Straciłam wolę walki, chęć życia...

Żyję tylko dlatego, że nie mogę umrzeć.Mam 23 lata i jestem znerwicowaną, przygnębioną osobą, która z pesymizmem spogląda w przyszłość.Nic mnie tak naprawdę nie cieszy, cele, które miałam kiedyś, nagle stały się odległe, a może nawet nierealne. Nawet pasje, które kiedyś mnie tak pociągały, jakby mnie opuściły i w nic nie potrafię się zaangażować. Dziś po raz kolejny przekonałam się, że żyję złudzeniami, a ludzie, którzy są dla mnie ważni, tak naprawdę mają mnie gdzieś i układają sobie życie beze mnie. Niepotrzebnie tak starałam się o ich względy, niepotrzebnie też próbowałam na innych zbudować swoja tożsamość. I tak ciągle jestem samotna i bezsilna. Dodam, że mimo dwóch terapii nadal mam nawroty depresji...

walcz mialam to samo, a dzis jestem szczesliwym czlowiekiem, z silna wola zycia poza tym styczen jest jednym z najbardziej depresyjnych miesiecy, nie daj sie:) musisz uwierzyc na slowo, ze ten stan jest czasowy, ze tak jak po nocy przychodzi dzien-i za jakis czas wszystko sie zmieni, ale walcz wierz w siebie i staraj sie kochac!

Nie łam się. Dziś zwolnili mnie z pracy , bo bylam w szpitalu przez 6dni. Nie chce mi się nic i jestem przygnębiona. Ale trzeba znaleźć siłę i walczyć z trudnościami. Jestem z Tobą.

Dzięki :) Wiem, że to przejściowe, zawsze mija, ale potem też wraca, a im bliżej 25 roku życia, tym spada mój zapał do czegokolwiek.