Kocham go, ale nie możemy być razem.. cierpię :(

Kilka dni temu zerwalismy kontakt calkowicie, strasznie mi go brakuje... ale rozum mowi ze nie ma sensu tego ciagnac... on mnie nie kocha... nie moge walczyc juz sama dluzej o to i nie moge dawac mu powodow do upokarzania mnie... im bardziej pokazywalam ze mi zalezy tym bardziej on zaczal mnie zrownywac z ziemią... kiedys bylismy szczesliwi jak malo kto a teraz :O plakac mi sie chce!!

Poradzcie jak pozbyc sie tego bolu...

klin klinem - uczucie uczuciem inna miłość, nienawiść do niego i oczywiście jak zawsze czas (uczucie zawsze przechodzi, najpóźniej z chwilą śmierci)

u mnie bardzo podobnie mogłabym gryźć ściany z bólu, smutku i bezsilności.

bylam w podobnej sytuacji. kiedys wsyztsko pieknie, znajomi mowili ze tak zakochanego faceta nie widzieli, pozniej jak ja sie bardzo mocno wkrecilam w ten zwiazek to mu przestawalo zalezec. brak szacunku sie pojawil. az we koncu znalazl sobie inna. i w sumie teraz ciesze sie ze tak wyszlo. chociaz brakuje mi zwiazku to nie brakuje mi mojego bylego. dalam rade dzieki przyjaciolom. nie zamykaj sie w domu, przebywaj wsrod ludzi, jak najczesciej wychodz ze znajomymi, baw sie i korzystaj :) niech wie co traci. a kiedy zobaczy ze jestes szczesliwa bez niego to wtedy zrozumie blad :) trzymaj sie :)

Czuje to samo co Ty. Zerwałam z nim mimo, że bardzo go kochałam, nadal kocham, zrobiłam to bo nie mogłam już dłużej walczyć o ten związek w pojedynkę. Czułam się nieszczęśliwa, wypalona. Po pewnym czasie nie wytrzymałam, prosząc o rozmowę czułam się jak idiotka żebrząca o miłość a on mnie odrzucił. Przez niego zachorowałam, popadłam w depresje, cierpię na bezsenność, faszeruje się prochami na uspokojenie. Żle mi jak cholera i mimo, ze serce krzyczy by walczyć, by się nie poddawać cały czas mam w głowie jego słowa, to dlaczego nie chce ze mną być. W pewnym momencie zaczął kopać leżącego...