Kto z was zna osobe ktora zmienila sie z osoby niesmialej w smiala

jak to nastapilo

wczoraj. poszłam na imprezę i dałam dupy :) teraz jestem bardziej śmiała :)

jesli masz mniej niz 21 lat to może jeszcze się troche zmienisz ale jak wiecej to pogódź się z tym

ona pisze tego posta :P

ja sie zmieniłam ze śmiałej w nieśmiałą, dzieki pewnej nauczycielce w podstawowce, Anno B. obyś gniła ty i twoja corka, umrzyjcie za moją krzywde na raka :(

To nie ma znaczenia ile kto ma lat. Chyba, że chcecie w to wierzyć i do końca życia marudzić. Każdy ma swoje życie i sam decyduje co z nim zrobić.

Jak byłam dzieckiem to problemem było dla mnie pójście do sklepu do chleb. A potem samo życie mnie wyleczyło prowokowałam różne sytuacje by się sprawdzać. Dzisiaj jestem bardziej śmiała ale nie tak jak bym tego chciała bo jestem introwertyczką.

mayka/dresden W szkole duża część dzieci traci śmiałość ze mną było podobnie. Nie była to jednak wina nauczycieli.

Ja miałem taką książkę "obudź w sobie olbrzyma" Robbinsa. Wykonywałem różne ćwiczenia, w umyśle, z ludźmi... sporo tego było. Ogólnie sprowadza się to do tego o czym pisała moja poprzedniczka, prowokowanie sytuacji wymagających pewności siebie.

obudź w sobie olbrzyma + wykonywałem różne ćwiczenia, w umyśle, z ludźmi = :o

Prowokowanie sytuacji. To nie musibyć nie wiadomo co tylko raczej małymi kroczkami.

Jestem juz po 30. Wczesniej myslalem ze wyrosne z tego. Jednak tak sie nie stalo. Chce sie zmienic, ale niesmilosc jest silniejsza. Tak sie z tym mecze. Szczegolnie niesmialosc w stosunki do kobiet. Czyli mam prowokowac sytuacje. Co jeszcze? Wyjsc do ludzi. Zaczac przemwiac do grupy nieznajomych ludzi ;-) Ale to bylby skok.

Cudny Teodor Potrzebujesz dodatkowego wyjaśnienia ? W umyśle to znaczy praca z samym sobą, ze swoimi przekonaniami. A z ludźmi to znaczy, że np. w pracy zapraszasz koleżankę na kawę czy coś w ten deseń :P. Po prostu trzeba się przemóc. Zapytam - wszedłeś tu by porozmawiać czy wstawić emotke ?

Pewnie, że małymi kroczkami i nie do nieznajomych tylko do znajomych Ci osób, na początek :). I pamiętaj nic samo z wiekiem nie zniknie. Polecę Ci książkę Artura Króla - "pewność siebie", masz tam dokładnie rozpisany trening z zadaniami, które trzeba sumiennie wykonywać :P.

bylam niesfornym dzieckiem, dzisiaj sklasyfikowano by to jako ADHD wtedy, jako zle zachowanie, ale babka przegiela pale, upokarzala mnie przy calej klasie, sprawila by wszyscy mnie nie lubili, z celujacej uczennicy z talentami, glownie do czytania, wierszy i recytacji oraz przedstawien, stalam sie skrajnie zamknieta, niesmiala, balam sie i do dzis sie boje otworzyc usta, boje sie cos mowic sama z siebie, nawet gdy wywoluja mnie do odpowiedzi to zaczynam sie jakac, w nauce, przecietna, nawet slaba... Nie wiem czy wszyscy nauczyciele sa tacy,oby nie. Jak ogladam filmy to w ameryce mlodziez i dzieci normalnie sa takie zywiolowe, aktywne i nikt na nie nie krzyczy a nawet chwala ich za to, zachecaja do rozwoju, do dyskusji, do robienia dodatkowych zajec, a nie bycia "jak wszyscy",do bycia szara masa, ktora odrabia prace tylko od a do z i nie ma zadnych pytan na ktore nauczyciel nie jest w stanie odpowiedziec.

Ja byłem nieśmiały, a teraz działam w pewnej organizacji politycznej. Szybko się zakręciłem i awansowałem w strukturach. Moja praca również wymaga pewności siebie, więc można.

bylam niesfornym dzieckiem, dzisiaj sklasyfikowano by to jako ADHD wtedy, jako zle zachowanie Normy mordują elastyczność i pewność siebie, niestety.

ksiazki juz zakupione

;-)