kilku miesięcy- i jakoś się zgadaliśmy :P

Moja mama też jest nadopiekuńcza, niestety. A trzeba w końcu dorosnąć, prawda? Chociaż powiem wam, moi drodzy, że nie za bardzo umiem. Zawsze ceniłam sobie ludzi, którzy mają w sobie coś z dziecka, w tym pozytywnym sensie oczywiście. Bo sama taka jestem. Staram się żyć trochę nierealnie, bo niestety na co dzień muszę ukrywać to, jaka jestem. Póki co moje plany, marzenia nie są traktowane przez ludzi zbyt poważnie. W końcu większość już spoważniała.

ja tak mam, kiedyś (16-22 lata) było mi przykro, teraz jest mi już tylko wszystko jedno.