Dlaczego niektórzy faceci nie chcą być w związku?

ja chciałem byc w związku ale kobiety nie chcą się ze mną umawiac

Nie ma singli z własnego wyboru, czyli takich których wolą jest pozostanie na zawsze samymi. Singiel to ktoś komu nie udało się nikogo znaleźć.... Singiel to człowiek nieszczęśliwy...... Obecnie jestem singielką . Spotykam się z kolegami ale nie jestem z żadnym z nich w związku. Być z kimś niż być samemu jest o wiele lepiej.

Zbieram Ślimaki - dlaczego twierdzisz, że takie osoby są wyprane z uczuć? Uczucia można przekierować w inny cel.

Dragon- Stara, okej? :D Kobietą jestem, chociaż nick może nie wskazywać, rozumiem :D W sumie nie jestem taka stara, 22 lata raptem :D. Ale w każdym bądz razie, to wiele wyjaśniło. Kobitom w okolicach 30, a zwlaszcza po już często nie chce sie o siebie dbać. Chyba sądzą, że nie muszą (bo czesc zlapala juz swojego ksiecia i go więzi w domu), a to bardzo brzydkie przekonanie, trzeba dbać całe życie, a takie szukają wymówek, że praca je pochłania, nie mają biedne czasu jeść normalnych posiłkow! nie mają czasu na ćwiczenia! No na nic, takie umordowane. tak je zycie zajmuje. Także już rozumiem twój problem chyba... Mimo mojego wieku. Z wiekiem baby sie rozleniwiają. Faceci zresztą też, na szczęście nie wszyscy. :) Ja sobie powiedziałam, że sie nie zapuszcze. Nigdy. :D

wxwc - z tym co napisałaś się nie zgodzę, są różni ludzie i każdy jest inny. Znasz ich wszystkich, że jesteś pewna, że wszyscy single są nieszczęśliwi i nie wybrali takiej drogi z własnego wyboru? Wątpię w to.

Cieniu, niby można, ale po prostu wydawałoby sie, że to naturalne chcieć być kochanym i kochać. :) Wiem, że nie dla wszystkich.

Zbieram Ślimaki - jak się jest typem samotnika to się tak ma, że lubi się samotność. Kwestia indywidualnego podejścia do życia, jedni lubią być z kimś, a inni sami.

ja już w to nie wierzę

00:48 - wierz w co chcesz ja i tak wiem swoje.

Nie chcę być w żadnym związku, mimo że zakochuję się średnio 2 razy w roku, kobiety mnie zachwycają i bardzo lubię kobiety. Jestem głęboko przekonany, że w związku będę bardzo nieszczęśliwy, bo zakochanie się skończy, a potem zawsze pojawia się to nieznośne poczucie, że tak na prawdę, to ja wcale nie chcę być z tą kobietą. Nie chcę nikogo więcej ranić więc za każdym razem jak jestem zakochany czekam aż mi ta choroba przejdzie i nie robię nic, bo po co zdobywać kobietę, skoro ja już wiem że ją zostawię i zranię. Nie chcę nikogo ranić.

A teraz parę zdań subiektywnym okiem faceta po trzydziestce, który jest sam. Dlaczego? Sam nie wiem. Myślę, że złożyło się na to wiele czynników. Szczególnie przystojny nigdy nie byłem- ale nie byłem najbrzydszy. Miałem jednak w życiu poważny problem- kłopoty ze wzrokiem, które dysklasyfikowały mnie między innymi jako kierowcę, i były źródłem innych problemów. Dobrze wiem co kobiety myślą o mężczyznach bez prawa jazdy i niepełnosprawnych- dla nich to zwykli nieudacznicy. To poczucie, że dla żadnej kobiety nie będę nikim wartościowym mnie bardzo dołowało. Do swojej pierwszej licealnej miłości nawet nie miałem odwagi podejść. A potem studia- pomny wcześniejszych doświadczeń zbliżyłem się do jednej dziewczyny. Wydawało mi się, że jest nam ze sobą dobrze. Po roku rzuciła mnie- dla mojego kolegi- przystojny, zdrowy, i z bogatego domu- na odchodnym powiedziała mi, że nigdy nie zwiąże się z takim nemokiem jak ja. Po latach dowiedziałem się, że pięć lat po ślubie porzucił ją z dwójką dzieci. Ta sytuacja na długo zaważyła na moich relacjach z kobietami. Myślę, że wtedy straciłem wiarę w miłość i uczucia. Wprawdzie przez jakiś czas przełykałem gulę, będąc na ślubach i weselach moich znajomych. Ale u takich osób jak ja często pojawia się syndrom "ja wam jeszcze pokażę!". Doszedłem do wniosku, że skoro nigdy nie założę rodziny muszę osiągnąć sukces zawodowy. Postawiłem wszystko na pracę. Mając trzydziestkę na karku prowadziłem własną firmę (wykonuję wolny zawód). Milionerem wprawdzie nie jestem (moja niepełnosprawność nie ułatwia mi pracy) ale zarabiam nie najgorzej. Z jednej strony ratowało to poczucie mojej wartości- wprawdzie nie mam rodziny ale tutaj odniosłem jako taki sukces. Z drugiej strony ten stan rzeczy dodatkowo zredukował moje szanse na poznanie kogoś (czasu dla siebie miałem naprawdę mało, nie mówiąc o spotkaniu z kimś). Mnie jednak taka sytuacja odpowiadała- przestałem wierzyć w miłość i uczucia, i straciłem potrzebę wejścia w jakiś związek. Ale kiedy miałem 32 lata sytuacja się zmieniła. Poznałem (oczywiście w pracy) wyjątkową kobietę- Barbarę. Nie chodzi o to, że była ładna. Ona była wobec mnie po prostu miła i sympatyczna. Przywróciła mi moje poczucie wartości- w sferze innej niż praca. Dla niej nie byłem tylko pracującym całą dobę nemokiem, któremu z uwagi na chorobę wszystko zajmuje więcej czasu. Była jedną z nielicznych osób które chciały porozmawiać ze mną na tematy poza zawodowe, i dla której moja samotność i niepełnosprawność nie były tematem do żartów typu „chodź tu, babę zobaczysz”. Poczułem wobec niej to czego nie czułem wobec kobiet przez wiele lat. Był jeden problem- była już zaręczona. Wiem, że kochała kogoś innego, i że nie zerwie z nim- tu byłem bez szans. Zaprosiła mnie nawet na swoje wesele, z którego musiałem się wykręcić. Dlaczego- bałem się, że swoim smutkiem zepsuję jej całą imprezę. W noc w którą odbywało się to wesele coś we mnie pękło- przepłakałem dobrych parę godzin. Pomimo, że był to dla mnie kolejny bolesny zawód, coś we mnie pękło. Przypomniałem sobie co znaczy być zakochanym- nawet jeśli nieszczęśliwie. Ożyły też przykre wspomnienia. Trochę czasu zajęło mi, zanim nie wyleczyłem się z tego uczucia- do dzisiaj pracujemy razem. Zacząłem zastanawiać się dlaczego właściwie jestem sam, przed czym uciekam w pracę. Teraz moja sytuacja była inna niż 10 lat temu. Nie byłem tym samym gołym studentem nemokiem, ale kimś kto osiągnął w jakimś stopniu przynajmniej sukces zawodowy, kto już coś miał (poza samochodem- z oczywistych względów). Trochę pomogła mi moja zawiedziona miłość. Myślę, że na pewnym etapie domyśliła się o co chodzi, i próbowała mi uświadomić, że dla wielu z kobiet potrafię być wartościowy (wystarczy, że poza kasą będą patrzeć na inne wartości takie jak uczciwość, lojalność, pracowitość, czy poczucie humoru). Zaprosiła mnie na jakąś imprezę, na której poznałem jej przyjaciółkę- Anię. To nie było uczucie od pierwszego wrażenia- właściwie to trochę ją zignorowałem. Ogólnie kiepsko się bawiłem. Po imprezie moja zawiedziona miłość zrobiła mi awanturę- że nie jestem jedynym człowiekiem z problemami, i chyba sam chcę sobie zapracować na swoją samotność (moi rodzice już nie żyli), a moimi kompleksami powinien zająć się psycholog. Według niej powinienem porozmawiać z jej koleżanką, którą zignorowałem. Niebawem znowu, spotkałem się z Anią. Nawiązaliśmy dobry kontakt. Też była po trzydziestce, z problemami i po przejściach. To był nasz wspólny mianownik. Myślę, że Barbara zdawała sobie sprawę z tego, że przypadniemy sobie do gustu. Aktualnie jestem z Anią- myślę że jesteśmy szczęśliwi. Dlaczego to piszę- po to żeby żaden kretyn nie miał odwagi napisać, że jeśli mężczyzna jest sam w wieku 30 lat, to jest skazany na samotność.