W życiu nie czułam się tak źle

Nie mam pracy, straciłam ja, a raczej sama z niej zrezygnowałam. Nie byłam traktowana bardzo niesprawiedliwie. Chciałam zacząć studia dzienne. Studia nie wypaliły. Próbuję zatem znaleźć nową pracę jak na razie bezskutecznie. Zatrudniłam się nawet jako sprzątaczka w hotelu jednogwiazdkowym: właściciel wypowiedział mi pracę po tygodniu. Bardzo się starałam, nie wiem o co mu chodziło. W piątym dniu spytałam jedynie kiedy będę pracować na recepcji i podawać śniadania (bo jak do tej pory tylko sprzątałam, a on mi sam napisał, że będę robić wszystko, w tym 4 godziny recepcji, a 4 sprzątania). Pewnie nie spodobało mu się że o to zapytałam. Kurde, żeby nawet wylecieć z posady sprzątaczki Teraz jestem na zleceniu za granicą i znowu problem z szefem się zaczyna. Zaczął od kilku dni być gburowaty, robić mi na złość. A dzisiaj mnie ochrzanił przy wszystkich, aż myślałam, że się popłaczę. Powstrzymałam się, ale robię to teraz. Z mamą się pokłóciłam. Chciałam z nią grzecznie pogadać na skypie. Dawno nie rozmawiałyśmy, ja jestem za granicą, a ona mnie przywitała wrzaskiem „co chcesz?!!. Aż mi się odechciało wszystkiego. Znajomi się nie odzywają; po prostu zniknęli. Nigdy nie miałam faceta, a mam 26 lat. W domu była wieczna awantura i bijatyka. Ojciec ukradł rodzinne oszczędności, a teraz chce odebraćmnie i mamie mieszkanie, tj. za wzelkącenesprzedać, byśmy skończyły pod mostem. Mama nie pracuje i ja muszę ją utrzymywać. Ona ma w dodatku mnóstwo swoich bardzo poważnych problemów. Ja już nie wytrzymuję Po prostu czuję, że co bym nie zrobiła, czego nie powiedziała, to zawsze będzie źle. Nigdy nie miałam czegoś takiego. Czuję jakby cały świat sprzysięgnął się przeciwko mnie. Nikt mnie nie chce, każdy ma pretensje, żywi urazę, ma do mnie problem, a ja sama nie wiem o co. A może ja faktycznie jestem aż takim złem wcielonym, nieudacznikiem? Wszystkim zawadzam. Nie wiem, wieczny pech? A może czas pierdolnąć se w łeb i zakończyć tą gehnnę? Zrobiłabym to nawet, ale co z rodziną?

błąd sięwdarł w pierwszym poście. miało być: byłam w pracy traktowana bardzo niesprawiedliwie

szef mnie zatrudniał z przyjemnością i miał mi za tę przyjemność dodatkowo płacić. a nie płaci.

pamiętaj, że jest taka granica cierpienia, za którą zaczyna się uśmiech...wiem, że ciężko w życiu bywa. Ale to też się kiedyś skończy. Będzie lepiej, uwierz w to.

zupełnie nie rozumiem o czym piszesz! jesteś psychiczna?

wiesz, rzeczywiście idź pierd..olnij sobie w łeb. Jako jedyna Ci w ogóle odpisałam a ty z takim tekstem...

alliii dziękuję. czuję się jak gówno i całkiem się rozkleiłam. kiedyś, lata temu, tak nieświadonie, przyszła mi głupia myśl do głowy, że umrę kiedy będę miała 26 lat, i serio, od mniej więcej moich urodzin wszystko się wali. po prostu NIC mi nie wycodzi. coś, co kiedyśmogłam zdobyć bez żadnej fatygi, teraz jest dla mnie nieosiągalne. jakby świat się zmienił o 180 stopni jeśli przeżyję ten okres, to zryje mi on psychikę na amen te pozostałe posty to podszywy

Allii chciala ci dodac otuchy, a Ty zaczelas ja obrazac. Chodzi o to, ze jak gorzej juz byc nie moze, to bedzie tylko lepiej. Jak masz takie nastawienie do ludzi, to sie nie dziwie,ze za toba nie przepadaja:/ moze warto by bylo sie nad soba uczciwie zastanowic? Na studia mozesz isc za rok. Nie martw sie tak bardzo.

aaa zapomnialam, plany studiow byly pare lat temu:)

jaaatuja posty z 1:48 i 1:44 to podszywy. ja tego nie napisałam

współczuję mamy parę wspólnych. rzeczy. Ty przynajmniej sobie siedzisz za granicą;). aha i czuję się tak jak Ty to opisałaś bardzo często ten facet w hotelarstwie to kretyn jeśli Cię zwolnił z powodu tego pytania:D debilny pretekst.

whedif a mozesz opisac swoją historię?

o nie no fuckin way:D sorry codziennie tu piszę chcesz linka do tematu w którym napisałam najwięcej? :) "nie chcę iść do tego psychiatry"