czemu jestem sama

założe się, że to grillowany murzyn się podszywa

Wracając do tematu, on jest dla mnie naprawdę wyjątkowy, z nikim się tak magicznie nie czułam,

:D Ja też byłam z siebie dumna, też po studiach, wprawdzie z pracą słabiej, ale nie narzekam. Do tego jestem wybitnie utalentowana w sferze artystycznej - nie chwaląc się, renomę mam sporą. Nie jestem brzydka ani łupia. Nie jestem kłótliwa ani wredna. Mam wiele powodów do dumy. I dumna jestem.... I co z tego??? Co z tego,kiedy wracam do pustego domu ( moje dziecko jest już na swoim, twoje też kiedyś będzie), co z teo,że zwiedzam - sama - ezotyczne mniej czy bardziej kraje, co z teo,że realizuję swoje pasje, kiedy.....kiedy nie mam z kim tego dzielić? Ty jeszcze niewiele w tyłek dostałaś, nie zrozumiesz. Nie zrozumiesz, co to znaczy wyć z rozpaczy, bo jest się samemu. Wyć, nie płakać, wyć jak zwierzę. Twoje Waterloo jest jeszcze przed tobą, jeszcze nie zamknęły ci się drzwi. Ale zamkną szybciej niż myślisz, jeśli czegoś nie zmienisz. A zacznij od pokory. Od nietraktowania siebie jak pępka świata i kogoś, komu się coś od życia należy. Nic z tego - tak naprawdę, to nic się od życia nie należy, bo życie ma nas głęboko gdzieś.... Spuść z tonu - to jedyne, co mogę ci doradzić. Chociaż, jak jesteś bogata, to na pewno znajdziesz kogoś - faceci sa bardziej interesowni, niż można przypuszczać. :)

ventriss, myślę, że gdyby zebrać życiorysy trzech osób w moim wieku, ale bezdzietnych, to moje jednak przejścia jednak by przewyższały ich

Ja widuję rano śliczną długonogą brunetkę z długimi włosami, wsiadającą z dzieckiem do 116 na Pl. wilsona. I nie ma obrączki :)