jestem totaalnie beznadziejnaaaaaaaaaaaaaaaa

nie mam sily juz zyc. :(

No cóż, co prawda, to prawda. ;-)

Zawsze było ok - pewna siebie, zaradna, inteligentna, z paczka wiernych przyjaciol wokół. Nagle straciła pracę, "przyjaciół", faceta i nic się nie układa od długiego czasu i sie nie zapowiada, by cokolwiek szło ku dobremu.

W ciągu krótkiego czasu przekonałam się, że tak naprawdę jestem sama, wiekszosc relacji, ktore trwaly pol badz wiecej zycia okazaly sie falszywe, interesowne, plaskie, nic nie warte. Brak pracy mnie dobija, nie mam sie po co budzic, czasem mysle, zeby zasnac i sie juz nie obudzic. Jedynie, co trzyma mnie przy zyciu to rodzna, znajomi pewnie sie ciesza z mojego niepowodzenia...zawsze postepowalam uczciwie i dobrze, dbalam o przyjaznie, o kontakty a ludzie wypieli sie na mnie dupa, jak zostalam z problemami...

nienawidze sie uzalac ale chce mis ei plakac.. i niemam juz sily... :(((

Z jednego przynajmniej możesz się cieszyć. Pozbyłaś się fałszywych przyjaciół. To już coś...

Uznaj ten okres za lekcję od poglądową i wyciągaj wnioski na przyszłość.

W ogole mam takie poczucie, ze sprawdzilo sie powiedzenie, ze prawdziwych przyjaciol poznaje sie w biedzie.. jest mi przykro bo nigdy nikomu zle nie zyczylam i cieszylam sie z sukcesow, ludzie sa podli, ciesza sie, jak innemu powinie sie noga, pod plaszczykiem dyplomacji potrafia wbic takie szpile, ze nawet nie wyobrazacie sobie...

mam to samo ;)

Z tego wszystkiego rozchorowalam sie i nie mam sily doslownie wstawac, zero motywacji do zycia, pomyslow i checi by siebie udoskonalac, dbac itd. Przestalo mi zalezec i nie zyje, po prostu snuje sie przez te dni, jak taka zjawa, taki nic nie znaczacy element...

Żyj! na złość tym gnojkom i ku uciesze przyjaciół z rodziny. A jak wyjdziesz na prostą - bo wyjdziesz - to bądź miła i okaż im prawdziwą ale formalną uprzejmość, zobaczysz jakiej skomy w zęby dostaną. ;)

smutna - to jest najlepszy czas na rozwijanie swoich pasji, które możesz rozwijać bez towarzystwa fałszywych znajomych,masz na to sporo czasu. Spróbuj może jakiś fitness, basen,..

A czemu straciłaś faceta?

wlasnie kazdy tak mowi, juz w miedzyczasie zapisalam sie na jezyki itd, wszystko sie ciagnie miesiacami, odpadlam juz na rozmowach pare razy na 3 etapach, czyli ostatnich, nie wiem o co chodzi ale jakis niefart, albo to ze mna jest cos nie tak, ze tak sie dzieje, i zadziac dobrze w koncu sie nie moze .. teraz nie jestem w stanie zrobic kroku by cos zrobic, mam poczucie skulenia, wycofania, leze w lozku w nocy i spac nie moge i placze, a jest mi niedobrze od tego spania, w myslach snuje plany co zrobie jutro , po cyzm spie do poludnia bez celu, przybita i sama. Najgorsze jest to, ze bardzo staram sie cos zmienic, po prostu nie idzie.....

Ja Ci cos napiszę. Miałam 20 lat, jak zostałąm zdradzona przez przyjaciółkę i ogólnie przez paczkę znajomych. Cierpiałam jak cholera. Pisałam pamietnik - dziś nie mogę tego czytać, taka rozpacz. Czułam się cholernie samotna, podczas, gdy ONI brylowali... Ale bliscy mnie pocieszali i powtarzali, ze jeszcze "im pokaże":-P Majac 22 lata poznałam chłopaka, obecnie meża, majac 23 lata wyjechałam z nim do kuzynki na całe 2 miechy na wakacje - nad Atlantyk, w stanie New Jersey w USA! Co niektórym wysłałam kartki pocztowe :-P Minęło kilka lat - 2 najbardziej wredne lalunie z tamtego towarzystwa sa już po rozwodach, popierdzieliły życie sobie, byłym meżom, swoim dzieciom... itd....

spotykalam sie z kims jakis czas i to on jakby sie mocno postaral, ja z czasem sie przekonywalam ale sama ze soba sie zle czulam i nie moglam sie otworzyc i byc soba, bo czulam sie beznadziejna, nie czulam ze mu zaimponnuje, pomysli, ze jestem jakas niezyciowa itd., a wcale taka nie jestem wiec troche sie wycofsalam, zachowywalam sie jak glupia, jakies tajemnice, pozniej bylam chora i on mnie wtedy olal, wiec nie mialam sily by cos ratowac, bo nic na sile prawda? wtedy juz zupelnie poczulam sie nikim, jak jestes sam i jeszcze masz zero wsparcia, proste jest, ze jemu nie zalezalo, pewnie wolal wybraac inna..

Piszesz, że jemu nie zależało. A Tobie?

mam najgorsza blokade zycia, wszystko sie przewartosciowalo, te wszystkie kolezanki zniknely jak kamfora.. za facetami czy innymi kolezankami.. ja mam blizej trzydziestu niz dwudziestu lat, wiec to nie jest pamietnik nastolatki tylko dojrzalej osoby, ktora poznala, jak najwyrazniej gorzkie potrafi byc zycie..

No dobra, już się wyżaliłaś :P - a co dalej? Twoja postawa nie przynosi rokowań na przyszłość, może warto się za siebie wziąć?

Dorosłaś odrobinkę, po prostu... A teraz trzeba przemyśleć to, co się stało i wyciągnąć wnioski... Jak u Ciebie z tym?

uwierzcie wystarczajaco wiele przemyslalam, nie potrzebuje falszywych przyjaciol, ktorzy potrafia tylko wysysac, a w zamian dac kilka plot za plecami. Co mam zrobic, probuje sie ogarnac ale ode mnie nie zalezy zupelnie wszystko,choc tak pewnie wiele, nie macie empatii ? co powinnam niby zrobic ?

piszesz o rodzinie. masz rodzenstwo? jak tak, to po co ci znajomi???

Przestawić myśli, bo one kreują Twój światopogląd, nastawienie, życie. Zacznij od tej książki - bo potrzebujesz źródła pozytywnych myśli, jeśli sama nie potrafisz ich w sobie wyrobić: http://www.ceneo.pl/10813234cl-JAK_PRzESTAC_SIE_MARTWIC_I_zACzAC_ZYC_BR_5

Dużo powinnaś zrobić. Najpierw znajdź robotę. Jakąkolwiek. Bez wybrzydzania. Potem zacznij myśleć o całej reszcie.

powiem tak, najciekawszei najbardziej paradoksalne jest to, ze teraz bardziej martwia sie o mnie znajomi , ktorzy do niedawna byli 5ta woda po kisielu w swiecie relacji towarzyskich, anizeli Ci, ktorym poswiecilam tyle czasu, prezentow, wyjazdow, uwagi, troski :(

Ta ksiazka na pewno odmieni moje zycie, ja mam wielu znajomych, mam z kim isc na wodke, ale nie o to tutaj sie rozchodzi.

wspolczuje, przerabialam, wyzdrowialam, ale bez specjalisty ani rusz.....

Wniosek - nie znasz się na ludziach. Bądź ostrożniejsza w doborze znajomych.

Jak to ani rusz? - boona, spokojnie, wszystko się da, poza tym jak komuś się coś nie udało, to znaczy, że innej osobie się nie uda ... no i jak komuś się udało to automatycznie nie oznacza to, że innej osobie się uda ;) Konkludując - zawsze może się udać :D

nie mam kasy na psychologa, poza tym chyba bedzie jeszcze gorzej bo wole zagluszac moj "ból".